سنڌي ورچوئل لائبرري

جيڪڏهن اسان مِٺڙي مالڪَ جي جوڙيل هِن سموري جڳ تي غور سان نظرَ وجهنداسين ته اسان کي قدرت جا انيڪ اچرج ۾ وجهندڙ ڪرشما ڏسڻ ۾ ايندا۔ انهيءَ ڪرشمن مان سندس هڪ وڏو ڪرشمو انسان به آهي، جنهن کي اشرف المخلوقات چيو ويو آهي، ڇا اوهان ڪڏهن اهو سوچيو آهي ته جڏهن به ڪو تندرست ۽ ڦتوانو ٻارُ ڄمندو آهي ته ڄمڻ سان ئي ڇو روئيندو آهي؟ اِهو هڪ عجيب سوال آهي، شايد ڪو چوي ته اهو اِن ڪري آهي جو هو هڪ دنيا مان ٻي جهانَ ۾ اچي ٿو يا وري ان ڪري جو پنهنجي ايندڙ جيون ۾ ڏکن سکن ۽ لاهِين چاڙهين کي محسوس ڪندي گهٻرائجي وڃي ٿو، حقيقت ۾ اهڙي ڪابه ڳالهه ناهي، ڇو ته هڪ ننڍڙو ٻار نازڪ گلڙو هوندو آهي. ان وقت کيس ايترو شعور نه هوندو آهي جو هو ڪنهن احساس کي سمجهي سگهي! سائنس ۽ قدرت جو اِهو اصول آهي ته جڏهن ڪو ٻارُ روئيندو آهي ته هو پنهنجو ساههُ اندرئين پاسي کڻندو آهي جنهن سان سندس ڦڦڙن ۾ هوا ڀرجندي آهي ۽ هوا ۾ آڪسيجن هئڻ سبب سندس رت جو ڦيرو شروع ٿي ويندو آهي. اهڙيءَ ريت سندس ٻاهريون ۽ اندروني نظام ڪم ڪرڻ شروع ڪري ٿو. ٻار جو روئڻ دراصل انهيءَ ڳالهه جو چِٽو ثبوت آهي ته هو ساهه کڻندڙ ۽ زندهه سلامت ٻارُ آهي. اِن جو مثالُ هيئن سمجهو ته جهڙي طرح اڳوڻي وقت واري واچَ يا گهڙيال کي جيڪڏهن چاٻي گهڻي خبرداريءَ سان گهمائبي ته اُها بلڪل به نه ڦرندي ۽ نه ڪو ڪم ڪندي پر ٿورو لوڏي سان جڏهن چاٻي گهمائينداسين ته اُها هڪدم حرڪت ۾ اچي ويندي. ساڳيءَ طرح پيدا ٿيندڙ ٻارَ جي دل تيزيءَ سان چرپر ۾ نه اچي ته ٻار زندهه نه بچندو. ٻُڏل/نه روئيندڙ ٻارَ جي حياتيءَ جي به اميد گهٽ وڌ هوندي آهي.