| ڪتاب جو نالو | اکر اکر ۾ اسرار |
|---|---|
| ليکڪ | عنايت انڙ |
| ڇپائيندڙ | سنڌي ٻوليءَ جو بااختيار ادارو |
| ISBN | 978-969-625-019-7 |
| قيمت | 400 روپيا |
| ڪتاب ڊائونلوڊ ڪريو | (756) PDF E-Pub |
| انگ اکر | 12 September 2018 تي اپلوڊ ڪيو ويو | 83900 ڀيرا پڙهيو ويو |
جوڙيئي آدم ذات صفات وچون، گڏ آب عجب الثبات وچون،
رکيئي رمزمِن الروحي دي ذات وچون، ڪر حڪم صحي سِر نانوَڻ دا.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي،ڪافي- 1. ص. 215)
رُلاءِ ڪيم رَندن تي، رک آخُوندن جو آب.
(محمود فقير، موالي، ص. 128)
پيئان ٿو آب حيات حُسن سان،
صُراحي سُرخ سُر ساز سُخن سان.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي- 26، ص- 120)
آپ گنواڪي آپ پڇاني، صوفي سُرت سُجاني، آتم گياني.
(محمد فقير، سرتلنگ، ڪافي- 56، ص- 97)
چشمان چرخا ڪيتا چُو، ڪينوين آتڻ تي مئين آوان.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-5، ص-148)
آتش بازي اکين واري، پشي آڙهه آنبه وارو،
اچي انحدبين بجائن ٿا.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-4، ص-106)
الف ميم چا گڏ، آدم اوڏا اَڏ، چلي ڪيتا سڏ، اکيان دي آثار.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي- ڇلو، ص- 243)
عشق اکين جي اوتاري، اويڙا آچار ڪيا،
اَنا اَن اوقات اعليٰ، انوري آزاد سان.
محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-7، ص-53)
اظهار ٿي آوازي، محلي مچي مجازي،
قائم ڪري قدازي، اثبات جو آڇاڙو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-8، ص-110)
اول آخر اظهار تي، اولي اچي انسان جي،
ارشاد سان آباد ڪيو، اسلام اعليٰ آشڪار.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-17، ص-62)
رُو لاءِ ڪيم رَندن تي، رک آخوندن جو آب.
(محمد فقير جو موالي، ص- 128)
رُوپ سَروپ اَنوپ اَنيڪي،
آدپُرش ڌُن ڌِياني ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-4، ص-175)
آدم ۽ اِبليس جي فن ۾، رکي پردو پرين پارس،
بنائي بيک بازيءَ جو، عجب انسان ٿي آيو.
(محم فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-8، ص -212)
سير سڃاڻي سچ جي، وحدت واٽ وٺن،
پر ۾ پاڻ پسن، آديسي اسرار ٿي.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-258)
آديسي اڙٻنگ، تازا ڇڪين تنگ،
نيلا اُٺ نسنگ، هليا ويا هوايون.
(محمد فقير، ڪافي-4، ص-47)
عاشق اسم ڪمايا، صورت اندر سمايا،
آڌوت اَن اَلايا، گلزار هو گگن ۾.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-10، ص-14)
جنساري جسمات، انساني اسمات،
اظهاري اثبات، آڌوتي عُريان.
(محمد فقير، سُر لوڙاڻو، ڪافي-10، ص-71)
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-123)
ڪهڙو مانُ ملن جو، جن جو اٽي سان آهي آر.
(محمود فقير، موالي، ص-129)
ڪري هٿ ۾ ’لا‘ جي ڪاتي، پا وُجود ۾ جوڙي جهاتي،
اسم صورت ڪر اثباتي، عاشق ٿي رکي آرو.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-7، ص-4)
عشق دل انگي، وِير مُٺ دل ونگي،
جوڳي ڪدِ گاروڙي، آروڙي اڙٻنگي.
(محمود فقير، ڪافي-39، ص-67)
ٻاهر کيرو کيرو کِل ۾، اندر ۾ اڙاهه،
’محمد‘ بي پرواهه، کائِي متو موت تي.
(محمد فقير، بيت-222، ص-289)
عشق اوڀارو آڙنگ ڪيڙو، وسر يا ٽول ٽڪاڻا،
بيشڪ بشري بيک بنائي.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-7، ص-70)
ڳايان ڳلي ڳلي ۾، اولنگهه وڄائي آڙو،
پنهنجي پسي پيشاني، پُرجهي پريم پاڙو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-8، ص-110)
آتش بازي اکين واري پسي، آڙهه آنبه وارو،
اچي انحد بين بجائن ٿا.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-4، ص-106)
الف آڌوتن جو نه اوڇڻ تي آرو،
نڪو آسڻ اُس لئه نه آڻڻ آسارو.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص -247)
”محمد“ ڪي مهمان ورنن آشرما،
ڀڄن ڀيد بِرما ڪا سرگم سُنائون.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-6، ص-173)
آخر اول اظهار ٿي، اولي اچي انسان جي،
ارشاد سان آباد ڪيو، اسلام اعليٰ آشڪار.
(محمد فقير ، سُر بهاڳ، ڪافي-17، ص-62)
اکين ۾ آشيان ڪيو، اچي عشق امين،
بقائي واري بيت، وڄائي وحدت سان.
(محمد فقير، بيت-152، ص-281)
سِر دا ساناگا چاوين، هٿ لاوين، پڇي عشق آفات ڪُون.
(محمد فقير، سُر پاهڙي، ڪافي-32، ص-138)
عاشق اڏيءَ تي آڪرا، احوال ڪن جي انوري،
احمر ڪيو القاب سان، حاصل تنين حج اڪبري.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-23، ص-66)
ڪِيا آکان ڪهندي اڳون، هي ڳالهه اِي اِسرار دِي.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص-261)
ڏي ڪي دلاسا دلئون دلبر، محبوب من جا مٺا منور،
آگا اچڻ جو ڪر احسان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-1، ص-9)
عشق اندر ۾ آنبه ٻاريو، اکر عقل جا اُڏاڻا،
اڀري عدم کان اور اَلائي.
(محمد فقير، سر لوڙائو، ڪافي-7، ص-70)
ڏيوَن دڙڪي، اَٽ ڪر آنگر.
(محمود فقير، ڪافي-65، ص-86)
هرجاءِ هڪل هڪ ڪيو، حُسن کي هسوار،
ڪاٿي ڪام ڪروڌ سان، لوڀي ڪٿ آنهڪار.
(محمد فقير، بيت-215، ص-288)
مڙئي مذهب ملت ڄاڻان، نه ڪنهن ڏي ڪو وهم آڻا،
مثالي ماڳ ٿو ماڻيان، کولي مشهور مئيخانو.
(محمد فقير، متفرقه ڪلام، ص-241)
اِي جي آئُو، سدا نچ گائُو، گگن محل ڪي باجي بجائُون.
(محمد فقير، سر ڀيم پلاس، ڪافي-4، ص-51)
لام- لاهوتي لقب، عارف عجب ابرار دا.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص-262)
اَبروسن سنگينان ڀالي، گهُومل ندي گَمسان،
درسن والي دم دم ديهِي.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-1، ص-1)
اَبلق لک گهوڙا ڏِتسُ هزارا،
سُو ڌا سُچر مَيا متارا.
آدم ابليس جي فن ۾، رکي پردو پرين پارس،
بنائي بيک بازيءَ جو، عجب انسان ٿي آيو.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-8، ص-212)
چاطر اَبناسي نرگن مُورک ڪيا ٻُڌواني ري.
(محمد فقير،سُر ڪونسيه، ڪافي-4، ص-175)
عاشق اُٻهلا آهن اڙٻنگي.
(محمود فقير، ڪافي-13، ص-52)
روپ سروپي ڀيد اڀياسي، آپي ساڌو آپ سنياسي،
ٻورن آپ پراني، ڀيد بيانِي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-56، ص-97)
تُريا وِيا پڪ اُتپت اندر، تُرياجات مين جاتِي ري.
(محمد فقير، سر ڪونسيه، ڪافي-13، ص-179)
عشق جي آتش اندر، آخر اول آواز ٿي،
اتحاد آئون اتحاد آئون اتحاد آئون آهيان.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-7، ص-193)
اُتم آواز اوڀاري، سُرودي ساز سوڀاري،
سُخن سر صاف سينگاري- سلان سهڻا سريجن سان.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-12، ص-189)
قربان وڃان مهربان، اُتون سروان سڄي ٽولي.
(محمود فقير، ڪافي-11، ص-50)
بنائي ڏيوَن دڙڪي اَٽ ڪر آنگر.
(محمود فقير، ڪافي-65، ص-86)
اَٽڪڻ جون عادتون، اکين کي آهين،
ڪٽڪ سان ڪاهين، ڪوپن جي ڪاپار تي.
(محمد فقير، بيت-163، ص-282)
تازي طبل سان سرتاج شاهي، صمصام سُر سان ساغر صُراحي،
اِثبات عادل عارف اِلاهي، اڪبر اکين ۾ اظهر اشارو.
(محمد فقير، سر ڀيروي، ڪافي-8، ص-13)
ڪري هٿ ۾ ’لا‘ جِي ڪاتِي، پا وُجود ۾ جوڙي جهاتي،
اسم صورت ڪر اثباتي، عاشق ٿي رکي آرو.
(محمد فقير، سر آسا، ڪافي-7، ص-4)
سُورِيءَ واري سيج تي، سمجهي ذات صفات،
ڪلمون اناالحق جو، آوازي اثرات.
(محمد فقير، بيت-241، ص-292)
رهِي راڳ رنگ ۾، اثر دار انگ ۾،
صحي صاف سُنگ ۾، سُخن کي سينگاري.
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-2، ص-235)
ويديجر، رگ، شام اٿرون، برمان مُک پرچار ڪيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
اوم اَٿرون ويد ويراڳي، اوم يجر رگ شام هري.
(محمد فقير سُر ڪونسيه، ڪافي-14، ص-179)
پائي پاند ڳچيءَ ۾، ڪريان عرض اپار.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-2، ص-191)
ڪرم ڪُل ويدانِي، اُپاشن سِڌاني، گياني وگياني، ڪي سير سمائون.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-6، ص173)
نظر جي نظاري، سُرت سِر سينگاري،
وهم ڪُل وساري، اشاري اجل سان.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-47، ص-146)
پد پرڪاشي پُرجهه پڌارت، سنت سُناوي گيان ڪٿا ڪٿ،
اُنپت اُجلي يگٽ يٿارٿ، ’محمد‘ مينگهه ملارا ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-12، ص-179)
لڳي آگ عشق جي، اڃان نه اُجهائي.
(محمود فقير، ڪافي-33، ص-63)
اکين ۾ اِتحاد ٿيو، اَجهل عشق اچي.
(محمود فقير، بيت-93، ص-275)
اڙين سندو اعليٰ اجهو، احمد ظفر زمان ٿيو،
صورت واري سينگار سان، ثابوت سِر سُبحان ٿيو.
(محمد فقير، مثنوي-1، ص-297)
اچن سي اَجهورَ تي، سڀئي سُڃاڻا.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-49)
احباب، ارباب، القاب احمر، اِسمات، جسمات، سُخنات سرور،
اِتحاد، آباد، ارشاد انور- اسرار، اظهار، زُنار ظالم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-53، ص-38)
احد احمد، ميم محمد، فيض فقيري فهم ۾ ڇا ٿيو.
(محمد فقير، سُر سارنگ، ڪافي-15، ص-80)
هر مذهب کي ٻڌائي، آوازي احرام.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-20، ص-154)
مَئي پيءُ ’محمد‘ موج مچائِي، چشمان دي چالان،
احسن اُلٽ عجائب جيهي.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-1 ص-1)
احد احمد ميم محمد، فيض فقيري فهم ۾ ڇا ٿيو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-15، ص-80)
محمد يوسف جو ياور يرانو، يڪدم يسر ٿيو ياقي يگانو،
بازي برهه ۾ بيسر بهانو، احمر اڏيءَ تي عاشق جو اثر.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-7، ص-12)
نفي، قلبي، روحي، سِري- خَفِي، اَخفيٰ ڪقسب ڪِرِي،
قتل ڪر شوق شَڪ شِرِي- اَنالاقرار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-15، ص-7)
تاجا خان هو يا اخوان جيها، جنهن دي گهر ڳئِي هان،
مين گهِن گهٽي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-112)
تخت هزاري دا اخواني.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-147)
اوم هرِي ڪا اڌڪارِي، درشن ڌاران ڪر درباري،
ساچ سُناوي سُر سنسارِي، ساکي سنت همارا ري.
(محمد فقير، سر ڪونسه، ڪافي-12، ص-173)
جُتي ڀتان جوڙي ڏيسان، ڪيم چمڙو سايو،
اَڌوڙ اٿم ٽنگي، ڪالهه کوڙي ڪايو.
(محمود فقير، گنگو، ص-105)
محمد يوسف جو ياور يرانو، يڪدم يسر ٿيو ياقي يگانو،
بازي برهه ۾ بيسر بهانو، احمر اڏيءَ تي عاشق جو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-7، ص-12)
احمدي احوال سان، آوازي اذڪار.
(محمد فقير، هفتو-1، ص-262)
ننڊ نڀاڳي ويسر وساري، اِذجاءَ اَجَلَهُمُ ساعت سنڀاري..
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-1، ص-235)
ڪنٺ ڪنول اَرَڀونر غفايا، اوم ڪا انگ لڳايا مئين.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-7، ص-173)
احباب ارباب القاب احمر، اسمات جيسمات سُخنات سرور،
اتحاد آباد ارشاد انور، اسرار اظهار زُنار ظالم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-53، ص-38)
ويدايو رڌُ نر اَر اَرٿاءُ، اوم هري اونڪار ڪيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
بلي شاهه، ارداس، گلاب، سرشٽ ديانند ٻُڌ پرتاب.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
سَرڙ سامونڊي ارڙ ڀٽارا، ناميل نرڙ نغارا.
(محمود فقير، ڪافي-77. متفرقه ڪلام، ص-102)
حاڪم ڪَرڙا، ٻَڌي اَرڙا، کڙاهي ڪات.
(محمود فقير، ڪافي-40، ص-68)
ارض و سماءِ وچ هوڪا هُليا، حُسناتي هسواري دا.
(محمد فقير، دوهيڙو-1، ص-298)
ڀچي ويو بغل ۾، عشق جو اَرو.
(محمود فقير، خيري، ص-141)
عدم کان ارواح ٿي، عاشق تي،
آيو پکن تي، پسڻ پسڻ پسڻ جو.
(محمد فقير، بيت-173، ص-283)
ازل کان آوازي اوقاتي اصل، آيو سوئي عاشق اکين جي اَري.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-14، ص-114)
هٿ ڪر اپنا خيال، عسق اصل اَڙٻنگ ڏِٺوسي،
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-1، ص-6)
عشق اُٻهلا آهن اڙٻنگي، دُرس دلير زوراور زنگي.
(محمود فقير، ڪافي-13، ص-51)
اُڙد عمر جا ڪُو پا قهرِي، ديرن تي دربان.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-49)
عشق اندر ديان ڪاتيان قهري،
وڃ اَڙي وچ انڌين اَهري،
’محمود‘ منصب لڏ ڳئي لهري.
(محمود فقير، ڪافي-65، ص-86)
ازل کان آوازي اوقاتي اصل، آيو سوئي عاشق اکين جي اَري.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-14، ص-114)
موتيارومي ’محمد‘ منور، برس باغ بقائي بندر،
ڪٿان آس اُلاسي اندر، اُسر عدم ڪَنون آئي هي،
مستي والي موج مگهن وِچ.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-5، ص-168)
اکين واري آتش بازِي، ٺام عجائب ٺهي ٺهي،
اَچي اصلاتي اِسرار سان.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-5، ص-106)
اسم جسم دا ڇوڙ بهانا، هي سڀ ايڪ ايڪائي، نهين جُدائي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-91)
اعليٰ اصل اوقاتِي، عادل عجب عدل جي،
آواز ان الاهي، اصلاح عشق اڪبر.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-7، ص-224)
لام- لاهوتي لعل ٿيا، اکين جا اصل.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-258)
’محمد‘ مام مظهر،ا صل عام اطهر،
ٿيو عشق اظهر، علي آ علي آ.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-60، ص 41)
اَڏيءَ واري آر تي عاشق، اصل کان اظهار،
ڦرن ٿا ڦرڪِي.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-1، ص-101)
تازي طبل سان سرتاج شاهي، صمصام سُر سان ساغر صُراحي،
اثابت عادل عارف اِلاهي، اڪبر اکين ۾ اظهر اشارو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-8، ص-13)
عشق چئي الله اڪبر اُلاسي آواز ڪيو،
الستي احوال اعظم اِلاهي آباد سان.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-7، ص-52)
اندر ٻاهر اصل اعليٰ، اويڙو عشق ٿي عالم،
اُلاسي اوج آوازي، آلايان اَن اقرب ٿو.
(محمد فقير، سر ڪلنگڙو، ڪافي-1، ص-188)
تازي طبل سان سرتاج شاهي، صمصام سُر سان ساغر صُراحي،
اثبات عادل عارف اِلاهي، اڪبر اکين ۾ اظهر اشارو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-8، ص-13)
عشق اڻجهل به هجي، سُرخ سهڻل به هجي،
سُخن صيقل به هجي،ا ُتي اڪمل به هجي.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-20، ص-64)
اُڪنڊ اوهان جي آهي ازل کان، ڳالهه نڪا ٻي ڄاڻان.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-3، ص-156)
ٿيا خيال، برحال، في الحال فالم-
ڪنچير، مهمير، اڪسير عالم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-53، ص-37)
س- سڪايل سوز جا، اندر جن اُڪير.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-254)
’محمد‘ مقال موکي، مذڪور موج مستي،
القاب اِنس اولي، اَن اَن اَلا اَلا.
(محمد فقير، سر پهاڙي، ڪافي-18، ص-130)
صُراحي جو ساقي بشر بيک باقي،
يگانو ٿي ياور يڪو يار ياقي،
اُلاسي اثر سان آوازي اولائي.
(محمد فقير، سَربنس، ڪافي-16، ص-2)
ونگ واري ڪر اُلاري، ڏي لاماري لڙ دِي.
(محمود فقير، ڪافي-64، ص-85)
ڪُل شيءِ محيط اَلا ڪي، ثابت سِڙا ساسي.
(محمد فقير، سر ٽوڙي، ڪافي-8، ص-221)
ڏيسان باهه ڀنڀور ڪُون، اُٿن اُلان پئي آڳ دي.
(محمود فقير، ڪافي-65، ص-85)
ورتين مارو ڪوڙ ولهي ڪون، عشق اُلانبي آندي.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-119)
عشق اندر ۾ آبنه ٻاريو، اکر عقل جا اُڏاڻا،
اُڀري عدم کان اور اَلائي.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-7، ص-70)
عاشق اسم ڪمايا، صورت اندر سمايا،
آڌوت اَن الايا، گلزار هو گگن ۾.
(محمد فقير، سُر ڀيروي ڪافي-10، ص-14)
اَلاِنسان سِري واَناسِره، عجب ٺاهي ٺاهه،
اَنا اَن اَلائي آيس.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-36، ص-88)
اَلاِنساني برقعو پايم، سُرت سيني ۾ سُوجهه،
نظر ۾ ڏس نواز منهنجو.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-9، ص-5)
کولي سرگم ساز کي، صورت سِر سُبحان،
’اللھُ نورُ السمٰوات‘ چئي، چشم جي چالان.
(محمد فقير، بيت-211، ص-288)
ويهين ڏينهن اڳياهي وانگي تيڏا، البيلا هڪ انب.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-122)
اَناالحق اظهار اَلايم، عجب عاشق ٿي البيلو.
(محمد فقير، سُر پويا، ڪافي 6، ص، 148)
ٿي ويو الست آئون آواز، شان تنهنجو آ شهباز.
(محمود فقير، ڪافي-74، ص-96)
عشق چئي الله اڪبر، اُلاسي آواز ڪيو،
الستي احوال اعظم، اِلاهي آباد سان.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-7، ص52)
عشق اَجهل، اُلٽ اَنل، ڪيتِي اول اثباتي،
تيز طبل، ميگهه منڊل، هيڪ هڪل هنداتي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-16، ص-17)
ختما ڏيون خوشيءَ مان، پڙهي الحمد ساري.
(محمود فقير، موالي، ص-131)
الغرضا آهن گوهر غازي، زور زوراور ذات.
(محمود فقير، ڪافي-17، ص-54)
قتل ڪام، جا سلام، ڏنا سام سوايا،
چشم چوٽ، الف اوٽ، گهڻا گهوٽ گهايا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-72، ص-49)
احباب ارباب القاب احمر، اسمات جسمات سُخنات سرور،
اتحاد آباد ارشاد انور، اسرار اظهار زُنار ظالم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-53، ص-38)
اڻ ڏٺل- غائب. بي نشان. اڻ لکو.
اوم ڪِي مهما ’محمد‘ جاني، اوم الک پرنام هرِي.
(محمد فقير، سر ڪونسيه، ڪافي-14، ص-179)
اچي عسَ الول ڪئي، اکين ۾ اثباب،
ظهور وڪيو ذات، ذڪائي ذوق سان.
(محمد فقير، بيت-152، ص-281)
عشق اَلُوٽ وَلُوٽ ولايت جهنگ جبل جهاڙي.
(محمود فقير، ڪافي-31، ص-62)
عشق اَلُوٽي، چڙهيا چوٽي، ٻئي پالوٽي پڙهه دِي،
الٽ آون، گهوٽ گهاون، لڳي ٻالڻ ٻلدِي.
(محمود فقير، ڪافي، 56، ص-81)
اڻوٽ ڪڙيون الهٽ اند، پازيب جون چيريون چند.
(محمود فقير، ڪافي-37، ص-66)
اُٿ اوئي او اُٿ اوئي، عشق هي اَليندا اَليندا.
(محمد فقير، سر تلنگ، ڪافي-43، ص-92)
ڇا اَمارو نفس ڪافر، ڇا مسلم روح راز،
ڇا سراسر سير سارو، ڇا گهُليو گُر جو گيان.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-8، ص-53)
دلربا کي دل ڏي، اُمالڪ اصل.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-258)
محبت جي ميزان ۾، مرد پروڙي مام،
عاشق ٿيا امام، آوازي احوال جا.
(محمد فقير، بيت-198، ص-286)
اڙي مائي، دُرس ڌمالي، تو مڙس ڇوڙيا،
ڏاڍي عشق وِچون، اُمراه ٿيئين.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-114)
تون اَمَلُ کائين اِلاهي، توکي مهتي وارو لاب.
(محمود فقير، موالي، ص-128)
اَنا اَنا اَلا ڪي، همدم حڪم هلاڪي،
چهري چشم چلاڪي، چالان هو رهاهون.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-12، ص-15)
اولا ڪر انساني آڪي، قرب ڪمايا مئين وو مئين،
اَنا احمد بلا ميمي، فن فرمايا مئين وو مئين.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-42، ص-32)
ساز وجودي سِر جي سُر ۾، ڳيت اَنا الحق ٿا ڳائين.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-4، ص-3)
عاشق اسم ڪمايا، صورت اندر سمايا،
آڌوت اَن اَلايا، گلزار هو گگن ۾.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-10، ص-14)
ڪارا اُٺ ڪوهيارل جا ڪن رائي منجهه رَڏِي،
جبل تي آئون انبل ٿيس طبل آهيان تڏِي.
(محمود فقير، ڪافي-20، ص-57)
اسين عامل پيش الله جا، اسان کي سائينءَ ڏنو سَتُ،
اسين قبض لکون ٿا قرآن تي، ناهي ڪنهن کي اَنتُ.
(محمود فقير، موالي، ص-129)
ڏاڍا جوان ڏُنڱرا، سي دُهرا ڌمالي،
اندريان هڻن اوچتو، سي هرڻا حمالي.
(محمود فقير، خيري، ص-140)
رمزان لائي رنگ ٿَئي رهبر، صاف صورت جي سهڻي سربر،
اولي اِنس واري ڇوڙي سِر تي ڇتيون ڇتيون.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-22، ص-21)
احوال عشق جي سان، انفس اتي ٿي عاشق،
اڪبر ڏيان اکين ۾، آواز جا اولاڻا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-49، ص-36)
جوڳي پڙهي جوش سان، اسم پاس انفاس.
(محمد فقير، بيت-30، ص-269)
ڀيد برهه دي ڀاڪر پاڪي، انگ ڀڀوت رلائون، رنگ لائون.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-31، ص-137)
عشق دل انگي، وِيرَ مُٺ سان ونگي.
(محمود فقير، ڪافي-39، ص-67)
عشق اجهل، اُلٽ اَنل، ڪيتي اول اثباتي،
تيز طبل، ميگهه منڊل، هيڪ هڪل هندا تي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-16، ص-17)
اَنندنگر ۾ آئِي هون، پريم نگر ڪِي ٿي پوجاري.
(محمد فقير، سُر ڀونپالي، ڪافي-7، ص-57)
رُوپ سروپ اَنوپ اَنيڪي، آد پُرش ڌُن ڌياني ري.
(محمد فقير، سر ڪونسيه، ڪافي-4، ص-175)
آواز انس اولي اظهار عشق ڪيو،
اکين واري اشاري انوار عشق ڪيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-6، ص-109)
رُو پ سروپ اَنوپ اَنيڪي، آد پُرش ڌُن ڌياني ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-4، ص-175)
پنهنجو سُڃاڻي پاڻ، انهد وارِي بين بجائي.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-3، ص-2)
اِنِي اِنااللهِ سير سِريءَ جو، برهه واري ڀاڻ.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-3، ص-2)
عشق اوڀارو آڙنگ ڪيڙو، وسريا ٽول ٽِڪاڻا،
بيشڪ بشري بيک بنائي.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-7، ص-70)
عشق اکين جي اوتاري، اويڙا آچار ڪيا،
اَنا اَن اوقات اعليٰ، انوري آزاد سان.
(محمد فقير، سر ڀيم پلاس، ڪافي-7، ص-53)
عشق عجب انس دي اولي، اَناالحق الايا،
اکيان والي اوٽ اويڙي، عاشق ٿيڪي آيا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-4، ص-123)
ڀنگون پِي برهه جون عاشق ڪن ٿا اؤجُون،
چرش تي چڪر ڪن ملنگ ڪن ٿا مؤجون.
(محمود فقير، ڪافي-15، ص-53)
اوتارن ۾ اوجهرين، پنهنجو گڏهه ڦٽايئي گهر ڙِي،
جان محمد جُنگ جوان، جنهن دوست لاٿي در ڙِي.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
الف آڌوتن جو نه اوڇڻ تي آرو،
نڪو آسڻ اوس لئه نه آتڻ آسارو.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-247)
اکيان والي اور اشاري، ظاهر ذاتي سهڻي ساري،
’لا‘ دِي لعلي لائِي، صاف صفائِي.
(محمد فقير، سُر مَلنگ، ڪافي-42، ص-92)
دُونهان دُودَ دُکن ٿا دل ۾، عشق ڪئي اوراٽ.
(محمود فقير، ڪافي-16، ص-54)
اوريون اور الله سان، واري وحدت واڳ.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-3، ص-191)
ڪجل ڪارَ، والِي ڌارَ، سير سينگارَ ستيان،
الف اوڙ، گگن گوڙ، ڪيتا جوڙ جُتيان.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-11، ص-159)
کولِي عشق اکين ۾، آوازي اوطاق،
عجب ٿي مُشاق، ’محمد‘ سان محيط ٿيو.
(محمد فقير، بيت-162، ص-282)
اکين ۾ اظهار ٿيو، اچي اوطاقي.
(محمد فقير، سي حرفي، ص-253)
ٿيو اَکِن ۾ ازل کان اوطاقي، احوال اعليٰ اوقات اندر.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-48، ص-35)
چَٽيون ٻڌِي چوري چس، ريبي ڪيائون رهلا رسَ،
ڀينر آئون بيوسن، اولاڪي ۾ اڙي وئي.
(محمود فقير، ڪافي-37، ص-66)
اصل کان آئون آهيان اوڳي، ماري سورن ڪيس موڳي.
(محمود فقير، ڪافي-38، ص-66)
عشق اويڙا ٿي عاشق، عربي اولا ڪر آيا،
پيرِ مُغان ٿي پڌرا، پارس پيرا هي پايا.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-12، ص-195)
احوال عشق جي سان، انفس اُتي ٿي عاشق،
اڪبر ڏيان اکين ۾، آواز جا اولاڻا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-49، ص-36)
آخر اول اظهار تي، اولي اچي انسان جي،
ارشاد سان آباد ڪيو، اسلام اعليٰ آشڪار.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-17، ص-62)
آخر اول اظهار تي، اولي اچي انسان جي،
ارشاد سان آباد ڪيو، اسلام اعليٰ آشڪار.
(محمد فقير، سُر بهاگ، ڪافي-17، ص-62)
بلوچ بنا، سامان سڃا، ارمان انهيءَ آهه اولي،
اڄ گهوٽ، آيو اٿم اوٽ اجهو، ٿيس ڳوٺن ۾ ڳولي.
عجب عاليشان اِلاالله، ڪيو عشق عقل کي اولون.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-12، ص-195)
عادل اويس عارف، هي اولياءِ امير،
الفت عجيب اعليٰ، انور فقير ڪي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-47، ص-146)
نام جپون جب اوم اونڪارا، ويک سروپي ستگر سارا،
پُرجهه پريمي پرت پسارا، ڀيد بتاؤن ڀاتئين ڀات.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-5، ص-175)
نام ڪِي نوبت ناد بجا ڪي، سُندر سرگم ساز بجا ڪي،
اوهنگ سُهنگ برهم بُلاڪي، اُلٽا ڀيد بتايا مئين.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-7، ص-173)
عشق اويڙا ٿي عاشق، عربي اولا ڪر آيا،
پيرِ مغان ٿي پڌرا، پارس پيراهي پايا.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-14، ص-196)
اصل عشق آهيان اول کان اويڙو، ڪري آر اُلٽو اکين ۾ اچان ٿو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-59، ص-40)
عادل اويس عارف، هي اوليا امير،
اُلفت عجيب اعليٰ، انور فقير ڪِي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-47، ص-146)
هئي نروار نر نعرو، ڪري سينگار سڀ سارو،
سَرُوپا صاف سِر پهري، صنم سردار سوڀارو،
سُڻائي سُر، پياري پُر، پسائي پاڻ پاڳارو،
اويسي عين ارشادي بسم احوال اطهر جو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-72، ص-46)
کاري ڪانبو اَهت اُڳاڙين، صحبت ڏيون توکي ساءُ،
ٻيا ويهن ٿا پٽ تي، تون کٽ چڙهي ويهي کاءُ.
(محمود فقير، گنگو، ص-109)
سِر ڏيئي ٿيا سُرخرو، صوفي صورت ساڻ،
اکين جي اُهڃاڻ، عاشق ٿيا اثبات جا.
(محمد فقير، بيت-162، ص-282)
عشق اندر ديان ڪاتيان قهري،
وڃ اڙي وِچ انڌين آهري،
’محمود‘ منصب لڏ ڳئي لهري.
(محمود فقير، ڪافي-65، ص-86)
پوپٽ پتنگ پاڻ ۾، ايرنڪو ڀير.
(محمد فقير، بيت-25، ص-268)
اسم جسم دا ڇوڙ بهانا، هي سڀ ايڪ ايڪائي نهين جُدائي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي- 42، ص-91)
قلب قادر ڪرم سان، شُڪر ڪيو شاد،
باري بيشڪ باد، آيو عدم ملڪ کان.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-256)
باران برس بادل، بشري بحال بازي،
بيشڪ بندر بقائي، بازار جا بجا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-19، ص-130)
بيخود بات، دِي برڪات، بِن برسات باراني.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-31، ص-25)
بازيگر بن بازي پٿري، صاحب سُرت سُجاني، راز رنداني.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-41، ص-91)
آس ڪُون آس، پنهل دِي اُداس، برهه دِي باس وڻي وردي.
(محمود فقير، ڪافي-64، ص-85)
اول آخر ظاهر باطن، سُڻا سِر سبحان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-57، ص-97)
روز شب باطون ظاهر، جهڙو اندر تهڙو ٻاهر،
ڏس حُسن سان ٿي ماهر، برهه بيحد باب ۾.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-14، ص-215)
بيشڪ ٿي بيمار بزم سان، بالا بسمي بيک بحال آهيان.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-28، ص-21)
برهه والِي بازي بالم، بزم باغَ بهار،
برابر برحال ڏٺوسي.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-3، ص-7)
تخت هزاري دا هئي بادشاهه بالم، مين هان طالب تيڏي رب ڪون هئي معلم.
(محمود فقير، ڪافي-58، ص-82)
مُلان ويک شرع، ڏاڍي شوق وچون، تنهن شوق چايا،
اُٿي بانٺ ڏاگها.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-113)
بحري باز ته بانشي وانگي، چنبين وچ چوڌار.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-6، ص-107)
بيريا بانڪي بهادر کي بقاء بردار تي،
برسرِي بازار ۾ بشري بغاوت ڇا ڪندي.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-6، ص-52)
برهه بازار جا بانگا، نسنگ نروار ٿي نانگا.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-12، ص-214)
عشق آوازي ديد بياضي، بن بانگ بُلند برڪاتي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-54، ص-96)
برهه ڏني بانولي، جيئن بحري ڇُٽو باز.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
ڀيد برهه دي ڀاڪر پاڪي، انگ بڀوت رالائون، رنگ لائون.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-31، ص-137)
گياني گفتار سان، گهورن واري گهر،
طبل تازو تر، بڀون برحال ڪيو.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-249)
ڀڳوان ڀيد ڀڳوه، ڀڙڪِي ڀڙڪ بڀوتِي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-18، ص-130)
سُونڊ سُوڻا ڦونڊ پٺاڻ، خاڪ مٽي تون بُٺل پاڻ.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-148)
عجب رنگي رنگ لايا، بڇيا ڪي باز بحري.
(محمود فقير، ڪافي-36، ص-65)
بحر بيچوني بقادا برسر بازار ۾،
بتا بيک بشر ڪا باب مجهي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-4، ص-108)
صيفل ساڌڪُون هِن ياد ڪي ارشاد ارم دي،
ڪيتي حُور، دل بحور، ڇوڙ شعور شرم دي.
(محمود فقير، ڪافي-51، ص-77)
جنهن بختاور تي بارو، سمجهي جڳت ٿو سارو.
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
پائي آوندا هئي چندن چرڻا، بُت هِس بخمل هردم هِلڻا.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-145)
لعل بدخشان موتي هيري، هار ڳلي چندني يي.
(محمد فقير، سُر ڀونپالي، ڪافي-1، ص-53)
پيرِ مغان ۾ پيهي پڌر ٿي، برسيو بزم ۾ بنرو بدل بدر ٿي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-7، ص-12)
ماريندوسئين ”محمود“ چئي، تڪڙو وڏي سان تاب،
اها سانڊا آن کي ثاب، لِکي بدعت ڀنگ جِي.
(محمود فقير، موالي، ص-127)
صُورت انساني دي اولي، برهه بدل ڪر آيا هي.
(محمد فقير، سور ڪاريهل، ڪافي-3، ص-185)
صيفل بديل ڪاڻ بيراڳي، ڦيريدار فقير.
(محمود فقير، ڪافي-32، ص-62)
برا ڀٽارا ميا متاري، چائيندا ڪاٺ ڪَيرِ دي قنڌاري.
(محمود فقير، ڪافي-63، ص-84)
ڏرت مُلان، تون نه پرت پڙهيين،
ڪيو برد وڃائينديئن پيا بيل بندا.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-114)
بزم بيک بحال بقائِي، برهه دي باران،
بهادر بردار ڏٺوسي.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-4، ص-18)
برڙيون برن ۾، چرن ٿيون پٽاريون.
(محمود فقير، ڪافي-6، ص-47)
برزخ والي بازي بهتر، برهه بجايان ڀيريان.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-11، ص-126)
بيرنگ بيک بقائي بالم، ڪيتا برس بحال اسان.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-1، ص-165)
برسر بنائي بازي، صورت صفات سازي،
قائم ڪلال قاضي، منصور عشق ڪيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-7، ص-110)
بي ريا بانڪي بهادر کي بقاء بردار تي،
برسري بازار ۾ بشري بغاوت ڇا ڪندي.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-6، ص-52)
معنيٰ دي ميزان مُحمد، ميم دا برقع پايا.
(محمد فقير، سور پيلو، ڪافي-23، ص-119)
بدن ۾ ڀڙڪا بلند ڪيا بقائي برڪات سان،
پاڙهي بيخود ڀيد بيان مون کي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-5، ص-109)
ترڪ تاجا هڪ برک چريا، تنهن عرق ڪنون گمراهه ٿيين.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-114)
(محمود فقير، ڪافي-17، ص-54)
’محمد‘ ڪي مهما ورنن آشرما،
ڀڄن ڀيد برما ڪا سرگرم سُنائون.
(محمد فقير، سر ڪانرو، ڪافي-7، ص-173)
’محمد‘ مرد مجنون مُڙگان مست ڪيو،
بهادر برن ۾ بيٺو بُنڊ بڻي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-16، ص-115)
اوهنگ سوهنگ بِرهم بُلاڪي، اُلٽا ڀيد بتايا مئين.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-7، ص-173)
تون ڳورو آهين ڀورو، سهڻو جُنگ جوان،
تنهنجي صحبت لئه مڪان، آهيان بيحد بريان.
(محمود فقير، ڪافي-70، ص-92)
(محمود فقير، ڪافي-70، ص-192)
حُقي تنهنجو حال وڃايو، تون بُرز آهين ٻڪرار.
(محمود فقير، موالي، ص-127)
برهه والي بازي بالم، بزم باغ، بهادر،
برابر برحال ڏٺوسي.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-3، ص-7)
عاشق سرايچ، ٻڌي ڀيڄ، ڏاڍي پيچ پرم دي،
مستو مست، باري بست، منڊل يار محفل دِي.
(محمود فقير، ڪافي-51، ص-77)
لڳو پيچ پُلاهن سان، بُسريُن جا ڪيئي بار،
هاڻي ٻيو ڪو موليٰ مار، اٿئون پياس پلاهه جي.
(محمود فقير، مولي، ص-129)
جوڳي جسم جلايا، جهلڪار ڪي جشن ۾،
عهدا عظيم پايا، بسمي لڳا ڪي بَنُ ۾.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-10، ص-14)
بسنت ’محمد‘ سارنگ گاوي، پُرجهه پريمي پنچم.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-4، ص-103)
زلف بشيهر پالي، هن سنگ چُور ڪالي.
(محمود فقير، ڪافي-57، ص-81)
بيريا بانڪي بهادر کي بقاءُ بردار تي،
برسري بازار ۾ بشري بغاوت ڇا ڪندي.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-6، ص-52)
ڀيڄ ڀني برسات بقائي، برسي باغ بهار ميان.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-2، ص-102)
بينا برگ بگا اُٺ بهري، مَهرِي ٿيا مستان.
(محمود فقير، ڪافي-17، ص-54)
بگدي بلوچن جا، سي دِنگَ ديوانا.
(محمود فقير، ڪافي-33، ص-63)
ڀيريان، گل بحالِي، نوبت وَڄا نرالِي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-12، ص-15)
بُلا هون ڪٿ بيدل هون، ڪٿ بيسر والا بندر هون.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-46، ص-93)
عشق بلاول گهائي پيڙهيا، صوفي دا سبحان،
ڌڙ سسي ڪنون ڌا ڌر ٿيندا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-60، ص-99)
آروهي: ساري گي ماپا ڌي ني سا.
امروهي: ساني ڌي پا ماگي ري سا.
محمد فقير جي رسالي ۾ ٻه ڪافيون سر بلاولي ۾ آهن ۽ ترتيب جي لحاظ کان رسالي ۾ بلاوليءَ کي 3 نمبر تي رکيو ويو آهي.
(اقتباس: توريان جيڪر تند. مصنف اظهر سمون)
تون بهڪين ٿي بلهذيرُ، پپو رِي ڪُتِي.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
ڪم ڪرين تون ڪوجها، ٻَڌي بي فائدا بم.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
جوڳي جسم جلايا، جهلڪار ڪي جشن ۾،
عُهدا عظيم پايا، بِسمي لگا ڪي بن ۾.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-10، ص-14)
’محمد‘ مرد مجنون مُزگان مست ڪيو،
بهادر برن ۾ بيٺو بُنڊ بڻي.
(محمد فقير. سُر پيلو، ڪافي-16، ص-115)
پيرِ مغان ۾ پيهي پڌر ٿي، برسيو بزم ۾ بنرو بندر ٿي.
(محمد فقير، سُر پيروي، ڪافي-7، ص-12)
دوارا درشن ڌياني ڌاران، بنسي جاجي بين بجاون.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
پاجُون آيا چوراسي، ٿي برهه بدل بنواسي.
(محمد فقير، سور پُوريا، ڪافي-1، ص-241)
بُڻ اوهان جو بُڇڙو، اوهين قرب جا ڪچا.
(محمود فقير، خيري، ص-136)
ازل کان آواز اَنا ٿيو اصلي الله جو،
برسر بشر بوتو بنيو آدم صفي الله جو.
(محمد فقير، مثنوي-1، ص-297)
ڀوتان بودا جَتان، جُهيڪا جُهونگا آيا جُهلِي.
(محمود فقير، ڪافي-11، ص-54)
بلند بودلائي، سُخن جي سچائي،
خبر ڪن خُدائي، ناچو ٿي نيارا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-21، ص-132)
رنگ سُرخو زور ڀلو، بور گهوڙو ڏينم کڻي.
(محمود فقير، ڪافي-46، ص-71)
بشر واري بازي برسر، برهه جي بوستان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-58، ص-98)
بول نڪرندا ڀنگين جا، تن سانڊن جا سخت.
(محمود فقير، موالي، ص-127)
جهاٻا، جهومڪ، جهالر، جُهوڙو، بينسر، بولو ڀَنُ!
(محمود فقير، ڪافي-7، ص-48)
اَرڏا اُٺ آهن آريءَ جا سي باري بُونبَ بَڙا.
(محمود فير، ڪافي-17، ص-54)
نگارِي نظم جي، بهاري برم جي،
حُسن جي حڪم جي، ڪيان ڳالهه ڪيهي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-1، ص-122)
موجود تون موجود تون، بيشڪ بقاء بهبود تون.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-12، ص-60)
ارڙ اينگس ڀرڙ ڀينگس، آيو ڀينگ بَهِي.
(محمود فقير، ڪافي-23، ص-57)
ڀيد بياس ڪِي بات بتاوي، گاروڙي گرناري ڪو.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
ڇڏ خبيث کرسايون، ڪوڙا ڪر نه بياض.
(محمود فقير، موالي، ص-130)
بيرنگ برسي بازي، بشري بيک بياضي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-33، ص-27)
ڪِيا حُسن بي تاب مُجهي، وِکا نوڪ نظر ناياب مُجهي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-4، ص-108)
بي پليون بي پيراکيون، گهائن گهوٽ گهُورن سان.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-6، ص-229)
ٻاهر کيرو کل ۾، اندر ۾ آڙاهه،
’محمد‘ بي پرواهه، کائي متو موت کي.
(محمد فقير، بيت-222، ص-289)
عدم کان هِت قدم پائي، وڃان واقف وطن ۾ ٿو،
برهه بيچون جي بازي، بنا برسي بدن ۾ ٿو.
(محمد فقير،س ُر ڀيروي، ڪافي-13، ص-15)
بن بيخود ڀيد بياضي، دم دُولھ دُرس درازي.
(محمد فقير،سُر تلنگ، ڪافي-60، ص-99)
پنهنجي پڌر پسڻ جو، برحال ڀيد باقي،
برسر ته بتايو، بيدار بنايو.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-7، ص-224)
بُلاهُون ڪِٿ بيدل هُون، ڪِٿ بيسرِ والا بندر هون.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-46، ص-93)
بيراڳن جي ڀٽن تي بازي، طبل تازي تيز سان تياري تازي.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-247)
صيفل، بديل ڪاڻ بيراڳي، ڦيريدار فقير.
(محمود فقير، ڪافي-32، ص-62)
انساني جي اولي اندر، برهه بنايو بيرنگ بندر،
عرش وارو آشيانو، تان ترانو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-32، ص-87)
ويا دل جاني، بُت ٿيو بيراني.
(محمد فقير، ڪافي-34، ص-64)
بي سِر واري بازي، طلب ترازي تازي،
ڪات ڪلاي قاضي، ’محمد‘ جي مختياري.
(محمد فقير، سُر پيروي، ڪافي-62، ص-42)
بي مثال مثل وِچ ماهر، ٿيا بيک بحالي موليٰ.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-5، ص-8)
بينا برگ بگا اُٺ بهري، مهري ٿيا مستان.
(محمود فقير، ڪافي-17، ص-54)
بحر بر بيچون ۾، برهه واري بين.
(محمد فقير، سُر هيڪار، ڪافي-2، ص-232)
جهاٻا، جهُومڪ، جهالر، جهوڙو، بينسر بولوڀَن!
(محمود فقير، ڪافي-7، ص-48)
مرشد ميري مُنيرِي بي نظيري،
جِهنڊا برهه بَحال هي، قرب ڪمالَ هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-35، ص-139)
ونحن اقرب ٿيڙي رهندا، بي مثل ٿي ٻاٻل ٻهندا.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-4، ص-167)
درسن ٻاجهون دم دم دل تي، وصل دا ويچار.
(محمد فقير، سُر حمير ڪلياڻ، ڪافي-1، ص-240)
هي هنرمند خان کٽياڻ، ٻائڙ ٻارين ٻانڌا ٻاڻ.
(محمود فقير، سي حرفي- ص-148)
اَمل ڪارڻ اداسي تون، اک ڪرين ٻاڏي.
(محمود فقير، موالي، ص-131)
’محمد‘ الفي عشق جي پائي، ٻيائيءَ وارو ٻائڙ ٻار.
(محمد فقير، سُر ڪاريهل، ڪافي-3، ص-185)
ٻانڀڻ پيئي ٻاڪاري، ڪنهن رمز آهي رولي.
(محمود فقير، بيگم، ص-117)
زيور هس ڪڙولا، ٻانهيون ٻارکيون ٻِيڙا.
(محمود فقير، خَيري، ص-139)
ٻارنهن ٻول ڪرن ٻهڪارا، چوڏنهن چُونڊ ڪرن چمڪارا.
(محمود فقير، ڪافي-76، ص-102)
ٻاروچل جون ٻاڙيون ٻاڙيون، جيءَ اندر ۾ لڳم جاڙيون جاڙيون.
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
پُري ڪندينءَ چو پڌري، لڳو ٻال جتيءَ جو ٻنگ.
(محمود فقير، خيري، ص-138)
ٻانهياري آئون ٻول ٻڌي، اڄ قول ڏيان پاري.
(محمود فقير، ڪافي-9، ص-50)
پنهون پيچ پائي ويو، گهونگهٽ ۾ گهائي ويو،
ڏاڍي لئون لائي ويو، ٻاروچل ٻاڻ.
(محمود فقير، ڪافي-43، ص-69)
پراپت پشعتي، مڌما پڳتي- ويکري ڪِي وستي ۾ ٻاڻي نبائون.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-6، ص-172)
جنهن ٻاونگير ٻولايو، تنهن ريبي راند کسي.
(محمود فقير، خيري، ص-140)
’محمد‘ الفي عشق جي ٻائي، ٻيائيءَ وارو ٻائڙ ٻار.
(محمد فقير، سُر ڪاريهل، ڪافي-3، ص-185)
جهنگ جبل جا، ٻائڙ سڀ ٻاريان.
(محمود فقير، ڪافي-33، ص-63)
بُلهي شاهه ارداس گلاب، سرشٽ ديانند بُڌ پرتاب.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
چاطر سُڌا بناسي نرگن مورک ڪيا ٻڌاواني ري.
(محمد فقير،سُر ڪونسيه، ڪافي-4، ص-175)
کڙڪيون کڙيون ٿيون ٻيلي ۾ ٻُرن ٿيون.
(محمود فقير، ڪافي-44، ص-70)
اهو ڄاڻ عجائب ڄاتو مون، لهي ٻيائيءَ جو سور ٻرو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
باهيان آهن تو ڀورل ديان، سي ٻڙڪن اندر ٻيري.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-118)
تيز تکي ڪر تيغ، سيني وِچ مارن ٻک ٻنگي.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-122)
ٻيائي وجهي ٻَن ۾، پڙ ۾ ڪر پرواز،
اجل جو آواز، سالڪ سڻن سير ۾.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-255)
ٻائڙ ٻُندي وِچ ڀنان ني لوٽي، تيڪُون شاهه گهتيسي ٽوٽي.
(محمود فقير، ڪافي-63، ص-84)
ٻنڌڻ ٻاروچن جا، ٻارڻ ويم ٻري.
(محمود فقير، ڪافي-7، ص-48)
چئي، پُري ڇوڪندين پڌري، لڳو ٻال جتيءَ جو ٻنگ.
(محمود فقير، خري، ص-138)
تيز تکي ڪر تيغ سيني وچ، مارن ٻک ٻنگي.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-122)
ٻارنهن ٻول ڪرن ٻهڪارا، چوڏنهن چونڊ ڪرن چمڪارا.
(محمود فقير، ڪافي-77، ص-102)
بُتيس سيج پلنگ، ٻهڳڻ سان هڻي ٻنگ.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-8، ص-70)
ٻوڙ پلاهون ٻَهُون هئا، صحبت جا سچا.
(محمود فقير، خيري، ص-136)
تون مڇي کڻ ماڃر جي، گڏهه تي ٻورو.
(محمود فقير، خري، ص-136)
دنيا دم، غفلت غم، بخيلڻ بم ٻڪر ٻوڪي.
(محمود فقير، ڪافي-52، ص-78)
ٻوڪيا ٻُوههَ کليا گل گوهر، عجب رنگي اسرار.
(محمود فقير، ڪافي-16)، ص-153)
ٻوڪيا ٻُوهه کليا گل گوهر، عجب رنگي اسرار.
(محمود فقير، ڪافي-16، ص153)
’محمد‘ الفي عشق جي پائي، ٻيائيءَ وارو ٻائڙ ٻار.
(محمد فقير، سُر ڪاريهل، ڪافي-3، ص-185)
باهيان آهن تو ڀورل ديان، سي ٻڙڪن اندر ٻيري.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-118)
تون به ويڙهائي ٻيگهي ديجهان، جهيڙي تي نه جِهم.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
پُرجهه پريمي پِرت پسارا، ڀيد بتائون ڀاتئين ڀاتِ.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-5، ص-175)
ڏُوٽ اُڳاڙين ٽوئڪِي، ٻي ڀاڙِ کائين پاڙِي.
(محمود فقير، موالي، ص-128)
ڌيان ڌروني ڌوم مچائِي، ڀول ڀٽڪ سڀ ڀاڳي ري.
(محمد فقير، سهڻي، ڪافي-3، ص-204)
بگل بڻڇيون کڻي ڀالا، ڪري خمار خوش حالا.
(محمد فقير، سُر شار ڪلياڻ، ڪافي-9، ص-212)
وسايا ويراڳ سان ڀٽن وارا ڀاڻ.
(محمد فقير سي حرفي3، ص-252)
خاڪ مٽي تون ڀِنل ڀاڻ.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-148)
ايندو ڪندو ستاري، سو بختاور ته ڀتار.
(محمود فقير، ڪافي-24، ص-58)
چهڪ پئي چولي، ڦُولهي، ڀِتلي پاڻ تي.
(محمود فقير، ڪافي-21، ص-56)
شهر بحر بر باغ ڀِٽان تي، کول لحن ديان لئيان.
(محمد فقير، سور سارنگ، ڪافي-1 ص-205)
ڌيان ڌروني ڌُومَ مچائي، ڀُولِ ڀٽڪ سڀ ڀاڳي ري.
(محمد فقير، سُر سهڻي، ڪافي-3، ص-204)
ڀڳوان ڀيد ڀڳو، ڀڙڪي ڀڙڪ بڀوتي،
ڀيري ڀيري ڀڄن سي، ڀر ڀر ڀلا ڀلا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-18، ص-130)
باهه بِرهه دِي ڀَڙَ ڀَڙ ڀڙڪِي، جوش جلالي جُهڙ جُهڙ جهڙڪي،
جنهن ڪيتي ايڪ ايڪائي هي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-49، ص-94)
ڀَڙڪِي باهه برهه جي، ڪئي بَهاري برحال.
(محمد فقير، سي حرفي، ص-248)
ڀڳتي ڪر ڀڳوان پڇاني، سر پرڪاشي پولاري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-2، ص-174)
ڀڳوان ڀيد ڀڳو، ڀڙڪي ڀڙڪ بڀوتي،
ڀيري پيري ڀُڄن سي، ڀر ڀر ڀلا ڀلا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-18، ص-130)
عشق امامُ علي ٿي اظهر، ڀولاڀن ڀُلڪارِي دا.
(محمد فقير، دوهيڙو-2، ص-298)
سارو ڏينهن سوداءُ ۾، ڀنڊ ٻڌين ڀوئي.
(محمود فقير، گنگو، ص-160)
جهاٻا،جهومڪ، جهالو، جُهوڙو، بينسر، بولو، ڀَن (محمود فقير ڪافي. 8. ص 48)
تون ڀنگ پئين ٿو ٽنگ ٽُڪيا، تيين دونهن جو به دڙو.
(محمد فقير، حوالي، ص-127)
ڀَنوَر گفا ۾ ڪوئل ٻولي، تاڙي ڪئي ٻي تات.
(محمد فقير، سُر سارنگ، ڪافي-9، ص-207)
هو ڀيڙا ڀنڀورين سان، هو تابش ڏي ڪن تِک.
(محمد فقير، بيت-22، ص-267)
جُتي تِنان جوڙي ڏيسان، بچل ٿي نه ڀُوٽُ.
(محمود فقير، گنگو، ص-108)
جلائي جسمات کي، جوڳي ڪن ٿا جوڳ،
ڀوڳين سمجهي ڀوڳ، پير نه پاتو پڙ ۾.
(محمد فقير، بيت-135، ص-280)
بيوس آهيان مان ڀوري.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-1 ص-208)
عشق امام علي ٿي اظهر، ڀولا ڀَن ڀُلڪارِي.
(محمد فقير، دوهيڙو-2، ص-298)
پاڻ سڃاڻڻ پنهنجو آئين، ڀول نه ٻيو ڪو ڀانئج تون.
(محمد فقير سُر بنس، ڪافي-7، ص-158)
پنڌ پيچ ڪَنون لنگهه ڪيچَ ڳئيئان،
مين ٻروچ گهمندي ڀولي.
(محمود فقير، ڪافي-62، ص-84)
ڀيڄ ڀني برسات بقائي، برسي باغ بهار ميان.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-2، ص-102)
مين ته ڪُپَ گهتئين، شل تپ آوئي،
سُر مان لپ ٻاءِ گهمين پيڄ ڀني.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-112)
عاشق سر ايچ، ٻڌي ڀيچ پِرم دِي.
(محمود فقير، ڪافي-51، ص-77)
عشق آوازي، ڀيد بياضي، بن بانگ بلند برڪاتي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-53، ص96)
سُرتي نِرتي وچ ۾، ڀڄن واري ڀير.
(محمد فقير، بيت-233، ص-291)
ڀيرو، مالڪوس، هنڊول سري، ميگهه، ديپڪ ترنم.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-4، ص-102)
ڀڳو ڀيد ڀڳو، ڀڙڪي ڀڙڪ بڀوتي،
ڀيري ڀيري پڄن سي، ڀر ڀر ڀلا ڀلا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-18، ص-130)
بگل بجائن ڀيريون، بيشڪ بي نظير.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-251)
هُو ڀيڙا ڀنڀورين سان، هُو تابش ڏي ڪن تک.
(محمد فقير، بيت-22، ص-267)
ٿيندو مرسل ميڙي، بلي ڪنديس ڀيڙي.
(محمود فقير، ڪافي، 2، ص-45)
گاڪي پُوريا، ڀيم پلاسي، ڇم ڇم ڇنن ڪر ڇمڪار،
ڄيٽڪ چشمان چوٽ چڙهائي.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-7، ص-169)
گهايل جي گهُورن جا، سي ڪيئن گهاريندا گهر،
ڇڏي ڀيڻيءَ ڀر، نانگا نر نروار ٿيا.
(محمد فقير، بيت-159، ص-282)
تازا به تازا تيز تر طبل ڪري تاب.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-51، ص-95)
تيرهين ڏينهن تڪڙ ڪو تابش، آيا شينهن شڪستا.
(محمود فقير ٽيهه ڏينهن، ص -120)
هُو ڀيڙ، ڀنڀورين سان، هو تابش ڏي ڪن تک.
(محمود فقير، بيت 22. ص. 267)
تحليل جو ظاهر طبل، تازو هڻي تيار ٿي،
توحيد جي تلوار سان، تابع ڪيا تو تاجدار.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-17، ص-62)
’محمد‘ ڪيو ثابوتُ، سُروردي سينگار کي.
(محمد فقير، بيت-124، ص-278)
ترڪ تجلي تاب وارِي، ترڪ تحدل طلب تات.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-1، ص-199)
ساچ سُنايا ستگُر ساکِي، ساچ برابر تاپ نهين.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-11، ص-178)
تحليل جو طاهر طبل، تازو هڻي تيار ٿي،
توحيد جي تلوار سان، تابع ڪيا تو تاجدار.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-17، ص-62)
اندر ٻاهر هُو هُو هُليا، طلب والي تار، موهيا من.
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-5، ص-237)
تارِڪَ تن جا تَرڪي هليا ترڪ،
ڦيريدار فقير ٿي فاني ڪري فرق.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-248)
پير پنهل جِي خاڪ ملينديس، تاڪ اندر ۾ تاڙيون.
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
ڀنور گفا ۾ ڪوئل ٻولي، تاڙي ڪئي ٻي تات،
تڙن تي ترسي.
(محمد فقير، سُر سارنگ، ڪافي-9، ص-207)
پير پنهل جي خاڪ ملينديس، تاڪ اندر ۾ تاڙيون.
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
کولي تجلات جي تاڪِي، ڀلي آيو ڀلي آيو.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-29، ص-136)
تال طبل سي گاوي بَجاوي، حال حقيقي هردم.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-4، ص-102)
ڪيو ترڪ طمع جو تال ترو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
نسنگ آهين نرڳ ۾ پيو، تالر ڪرين تال.
(محمود فقير، موالي، ص-126)
ڌُڪڙ کنجريان ساز سڀيئي، تن من طبلي تان،
رمز انهيءَ دلڙي ريهي.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-1، ص-1)
ايڏي ڪر نه تون دير، هينئر تاڻيان ڪونه ٿو تندو.
(محمود فقير، ڪافي-46، ص-72)
توبه ڪر تائب ٿي، نه ته وجهئين ٿي ڳٽي.
(محمود فقير، خيري، ص-138)
اول عزرائيل اڳون، تکي چائي کڙاهي تبر.
(محمود فقير، ڪافي-50، ص-77)
طلب واليان جان کيان تبران، ذوق پڙهايان زيران زبران.
(محمود فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي – 4-218)
چئي، پُرِي ڪندينءَ تون پڌري، تون تاب نه ڪر تتي.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
تجلو تاج ڪلنگي جو، طبل تحليل سان طاهر.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-22، ص-132)
ڏٺوسي تار وِچ تجلي، لهر وِچ لاثاني.
(محمود فقير، ڪافي-49، ص-76)
ويک تماشا اپانا آپي، راتيان تحدل توڙي ڏينهان.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-9، ص-177)
طرحين ڪج تحصيلون، نسگ ٿي نِڪر ڙي.
(محمود فقير، ڪافي-25، ص-58)
تحليل جو طاهر طبل، تازو هڻي تيار ٿي،
توحيد جي تلوار سان، تابع ڪيا تو تاجدار.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-7، ص-62)
تازي تيز طبل جي، تحليلي تلوار
(محمد فقير- بيت- 243، ص 292)
ترڪ تڪبر تُرت تن من، ترڪ تڪيو تخت تاج.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-1، ص-199)
صوفي سڀئي صاف ٿيا، جن سڃاتو سير،
تفاوت نه تِرُ، تني ڄاتو پاڻ ۾.
(محمد فقير، بيت-171، ص-283)
مَٽين ڇاٿو کٽين ڇاٿو، ترازي تيز تازيءَ ۾.
(محمد فقير، سُر ڪانگڙ، ڪافي-5، ص-60)
ڪيو ترڪ طمع جو تال تَرو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
ڪيو ترڪ طمع جو تال ترو.
(محمد فقير، سور تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
توڪل والي ترهي تر تون، جهل جگر دا جوش جلال.
(محمد فقير، سور ڪوهياري، ڪافي-2، ص-182)
تُريا وِيا پڪ اُتپت اندر، تُريا جات ۾ جاتي ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-13، ص-179)
تماچي ڄام تڙ تي، مليو مئي پي مهاڻن سان.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-8، ص-225)
عشق ڪريندا شڪار، تڙڦڻ مول نه ڏيندا ڏيندا.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-6، ص-107)
ڦاروا فقير چئي، کڻي تُوت ڀريانَسُ.
(محمود فقير، بيگم، ص-116)
’محمد‘ تاجدار، توحيد کي تصديق ڪيو.
(محمد فقير، بيت-243، ص-292)
تصور ڪري صورت سندو، تصرف طلب توحيد جي.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-21، ص-65)
صوفي سڀئي صاف ٿيا، سڃاتو جن سِرُ،
تفاوت نه تِرُ، تني ڄاتو ڄاڻ ۾.
(محمد فقير، بيت-171، ص-283)
رنگ تفنگ، نسنگ نهايت، پاڏا پنج هٿيارا.
(محمد فقير، گهوڙو، ص-101)
تسبيح توبه طاقت تقويٰ، پورهيت تي نا پرگهر پينهن.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-9، ص-177)
مڪه مدينه ’محمد‘ مٿرا، تيرٿ تڪيا پوجا پٿرا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
اصل کان ئي تڳان تنهنجي تاري.
(محمود فقير، ڪافي-27، ص-60)
نازبوءِ نرگس تُڪمان تُل تُل، گونسه گوهر غنچه گهُل گهُل.
(محمد فقير، سُور بسنت، ڪافي-6، ص-168)
عاشق ٿي اثياني والا، تلڪ لڳايا مئين وو مئين.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-42، ص-32)
وِههُ سان ڪيئن واسينگ وِهاٽيا، لکيهر ٿيا ترتار ميان.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-2، ص-102)
ذات صفت وِچ نِويهيان فرق نڪوئي اَلا،
اَنا اَن اَنوار تورا تليا هي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-3، ص-75)
ڪيئي خاندان کوٽي ديجهان، تازا ڪيا اٿئي تَمُ.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
طبل تال تماشي تازي، توم نوم تننن والي تار.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-2، ص-228)
رچڪ سي رجوگن، ڀيانڪ تموگن.
(محمد فقير، سُر ڪارنرو، ڪافي-6، ص-172)
ايڏي ڪر نه دير، هينئر تائيان ڪونه ٿو تندو.
(محمود فقير، ڪافي-46، ص-72)
آديسي اڙٻنگ، تازا ڇڪين تنگ.
(محمود فقير، ڪافي-4، ص-47)
حَسن مير حُسين جي مون کي طلب ڏاڍي آ تنگهه.
(محمود فقير، خيري، ص-138)
تڻڪن تن وِچ برهه ديان باهيان.
(محمود فقير، ڪافي-66، ص-86)
ڦاروا فقير چئي، کڻي توت پريان تس.
(محمود فقير، بيگم، ص-116)
توترُ تنهنجي تن ۾، کانجاڻا ۽ خم.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
’محمد‘ تاجدار، توحيد کي تصديق ڪيو.
(محمد فقير، بيت-243، ص-292)
لڳي توف طرحين تن وِچ، موليٰ تنهن ڪُون مارا.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-123)
توڪل والي تار طلب دي، رندي رمز رليندا هي.
(محمد فقير، سور پُوريا، ڪافي-15، ص-152)
طبل تولان توحيدي، تياري تاب سان تازي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-68، ص-45)
عاشقن تي عام جِي، شهرت شڪايت.
طعنا تُنڪا تهمتون، نخرا نهايت.
(محمد فقير، بيت-272، ص-296)
وِرهه جو ويراڳي، طبل تر تياڳي،
سُخن ساز سُر سان، سچو سِر سُهاڳي.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-14، ص-162)
هردي ۾ هرنام تيرٿ تنهنجو تو ۾ آهي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-11، ص-79)
ڪاوڙ ڪرين ڪشت مان، تڪڙ ۽ تيسا.
(محمود فقير، گنگو، ص-105)
تيز تکي ڪر تبغ سيني وچ، مارن ٻک ٻنگي.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-122)
ٻڌ سُڌ اندر ڌياني ڌاران، تين گرامي سُرڪا ساڌن.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-15، ص-180)
اسم اعظم ٽامو ٽاڄي، اثر انڪار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-14، ص-16)
عاشق مارڪباب ڪرينديان، ٽاهه ڪنهين نا ٽَليان وي.
(محمد فقير، سُر سارنگ، ڪافي-2، ص-205)
اسم اعظم ٽاهُو ٽاڄي، اثر اذڪار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-14، ص-16)
گوهر گهڙي گرداب ۾، ٽوٻن جيئن ٽُٻن.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-258)
جپ تار گاڪي ڪوڏڪر، مئي پي مڪا دوغن ٽڪا.
(محمد فقير، سر ڪانگڙو، ڪافي-13، ص-189)
سڻايان سُخن ٿو، ٽگهٽ جي ٽڪاڻي.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-16، ص-162)
سجدا صاف صحي وِچ صورت، ڏيندا ’لا‘ دي نال ٽڪور.
(محمد فقير، سر ڀيروي، ڪافي-61، ص-41)
ٽگا دين ڪفر جا ٽوڙي، صورت جي پئي سام،
گهُورن ۾ ڏٺي گيان منهنجو.
(محمد فقير، سر آسا، ڪافي-8، ص-4)
ديدان دي دربار دُرس ني، دام دُوئي دي ٽڳي ٽوڙ.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-48، ص-94)
شريعت جي شهر ۾، شرابين ڪيو شور،
ٽلي عجب ٽور، ٽڪاڻي ٽنگهٽ جي.
(محمد فقير، بيت-207، ص-287)
ڏسو منهنجي يار جون، ڪي ٽنڊ ٽوڙون.
(محمد فقير، ڪافي-38، ص-66)
ٽڻڪ ٽونٽي ٽپا ڏين ٿي چگهن تي چٽي.
(محمود فقير، خيري، ص-138)
گوهر گهِري گرداب ۾، ٽوٻن جيئن ٽٻن.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص258)
شريعت جي شهر ۾، شرابين ڪيو شور،
ٽلي عجب ٽور، ٽڪاڻي ٽگهٽ جي.
(محمد فقير، بيت-207، ص-287)
ڏسو منهنجي يار جون، ڪي ٽنڊ ٽورون.
(محمد فقير، بيت-38، ص-66).
سارو ساٿ سنڀاري، ٽڪر ايندم ٽوري.
(محمود فقير، ڪافي-3، ص-46)
سمجهي سودي وِچ لاڳئي ٽوڪر.
(محمود فقير، ڪافي-63، ص-84)
ٽُوٽَ اُڳاڙين ٽوئڪي، ٻي پاڙ کائين پاڙي.
(محمود فقير، موالي، ص-128)
چئي، پُري ڪندينءَ ڙي پڌري، ڇا ٽيٽ مڪڙي ٽرڙي.
(محمود فقير، خري، ص-139)
اکين واري آتش بازي، ٺام عجائب ٺَهي ٺَهي.
اچي اصلاتي اسرار سان.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-5، ص-106)
هن ڪميڻيءَ ڪين ڪمايو، ٺڳيءَ وارو ٺاهه،
کڻي خواري خلق کلڻ جي.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-1، ص-227)
تيڏيان زالان، ڏوُنهين بي تاليان،
اصل تيڪون ٺوڙهه مارن ٻئي ٺڪريان.
(محمود فقير، خيري، ص-136)
پلٿي هڻيو پئسا وٺيو، ٺوڳيا ٿين ٿو ٺُل.
(محمود فقير، موالي، ص-130)
ڌر پد ٺُمرِي خيال ترانا.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-6، ص-120)
تيڏيان زالان، ڏونهين بي تاليان،
اصل، تيڪون ٺوڙهه مارن ٻئي ٺِڪريان.
(محمود فقير،ڌسالي، ص-113)
پلٿي هڻيو، پئسا وٺيو، ٺوڳيا ٿين ٿو ٺُل.
(محمود فقير، موالي، ص-130)
توکي ٺڪر ۽ ٺيلها، تون سُونهين ٿي سانگهڙ ۾.
(محمود فقير، خيري، ص-136)
سُتي ثاب، پيئم خواب، ڪو امام آيو.
(محمود فقير، ڪافي-2، ص-46)
ث- ثابت ساهه جو سامي ڪري سانگ.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-248)
هڪل هڪ حُسن سان ڌمالي دغن سان،
سُرن جي ثبوتي، سُڻائي سُخن سان.
(محمد فقير، سر بنس، ڪافي-14، ص-161)
پسي پاڻ پسڻ ۾ پنهنجو، پور ٻيا نه پهي پهي،
پاڻي پيچ پسڻ پاتار جو.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-2، ص-105)
پاتنجل سانکهه ويدانت وَرنَن، ڪانڊ ڪرم ڪلتا رڪيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
چار سير چانور کائين، پنڻا سڄي پاٽ.
(محمود فقير، موالي، ص-130)
پورن پرگهٽ پد پرڪاشي، جوٺ نه جس مين پاپ نهين.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-11، ص-178)
پيرِ مُغان پس پارس پرور، پرت سندو پئمانو، ٽي پروانو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي،-32، ص-87)
پاڙيچن پرين سان پوري پرت پَرِي، سُرهي سونهن ڀَري.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-1، ص-104)
پازي آئون پينار پِنا، صحبت جا سامان.
(محمود فقير، گنگو، ص-116)
جوشان جوش، نوشان نوش، پوشان پوش پاساري.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-30، ص-25)
پهري پاڳ، ٿي سُجاڳ، واري واڳ وصالي.
(محمد فقير، سُر سهڻي، ڪافي-1، ص-208)
پنج سؤ لک پاڳاهون، گهوڙا غازين جا.
(محمود فقير، ڪافي-15، ص-53)
پيڪان ڪي، پئيمان ۾، پُر پي پڇانا آپ ڪو،
پُختا اُسي پالوٽ ڪا، پرواز پرواني ۾ هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-42، ص-143)
پينگهي ۾ پالوٽ ڏني مون کي لعل پنهل لولي.
(محمود فقير، ڪافي-11، ص-50)
مقدار تيڏا جيوين پاڻيءَ ڦوٽا،
مين ته مار سونٽا تيڏا ساهه نيوان.
(محمود فقير، گنگن، ص-112)
صورت جي سينگار مان، سُر تي ڪڍيو سَت،
پرت واري پَت، پسڻ ۾ پاڪ ٿي.
(محمد فقير، بيت-82، ص-274)
پلٽ پهلوانن، پيڪان پسي، پچي ٿيا پسڻ ۾ پتنگ جيئن پڻي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-15، ص-115)
مڪه مدينه ’محمد‘ مٿرا، تيرٿ تڪيا پوجا پٿرا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه ڪافي-16، ص-180)
پي پي پيالا پَٽ، پورِي پرت پري پري.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-23، ص-21)
عشق شهباز جنبين وچ چئيندا، ترڦڻ مور نه ڏيندا،
ماس هڏيان دا هوش هنئين ڪون، کنڀڙيان پٽ پٽ کائيندا.
(محمد فقير، بيت-224، ص-290)
پوشاڪ پاڪ پوري، پڳدار جي نموني،
پئيمان ۾ پڌر ٿيو، پٽدار جي نموني.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-17، ص-116)
پوپٽ پتنگ پاڻ ۾، ڪيهي ڪن پچار.
(محمد فقير، بيت-23، ص-267)
پڙهڻ پچڻ وچ ۾، آهي وڏو فرق،
محبت وارن مرڪ، مام سڃاڻن سام جي.
(محمد فقير، بيت-115)، ص-277)
پسي پنهنجو پيچ پسڻ جو، پسڻ واري پچاڻ پسان ڇا.
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-8، ص-238)
پيڪان ڪي پيمان ۾، پُر پي پَڇانا آپ ڪو،
بخنا اُسي پالوٽ ڪا، پرواز پرواني مين هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-42، ص-143)
چلاغ دي نقطي، پيچ پاڪي پختي، رنگ رنگي رُخ تي،
نقطي ڪيتا دور، محمدي مذڪور.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-245)
دُکالڻ ڌوٻيائي، پخالڻ پنهونءَ جي.
(محمود فقير، ڪافي-39، ص-67)
پد پرڪاشي پُرجهه پدارٿ،
سنت سُناوي گيان ڪٿا ڪٿ.
(محمد فقير، سور ڪونسيه، ڪافي-12، ص-79)
حشت حقيقي حڪم سان، هر جاءِ هڪل تنهنجي هُلي،
حسنين جو پرور پدر، حضرت علي حيدر قرار.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-17، ص-63)
کِپر کَڻُ پَدَمُ ٻيا، تليهر توڙن توڙ،
(محمد فقير، بيت-54، ص-272)
ڇڏي مون اتي هڪ، پدم جهڙي پهر ڙِي.
(محمود فقير، ڪافي-72، ص-93)
محبت دي ميدان، پڌر پِڙَ وِچ، پير ڀريندا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-60، ص-99)
پَڊَ پراڻا، ٿوهر ٿرن ۾.
(محمد فقير، ڪافي-15، ص-53)
تنهنجو مليو مُنور مُدعا، پردي منجهان پرور پذير.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-24، ص-67)
رکي نوڪ نظر تي ناتو نر، پئمان پسڻ جي پاري پَر.
(محمد فقير سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
پي تو پاڪ پرينءَ سان پيالا پُرِ.
(محمد فقير، سور راڻون، ڪافي-1، ص-232)
پراپت پشعتي مڌما به ڀڳتي.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-6، ص-172)
لياقت نه اٿم لوڪ جي، آئون آهيان پلڪ پرار.
(محمود فقير، موالي، ص-127)
بلهي شاهه ارداس گلاب، سرشٽ ديانند ٻُڌ پرناب.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
پارس پرت پساري، جام جلالي به مين هون.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-5، ص-192)
بسنت ’محمد‘ سارنگ گاوي، پُرجهه پريمي پنجم.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-4، ص-103)
شبد سُناوي سَنتگر سَروَن، پرگهٽ پُرس پيارا ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-12، ص-179)
روپ سروپ انوپ انيڪي، آد پرش ڌن ڌياني ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-4، ص-175)
پرگهٽ، گهٽ ۾ گهٽ پرگهٽ ۾، پيدا نا پيداني ري.
(محمد فقير ، سُر ڪونسيه، ڪافي-4، ص-175)
عاشق ايچ، ٻڌي پيچ، ڏاڍي پيچ پرم دي.
(محمود فقير، ڪافي-51، ص-77)
نام جپون پرنام پيارا، پُورن ڪر پَرمان هري ڪا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-7، ص-176)
پاڇي پيچ عشق رو پڙسِي، پاڙي پرميسر جي.
(محمود فقير، گنگو، ص-109)
نام جيون پَرنام پيارا، پُورن ڪر پَرمان هري ڪا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-7، ص-176)
اکيون پائي ڪجل قهري، ڪرن پرواز ٿيون پهي.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-10، ص-213)
پروان جان پڙ ۾ پچڻ، هيءَ عاشقن جي سونهن سوڀ.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-4، ص-234)
پيڪان ڪي پيمان ۾، پُر پي پڇانا آپ ڪو،
پختا اِسِي پالوٽ ڪا، پرواز پرواني مين هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-42، ص-43)
جڏهن پاڻ پسڻ جو پيڙو، پرو، تڏهن ذوق نه ضايع ٿيڙو ذرو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-61، ص-99)
ڪچائيءَ جي قطري جو، پوي ڪونه پَرو.
(محمود فقير، خيري، ص-141)
هاڻي سنجهي ٿيءُ رواني، نه ته پُري ڪنديسئين پڌري.
(محمود فقير، خيري، ص-134)
محبت دي ميدان، پڌر پِڙَ وِچ پير ڀريندا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-60، ص-99)
پَنپُوران تون پڙ ڪڍيو، وات پئين ڏاري.
(محمود فقير، خيري، ص-133)
پڌرا پرت پسارا ڪيتا، اولي آءُ انساني، اعظم شاني.
(محمد فير، تلنگ، ڪافي-37، ص-189)
پسڻ آهيان پاڻ پسان ڇا، پسڻ واري پيچ ۾ پڌرو.
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-8، ص-238)
حافظ ويا حضور ۾، پشت هليا پاتار.
(محمود فقير، موالي، ص-130)
پراپت پُشتي، مڌما به ڀڳتي.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-6، ص-172)
پسڻ پس پسڻ جو، پري ڪيم پلاڻ،
پُڄائي پُڄاڻ، ’محمد‘ مک مذڪور ڪيو.
(محمد فقير، بيت-17، ص-267)
پلٿي باز پڪڙ، ڌُو ڌُوڪار رسن.
(محمود فقير، ڪافي-41، ص-168)
سُتيس سيج پلنگ تي، جاني جڙي جان.
(محمد فقير، بيت-185، ص-285)
پلٽ پهلوانن پيڪانن پسي، پچي ٿيا پسڻ ۾ پتنگ جيئن پئي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-15، ص-115)
ناپور ٻياڪو پهندي هون.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي-6، ص-220)
پورب ڪيا پرواز پٽن تي، ڪڪرن ڪئي آهي ڪار ميان.
(محمد فير، سُر تلنگ، ڪافي-2، ص-102)
پنهنجي پسڻ جي پورت، پڳدار ٿي اچان ٿو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-11، ص-112)
بقائِي دا باغ بهارِي، پوش پيارل پارس هي.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-1، ص-201)
پنجتن پاڪ پوش پيارا.
(محمود فقير، ڪافي-77، ص-102)
پوندي آوي ڀيڄ ڀيڄ، پوندي آوي پوش پوش.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-1، ص-232)
ڏي ڪا دلدار دلدارِي، پرين پرچي ڪر پوءِ واري.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-1، ص-208)
اکيون پائي ڪجل قهرِي، ڪدن پرواز ٿيون پهري.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-10، ص-213)
پَهُون پنهوارن جون، ڇُڙن ٿا ڇيلا.
(محمود فقير، ڪافي-42، ص-79)
رنگي رُڪ سان رندي راند رهِي، سينگار ڪري سرشار صحي،
پيمان پڪي ۾ پاڻ پهِي، پوءِ پير نه پٺتي پايان مان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-71، ص-48)
هلان هيڪر، ملان جيڪر، پلئه پاند پهي.
(محمود فقير، ڪافي-22، ص-57)
عشق اوقاتي، ٻير سوغاتي، پئون ٻارهن پورا ڍارا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-54، ص-96)
پئيمان پڪي ۾ پاڻ پهي، پوءِ پير نه پٺتي نه پايان مان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-71، ص-48)
پنبڻيان ڪر پرواز پسايا، پيچ پسڻ پاتار دا، جهلڪار دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-91)
عاشق ايچ، ٻڌي ڀيچ، ڏاڍي پيچ پرم دي.
(محمود فقير، ڪافي-51، ص-77)
پسڻ دي پئيمان پڌر ٿي، ٻڌ پيچي پختي پٽڪي.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-3، ص-102)
پيرِ مُغان ۾ پيهي پڌر ٿي، برسيو بزم ۾ بَنرو بدر ٿي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-7، ص-12)
تنهنجو مُنهن محبوب مصحاف پَسي،
رخسار چُمان پيزار چُمان.
(محمد فقير، سُر ضلع، ڪافي-1 ص-225)
نشي سان نيارو نسنگ ٿي نچا نٿو،
پهري پيشوازان پسڻ ۾ پچانٿو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-59، ص-48)
پيالا پِرت دا پاڪ پي پرُ پيشويٰ ڪيتا امام.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص-261)
پيڪان ڪي پئيمان ۾، پُر ٻي پِڇانا آپ ڪو،
پختا اُسي پالوٽ ڪا، پرواز پرواني ۾ هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-42، ص-143)
ڪري سِر سُرت سان، نظاري نرت سان،
پيارين پرت سان پڳدار پيالا.
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-12، ص-239)
هاڻي سنهو نه پيئي پينهن، نه ته پُري ڪنديسئين پري.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
وَر بيهڻ مُئيءَ جا، پيڻ پياڪ جاني.
(محمود فقير، ڪافي-70، ص-92)
پيوند تنهنجي پرت جو پيڙو، جلي ويو جوش ۾ جيئڙو.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-1، ص-208)
جُملي جهان جلوه، جهلڪا جابجا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-19، ص-130)
تُريا وياپڪ اُتپت اندر، تُرياجات مين جاتي ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-13، ص-179)
اسين هاري ماڻهو هر ڪاهيون، جوڙو ٻڌي جاٽ.
(محمود فقير، موالي، ص-130)
برهم گياني بِگل بجايا، جس مين ڪوئي جاپ نهين.
(محمد فقير، سر ڪونسيه، ڪافي-11، ص-178)
جوت جلالي جلوه ڪيتا، جادوگر جنسار دا، جهلڪار دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-91)
ٻاروچل جون ٻاڙيون ٻاڙيون، جيءَ اندر ۾ لڳيم جاڙيون.
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
خيال ۾ گم ٿي خيال ڪمائي، جام پيتائون جزب جلال،
نينهن نڀائي ناز وارن جو.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-4، ص-3)
جامو جانب پائي جنگي، رُخسار ڪري آيو رنگ برنگي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-19، ص-19)
هٿ ڪر خيال دا خيما کوڙيم جذبي والي جامي جوڙيم.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي-2، ص-216)
منهنجو جانب ايندو جائي.
(محمود فقير، ڪافي-36، ص-65)
جَڳت جوڙ جنس جي جُملي، جمالي جلالي جبار جلي آ.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-27، ص-12)
ناموت ڇا ملڪوت معنيٰ، جبروت ڇالا هوت لام.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-8، ص-53)
نسنگ نينهن ناتي، جپي نام نهي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-1، ص-121)
جوڳي ڪن ٿا جُڃ، جلالي جسمات کي.
(محمد فقير، بيت-170، ص-283)
جذبي جوش جلال جي، پسي نيڻين نور.
(محمد فقير، بيت-4، ص-264)
جانب ماريا جذبي جادو، طرحين آون تکان.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-119)
جڙ جُمل جهان، جسماتي جنسار.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-1، ص-242)
خيال ۾ گُم ٿي خيال ڪمائي، جام پيتائون جزب جلال،
نينهن نڀائي ناز وارن جو.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-4، ص-3)
ڪون جزم شڌ پيش پڙهيندا.
(محمد فقير، سُر پُوريا، ڪافي-8، ص-150)
موتيا مشڪي محسن منور، جعفري جڙا حملو انور.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-6، ص-169)
جنگ ڪرين ٿو جکي مارين،
مِنان ڪيڏو ڪيو ٿئي ڪَڪِ.
(محمود فقير، گنگو، ص-107)
جوش والي جنسار، جوان جڳاون جذب جلالي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-39، ص-90)
جڳت جوڙ جنس جي جملي، جمالي جلالي جبار جلي آ.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-27، ص-121)
خيال ۾ گُم ٿي خيال ڪمائي، جام پيتائون جزب جلال.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-4، ص-3)
جلالت جي جام کي ڪي جوڳي پيئن جُنگ.
(محمد فقير، بيت-60، ص272)
پسن ٿا پسڻ کي جلالي جَهٽي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-55، ص-39)
عاشق اکين جي عشق جو، احوال ڪن احسن جتي،
بزم بل بل به هجي، اتي جل جل به هجي.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-20، ص-64)
حُورُون ڪيون جبران حُسن ۾، جلويگر جنسار ميان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-33، ص-87)
جوت جلالي جلوه ڪيتا، جادوگر جنسار دا جهلڪار دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-91)
ج- جڳ وِچ جابجا جلوه نما جابر علي.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص264)
جڳت جوڙ جنس، جي جُملي، جمالي جلالي جبار جلي آ.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-27، ص-121)
نوري نظاري نيڻن واري، مست پياريو مئي جم جم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-40، ص-31)
جڳت جوڙ جنس جي جُملي، جمالي جلالي جبار جلي آ.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-27، ص-121)
جم جمان سلطان سڪندر، ڪر ڳئي وقت گذارا.
(محمود فقير، ڪافي-76، ص-102)
جڙ جُمَلُ جهان، جسماتي جنسار.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-1، ص-242)
جُملگي جسمات ڪيو، مظهر علي مظهر علي.
(محمد فقير، سور پهاڙي، ڪافي-15، ص-128)
جڳت جوڙ جنس جي جُملي، جمالي جلالي جبار جلي آ.
(محمد فقير ، سُر پيلو، ڪافي-27، ص-121)
حُورون ڪيون ، ان حُسن ۾، جلويگر جنسار ميان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-33، ص-87)
جُنگ پيئن ٿا جامُ، جُدا ٿي جسمات کان.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-252)
پالوٽي پيدا ٿيو، سُهڻو جُنگ جوان.
(محمود فقير، ڪافي-45، ص-71)
جنهن ڪڻ ساعت هڪ نه سري.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-144)
سينهوڙيون اٿن سوکڙيون، سي جنهنور جيئن جهرڪن.
(محمود فقير، ڪافي-9، ص-49)
تلڪ لڳائي جڻيون پائي، عشق اَناالحق گيت ٿو ڳائي.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-5، ص-103)
جوتِ جلالي جلوه ڪيتا، جادوگر جنساردا، جهلڪار دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-91)
نام جپون پرنام پيارا- نام جپڻ بن جوٺِي بات.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-5، ص-175)
’محمد‘ جوڌا جوان، صوفي سيئي صاف ٿيا.
(محمد فقير، بيت-170، ص-283)
جوش والي جنسار، جوان جڳاون جذب جلالي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-39، ص-90)
جوڳ ويراڳ سي نام جپيا جس، چاند اُسي چِت جُهولا ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-2، ص-174)
جوڳي جڻيا لاهوتي لائن، گنگا جمنا من ۾ ڀائن.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-37، ص-29)
جوڳير جي جوڳ جا، ڪري جنگي جوڙ.
(محمد فقير، بيت-56، ص-272)
جوڳين ڪيو جهلڪار جمالي، جام جلالي جي جولان.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-7، ص-229)
مستي واري مت، جوهر ڪڍن جوش جو.
(محمد فقير، بيت-81، ص-274)
جاڳڻ سندي جُهد ۾، وحدت جا وينجهار،
ٻيائي ٻاري ٻار، غرق ٿيا گرداب ۾.
(محمد فقير،، سي حرفي-3، ص-254)
ڏينهن پئي وِچ ڏاڍا ٿيئين، جيڪس دل مٽيوئي،
’محمود‘ ڪيتئي درويش ڪيون، چا درد قلب ڪٽيوئي.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-118)
بدن باهه ڄِڀي پئي ڄڙڪي،
قبر ڀيڙ ڪريندي ٽڙڪي.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-148)
جوڳي ڳئي هِن جندڙي ڪُون جهوري،
ڄُل ڄُل ڏيکان اُنهان ڪون ڏوري.
(محمود فقير، ڪافي-66، ص-86)
”محمود“ يار اهو ڏک لايا،
ڄُلدي مهل نهين موڪليا.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-142)
اڻوٽ پائڻ عيب اسان کي، ناهي زيب ذرِي،
جهاٻا، جهومڪ، جهالر، جُهوڙو، بينسر، بولو ڀن!
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-48)
ڪئي عشق عجب اثابتي، پائي جهاتي اندر جهاتي.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-3، ص-105)
مار زنبور جگر وِچ زوري، سيني نال سٽيوئي،
هلدي چلدي کِل خوشيءَ وِچ، جهاٽا مار جهٽيوئي.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-118)
عشق الهوٽ ولهوٽ ولايت، جهنگ جبل جهاڙي،
سبق سيکاري زير زبر جو، پيچ پنهل پاڙي.
(محمود فقير، ڪافي-31، ص-62)
ڏيوَن دڙڪي اَٽ ڪر آنگر، کُپ کَڙدِي ٺُڪ ٻڌ ٺانگر،
گُڙدي گِجندي شينهن، ويسان، جبل ڪُون جهاڳ دِي.
(محمود فقير، ڪافي-65، ص-86)
اڻوٽ پائڻ عيب اسان کي، ناهي زيب ذرِي،
جهاٻا، جهُومڪ، جهالر، جُهوڙو، بينسر، بولو ڀَن!
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-48)
ڪاريهل ڪَر کڻي، جوڙي هڻي جَهٽُ،
ڪو آڌوتي اَلهٽُ، جوڳي جهلي جهڙپ کي.
(محمد فقير، بيت-61، ص-272)
ويکهو نوڪ نظر دي نٽڪي، ڪر نام جپڻ دي جهٽڪي.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-3، ص-102)
پريمي پيالي ڪيا مست ”محمد“،
پسن ٿا پسڻ کي، جلالي جَهٽي تي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-55، ص-39)
ڪِٿان ڳيت اَناالحق ڳايم، ڪٿان جهول جهپال موليٰ.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-5، ص-8)
باهه برهه دِي ڀڙ ڀڙ ڀڙڪي، جوش جلالي جَهڙ جَهڙ جَهڙڪي.
جنهن ڪيتِي ايڪ ايڪائِي هي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-9، ص-94)
ڪاريهل ڪَر کڻي، جوڙي هڻي جَهٽُ،
ڪو آڌوتي اَلهٽُ، جوڳي جهلي جهڙپ کي.
(محمد فقير، بيت-61، ص-272)
باهه برهه دِي ڀَڙِ ڀَڙِ ڀَڙڪي،
جوش جلالي جَهڙ جَهڙ جهڙ ڪي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-49، ص-94)
چشم چمڪار، دِي جهلڪار، ٿئي تلوار دِي تجلِي،
جُڙ جهڪور، ڏي ٽڪور، ٿيوَن برسات وِچ بجلِي.
(محمود فقير، ڪافي-51، ص-77)
جوت جلالِي جلوه ڪيتا، جادوگر جنسارد دا، جهلڪار دا،
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-91)
چشم چمڪارِ، دِي جهلڪار، ٿئي تلوار دِي تجلِي.
(محمود فقير، ڪافي-51، ص77)
وڏائي ڪڍ وجود مان، تون نهٺائي تي نَم،
تون به ويڙهائي ٻيگهي ديجهان، جهيڙي تي نه جِهم.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
بلبل گل تان گهور وڃي، هڪ زور منجهان زاري،
گهُنڊ، گاهن جا جُهنڊ، مٿي تي بنڊ بڻيو باري.
(محمود فقير، ڪافي-16، ص-53)
ڇلا ذالئون ذاتي، ڇمڪارا ڇاتِي،
جهُوٽي والي جهاتِي، چنڊ جُهليا جهولي.
ٻول عجب ٻولي.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-244)
اڻوٽ پائڻ عيب اسان کي، ناهي زيب ذري،
جهاٻا، جُهوڪ، جهالر، جُهوڙو، بينسر، بولو ڀن!
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-48)
ڪِٿان ڳيت اَناالحق ڳايم،
ڪِٿان جَهُولَ جهپال موليٰ.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-5، ص-8)
جوڳ ويراڳ سي نام جپيا جِس،
چاند اُسِي چِت جُهولا ري.
(محمد فقير، سور ڪونسيه، ڪافي-2، ص-174)
جهاٻا، جهُومڪ، جهالر، جهُوڙو بينسر بولو ڀن!
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-48)
ڀوتان بودا جتان جهيڪا به آيا جُهلي،
قربان وڃان مهربان اُتون، سروان سڄي ٽولي.
(محمد فقير، ڪافي-11، ص-50)
چاپلوسي چڱا مڙس، چاري چغل خور.
(محمد فقير، بيت-217، ص289)
چون بيچوني چست چگو نه چلپل چاڙهه چڙهايا.
(محمد فقير، سُر ڪاريهل، ڪافي-6، ص-186)
چيتن چاطر چنتا چندر، گورک ناٿي گيان هون.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
چشمان والِي چال چلاڪي، حاضر حق حق حڪم هلاڪي.
(محمود فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-92)
چُٽي چقمق چوٽ چڙهائي، چشم جي چالان، اِلاالله.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-12، ص-195)
پڳداري پُورت، چشم والي چالي، پُر پيءُ پيالي.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-245)
ڪِٿان هي عاشق اک دا عالِي، ڪٿان هي چشمان چيٽڪ چالِي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-46، ص-34)
چاندي چمڪن ٿا، ٻهڳڻ ٻهڪن ٿا.
(محمود فقير، ڪافي-40، ص-67)
چوگرد چرخ چرچه، چاهه، ذقن چگو نه.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-18، ص-130)
چِتُ چال چيستن سي، ڪرڇم ڇم ڇننن ڇاتي.
(محمد فقير، سور تلنگ، ڪافي-53، ص-96)
بِهاري ڀائيواريءَ ۾، ٻڌئون چَٽَ چهرڙي.
(محمود فقير، ڪافي-72، ص-93)
چست وِچون مين چُٽڪا چکيا، برهه دِي بازار دا.
(محمود فقير، ڪافي-48، ص-75)
چَٽيون ٻڌي چوري چس، ريبي ڪيائون رس.
(محمود فقير، ڪافي-37، ص-66)
بيتالِي بازارڻ، ڪا چپ آمين چرڙي.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
چَراخ مُنهين، چَپ تنهنجا ڊُولا جهڙا ڍڪ.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
چاچو تنهنجو چرٻٽ آهي، ٻچل بلاشڪ.
(محمود فقير، گنگو، ص-107)
چُونا چُون بيچوني چرچي، چشمان دِي چمڪار يار.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-6، ص-3)
چشمان چرخا ڪيتا چُور، ڪينوين آتڻ تي مين آوان.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-5، ص-148)
چوگرد چرخ چرچه، چاهه ذقن چگو نه.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-18، ص-130)
کڙڪيون کٽياڻ چئي، چڙن جون چونگاريون.
(محمود فقير، ڪافي-6، ص-47)
چون بي چوني چُست چڱو نه، چلپل چاڙهه چڙهايا.
(محمد فقير، سُر ڪاريهل، ڪافي-6، ص-186)
کيلي دل کسي ويو، هو ڏيئي چاهه چَسِي.
(محمود فقير، خيري، ص-140)
چونا چُون بيچوني چرٻي، چشمان دِي چمڪار يار.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-6، ص-3)
چاپلوسِي چڱا مڙس، چاري چُغل خور.
(محمد فقير، بيت-217، ص-289)
چُڪا پي چري ٿي نه آرام آوي.
(محمود فقير، ڪافي-68، ص-188)
چُڪت ڪري، سو ڪري بيماني.
(محمود فقير، ڪافي-67، ص-87)
چوگرد چرخ چرچه، چاهه ذقن چِگو نه.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-18، ص-86)
مُوهر ۾ ”محمود“ چئي، ڪن چُوڙيليون چڳا.
(محمود فقير، ڪافي-30، ص-62)
چَشمان والي چال چلاڪي، حاضر حق حق حڪم هلاڪي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-92)
ڳل پيشوازان ڇيريان پاڪي، چلپل چشمان چوٽ چلائون.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-9، ص-125)
چلولي ڪرين چٿرون، ٻڌي ڦند ڦسِي.
(محمود فقير، خيري، ص-140)
چُونا چُون بيچوني چرچي، چشمان دِي چمڪار يار.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-6، ص-3)
عشق شهباز چنبين وِچ چائيندا، تڙپڻ مور نه ڏيندا.
(محمد فقير، بيت-224، ص-290)
رَت وهندِيءَ راند ۾، روئن ڪين رند،
چهرا ٿين چِند، ملهائي ميدان کي.
(محمد فقير، بيت191، ص-286)
چيتن چاطر چنتا چندر، گورک ناٿي گيان هُون.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
لعل بدخشان موتي هيري، هار گلي هٻڪار چندني يي.
(محمد فقير، سُر ڀونپالي، ڪافي-1، ص-53)
آريءَ سان منهنجو انگ، چوٽيءَ چڙهيو چنگ.
(محمود فقير، ڪافي-46، ص-3)
چُنو چوري چنگ، جهوري ڏئي ويم جان.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-8، ص-70)
گج چُني چونڊ سان، پاتو اٿم پڙو.
(محمود فقير، ڪفي-71، ص-92)
ٽين پئسان رِي ٽوپي گهتِي، چريا بني چُوت.
(محمود فقير، گنگو، ص-108)
’محمد‘ چڙهي چوٽ، نانگا مليا ناٿ کي.
(محمد فقير، بيت-6، ص-265)
دُرس ديري، ڇوڙ ڏيري، سي وڏيري، سي چوٽيري چل ڳئي.
(محمود فقير، ڪافي-64، ص-85)
آريءَ سان منهنجو انگ، چوٽيءَ چڙهيو چنگ.
(محمود فقير، ڪافي-46، ص-3)
چوڏهن طبق ٿيا هٻڪارا.
(محمود فقير، ڪافي-76، ص-103)
ڏنڊا هڻندي ڏيهه جا، آئون چرخ ڀڃئين ٿو چُوڙَ.
(محمود فقير، گنگو، ص-106)
بينسر بولو بازو بند، چُوڙيلڻ سا چڙهي وئي.
(محمود فقير، ڪافي-37، ص-66)
چشمن سان چوغان چمان، ميدان هلي مرڪن.
(محمود فقير، ڪافي-9، ص-49)
ميدان محي الدين جا، جتي عليءَ جا چوگان.
(محمود فقير، بيگم، ص-116)
چوگرد چرخ چرچه، چاهه ذقن چگو نه.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-18، ص-130)
چولان چپ ڪيا مين چولان، اظهر آپ اَلائين.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-15، ص-197)
چونه چون بيچوني چرچي، چشمان دي چمڪار يار.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-6، ص-3)
کڙڪيون کٽياڻ چئي، چَڙن جون چونگاريون.
(محمود فقير، ڪافي-6، ص-47)
بِهاري ڀائيواريءَ ۾، ٻَڌئون چَٽ چهر ڙِي.
(محمود فقير، ڪافي-72، ص-93)
چشم دي چهچٽي چلپل، چِٽا چوڌار چمڪارا.
(محمد فقير، سُر جهنگلو، ڪافي-6، ص-227)
اندر ۾ چُئانتيون، جوڙي جت جاڳايون.
(محمود فقير، ڪافي-4، ص-47)
چِت چال چيتن سي، ڪر ڇم ڇم ڇنين ڇاتي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-53، ص-96)
ڪِٿان هي عاشق اک دا عالي،
ڪٿان هي چشمان چيٽڪ چالي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-46، ص-34)
چيچڙن جون چهڪارون، بازارون بحر ڙي.
(محمود فقير، ڪافي-72، ص-93)
ڇيلا تون اهي چُونڊ، جيڪي گُر کي گڏجن.
(محمود فقير، ڪافي-28، ص-60)
گرو مان نه آهيان چيلو، اصل عشق امين اڪيلو.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-5، ص-148)
’محمد‘ من وِچ سُرت سمائي، ڇن دوئي دِي ڇانگ.
(محمد فقير، سر آسا، ڪافي-2، ص-2)
ڇانگون چارن ڇوڪرا، مانيون کائن مير.
(محمد فقير، بيت، 178، ص 284)
اولي اِنس واري، ڇوڙي سِر تي ڇتيون.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-22، ص-21)
تنهنجو تاج ڪلنگي مونگهٽ ڇٽ،
چوڌار چمان چمڪار چمان.
(محمد فقير سُر ضلع، ڪافي-1، ص-225)
ڇُٽڪن تير محبت والي، تيڏي برهه ڪيتي بازار.
(محمود فقير، ڪافي-50، ص-77)
ڇپان ڇپر ديان، پنڌ اڻانگي.
(محمود فقير، ڪافي-65، ص-85)
نرگپور دي وِچ راز چپايس، رهبر ٿي رُخسار وِکايس.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-4، ص-167)
بادل برسي ڀاڳ ڀٽن تي، ڇوهي ڪيا ڇڇڪار.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-49)
’محمود‘ کٽياڻين1 وڄ کرڙ، چريا تيئن ڇوڙ، ڏٺا نروار نانگا.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-113)
وِچ ڇاتي ڇڪ هي، ميم معنيٰ ڄاڻي، ڄاڻ عجب ڄاڻي.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-244)
اُنهين موڳي ڇڪ، ڇا مٽايا هي. (محمود فقير، ڪافي-63، ص-84)
ڪيو ڇير ڇِيري، ڇڪن ڇمڪار سان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-66، ص-45)
ڪري ڇيرن جا ڇمڪارا،
پئون ٻارهن تي پيو ڇڪو ڇڪو،
اچي اناالحق آواز سان.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-20، ص-164)
حُسن فراق ڇلنگيون ڇُٽڪن ڇيرا،
باهه برهه جي ڀڙڪي ڇڀيون ڪن ڄيرا.
(محمود فقير، ڪافي-21، ص-56)
مئگوني محبت، ڇلا ڇمڪ ڇاتي، دم جپي ذاتي.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-246)
ڇِينڀُون ڇَمَڪُون ڳوٺ سڄي جون، لوٺيا جهلين لت.
(محمود فقير، موالي، ص-129)
ڇيريون پيرن ۾ پائي، ڇمڪار عشق ڪيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-6، ص-109)
’محمد‘ من وِچ سُرت سمائي، ڇِن دُوئي دِي ڇانگ.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-2، ص-2)
ڇرڪ اُٿي مان ڇُوههَ ڪَنون، ميڪون محب گياهي سار.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-121)
بادل برسي ڀاڳ ڀٽن تي، ڇوهي ڪيا ڇڇڪار.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-49)
هاڻي ٿيندي ڪا ڇيٽي، ته مارينداسون مُلن کي.
(محمود فقير، موالي، ص-129)
حُسن فراق جون ڇُلنگيون ڇُٽڪن ڇيرا.
(محمود فقير، ڪافي-21، ص-56)
ڇيرين واري ڇيڙ، کوليائون سُر ساز سان.
(محمد فقير، بيت-98، ص-276)
ڇيڪاريو ڇيلا ترسن تڙن تي، بر ۾ اڏين ٿا ڀاڻا.
(محمود فقير، ڪافي-47، ص-72)
ڇيريان دا ڇمڪار ڪيتوسي، ڇم ڇم ڇننن والي ڇينهن.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-9، ص-177)
هڪڙ پير ڇپر ڪيا ڇِينهون، ٻيا پنڌ فڪر جا فاقا ڌار.
(محمود فقير، ڪافي-10، ص-50)
ڇينهون ڇمڪون ڳوٺ سڄي جون، لوٺيا جهلين لت.
(محمود فقير، موالي، ص-129)
ڇيهَن کان ڇڏايو، بر بر تو ڀوليون.
(محمود فقير، ڪافي-29، ص-61)
ڇلا ”ع“ اُتي عاشق، حڪم هلا حاذق.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-245)
ڇوڙ مُدامي محڪم ماضي، حرص حويٰ سڀ حارص هي.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-1، ص-201)
’محمد‘ موج لائي، خبر سان خُدائي،
هڪل هڪ هُلائي حُبابي حسابي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-2، ص-122)
هر دم حال حسيني حملي، حقاني حُسنات،
حبيب الله چوان.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-5، ص-203)
ڪُن فيڪون ني ڪُل، ڪيو صحي سُهڻو سِر،
حاضر همدم حُر، هڪل هڪ جو حال جو.
(محمد فقير، بيت-148، ص-281)
ڇوڙ مدامي محڪم ماضي، حرص حويٰ سڀ حارص هي.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-1، ص-201)
حق حق جي حرفات سان حُسن واري هَٽ.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-26، ص-23)
وحدت وس، رُڳي رس، حق حق هس حر فاتي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-16، ص-17)
ڳالهه ڇٽندي هرڪا حرفين.
(محمود فقير، ڪافي-54، ص-79)
حرمين جي هلڻ جا، مون وڏا ڪيا وس.
(محمود فقير، بيگم، ص-116)
’محمد‘ تي ڪو ماڙ مُدامي، هادي حزب الله،
وره جي ويراڳ وسڻ جي.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-1، ص-227)
ح- حَسن عه و فاطمه عه، حُسن عه حُر هسوار دي.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص-260)
هر دم حال حسيني حملي، حقاني حُسنات،
حبيب الله چوان.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-5، ص-203)
ح- حَسن عه و فاطمه عه، حُسين عه حُر رضه هسوار دي.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص-260)
حشمت نال حُسيني حملي، حڪم هلا همزا تي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-23، ص-119)
عشق حُسن دِي هردم هولِي، چشمان والي چهري چولِي،
حاضر حق حضراتي هي.
(محمد فقير سور ڪوهياري، ڪافي-5، ص-138)
اول آخر ذات صفت ۾، ڪري نازنگاهه،
حقي هُل هُلائي آيس.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-23، ص-119)
حُقِي تنهنجو حال وڃايو، تون بُڙ آهين ٻڪرار.
(محمود فقير، موالي، ص-127)
هسي حال حُلاج تي، سُوري جي سِراڻ،
’محمد‘ مستي ماڻ، عاشق ٿي ڏس عشق جو.
(محمد فقير، بيت-11، ص-266)
هرجاءِ هُل حُلاجي هُليو، حُسن هلايو حال حڪم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-40، ص-31)
حلقا هوت پنهونءَ جا، ڀينگا ٿا ڀونڪن.
(محمود فقير، ڪافي-41، ص-68)
ڪُولي- قُلي- ڀريَتُ- پورهيت- پورٽر.
موج ڪيو ’محمود‘ اُتي، آهي بيٺو هُت حمال.
(محمود فقير، ڪافي-16، ص-54)
ذوق ضمير، عشق امير، ويک حمير هي هادي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-31، ص-25)
حنا هاٿ، سندي ساٿ، نسنگ ناٿ نچايا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-72، ص-49)
حورون ڪيو حيران حُسن ۾، جلويگر جنسار ميان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-33، ص-87)
هرجاءِ هوڪو حيدري، حُسيني حرفات.
(محمد فقير، بيت-250، ص-193)
واڳون ويچي، سو حيضي حرامي،
چُڪت ڪري سو ڪري بيماني.
(محمود فقير، ڪافي-67، ص-87)
خالص خطاب خاتم، خُضري خبر خيالي،
خمار خوب خاصي، حسن نا خفا خفا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-17، ص-129)
ڀلو ڀر جهلو سائين، لڪياري لعل اٿم،
سڪ ته سڄڻ يار جي، خاتو بند خيال اٿم.
(محمود فقير، ڪافي-22، ص-57)
جوڳي پڙهي جوش سان، اِسم پاس اِنفاس،
خاصُ خاص الخاص، خوب ڪيائون خيال کي.
(محمد فقير، بيت-30، ص-269)
احمد احمد بن آيا هي، خاڪي خرقا پياري پاتا.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-4، ص-167)
خود بخود خُمار سان، خالص ختم خوشنود ٿي،
خيال جي خمخان ۾، رندن ڪيا ٿي راڳ روپ.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-5، ص-234)
خالق خلق خيالي خلعت، خُدائي خصلت،
خليل الله چوان.
(محمد فقير، سُر سور، ڪافي-5، ص-203)
عاشق آراڏيءَ تي آوندي، خام خودي ڪُون خود ٿي خاوندي،
ڪر ڪر قرب ڪمال ڏيندي، گوهر اُلٽ گواهي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-40، ص-90)
’محمد‘ ڇڏي ڏي خامي خسارا، لاهي بار هستي سِر ڏي سينگاري.
(محمد فقير، سُر گُجري، ڪافي-1، ص-235)
وڻ ولايت ساڻ صنوبر، کليا کيٽ خرار.
(محمود فقير، ڪافي-16، ص-53)
خراباتي کيل سان، خود ڪمائي خيال،
’محمد‘ ٿيو برحال، برهه جي بازار ۾.
(محمد فقير، بيت-197، ص-286)
تون چئن پئسن جو چم هلائين، کُٽل آهين کر.
(محمود فقير، گنگو، ص-108)
احد احمد بن آيا هي، خاڪِي خرقا پياري پاتا.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-4، ص-167)
اهو ڌوتو دولابي، کوٽو ڪري ٿو خريب.
(محمود فقير، ڪافي-69، ص-91)
خالص خطاب خاتم، خضري خبر خيالي،
خمار خوب خاصي، خس ناخفا خفا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-17، ص-129)
”محمد“ ڇڏي ڏي خامي خسارا،
لاهي بار هستي، سِر ڏي سينگاري.
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-1، ص-235)
ڇلا ”خ“ دِي خصلت، مشهودي مصلت.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-244)
خودبخود خمار ڪي، خصلات خنداني مين هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-41، ص-143)
کيئڙي نال خصومت ميڏي، رمز رانجهن دي رولڙيان.
(محمود فقير، بيت، ص-95)
خالص خطاب حاتم، خضري خبر خيالي،
خمار خوب خاصي، خس ناخفا خفا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-17، ص-129)
خيالي خصلات سان، کولي خود خطاب،
الانسان سري واَناسره، انوري القاب.
(محمد فقير، هفتو-1، ص-263)
خمار خوب خاصي، خس ناخفا خفا..
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-17، ص-129)
خيال خفي وِچ عاشق کوڙن، دوئي والي ٽڳي ٽوڙن،
سر وِچ سُرت سنڀال، همدم ٿيڙي حڪم هلائي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-40، ص-90)
عمر ايڪونجاهه عجائب احوال ٿيا،
پاڪ محرم ماهه وچ، خوبان خلد خوشحال ٿيا.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص-262)
خالق خلق خيالي خلعت، خدائي خصلات،
خليل الله چوان.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-5، ص-203)
اکيان عاشق دلبر دل هي، اڳون خام خودي داخلل هي،
راز انهيندي ڪنهن ڪُون ڪَل هي، اندر الف اشاري دا.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي-7، ص-221)
کول خيالي کيل خودي دي،
خُلم خودي کل کائون، رنگ لائون.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪفي-31، ص-137)
يوسف ڪاڻ زليخا ظاهر، قائم ڪيا ڪنعانا،
خوبان خوب خماريل خم خم.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-6، ص-69)
خالص خطاب خاتم، خضري خبر خيالي،
خمار خوب خاصي، خس نا خفا خفا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-17، ص-129)
ڌڙ سسئي کان ڌار ڪيا، دَم سان رکي جن دلبري،
خيال جي خمخان ۾، خوبان خبر ڪن خوشتري.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-23، ص-66)
خود پرستي ڪِي خبر، خوشحال خُمخاني ۾ هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-61، ص-142)
بزم جي بهالي، خُمر پي خيالي،
قدم پر ڪلالي، ڪمالي ڪجل سان.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-45، ص-145)
خيال ڪي خاني ختم، خوبي خدائي خيال ڪي،
خودبخود خمار ڪي، خصلات خنداني سين هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-42، ص-143)
کيڏي خُنڪي خوب خوشي وِچ، سهڻو رنگ رومال.
(محمود فقير، گنگو، ص-107)
خود خيال ٿي سمجهه تون، خوبان خيال کي،
هرجاءِ حضور حاضر، هسوار حال کي.
(محمد فقير، سُر ڀيرو راڳ، ڪافي-1، ص-50)
اکيان عاشق دلبر دل هي، اڳون خام خودي داخلل هي.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي-7، ص-221)
”محمد“ مظهر ميم مثالي، ختم خوشتر خوب خيالي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-64، ص-101)
خودبخود خمار سان، خالص ختم خوشنود ٿي،
خيال جي خمخان ۾، رندن ڪيا ٿي راڳ روپ.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-5، ص-234)
بفت زريون ۽ دهريون ڌاجا،
کوءِ پيا عمر تنهنجا خومچا کاڄا.
(محمود فقير، ڪافي-26، ص-59)
جڏهن خيال تي غالب خيال ٿيا،
تڏهن حاصل هردم حال ٿيا.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي-4، ص-218)
کوڙ خفي وِچ خيال دا خيمان، ڪر قلب ڪون قُربئون ڪيمان،
يايا يار جلالي جا مان، وڄا ناد نيارا وي.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-3، ص-166)
دم بدم داناء دلاور، دادگر درٻار تي،
ڌُرپدي ڌُن ڌيان ۾، رندن ڪيا ٿي راڳ روپ.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-5، ص-234)
پير مهاولي مهه جنگ، قدرت ڀريو تون قادر،
مڪر ڪري ”محمود“ اڄ، دوست، ٻُڌئي ٿو دَاڌَرُ.
(محمود فقير، ڪافي-46، ص-72)
دائم دم جي دار تي، پيئن دُهرا دنگ يار.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-29، ص-24)
هاڻي دنگو ڇڏَ دالِي، ته ڪريون پرچاءُ پاڻ ۾.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
تنهنجي دام زلف زُنار وجهي، اظهار ڪيو ارشاد اسم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-40، ص-31)
دُهرا دُنگ دان جا، ’محمود‘ جي مان جا.
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
کنئي اٿئي خوشيءَ مان، ڪارنهن جي دانگي.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
دائم دير درسن واري، دانهه ڪن دلگير اکيون.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-6، ص-229)
دُرس دلربائي ڌرپد ڌمالون، ڌياني خفي ڌر ڌيوت دُبارو.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-5، ص-172)
دائم درامي دانه ڌمالِي، دربار دم جي ديدار دُر جو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-9، ص-14)
بن بيخود ڀيد بياضي، دم دولهه دُرس درازي،
احوال اصل آوازي، پڙهه شائق ٿي شڪرانا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-59، ص-98)
پڌرو پاڻ پاڳارو ٿيڙو، درسن جي دربار ميان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-33، ص-87)
ويکو ديد دُرس دلبر دي، سردار سخي سروردي.
(محمد فير، سُر ڀيروي، ڪافي-35، ص-28)
دائم ديري درسن واري، دانهه ڪن دلگير اکيون.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-6، ص-229)
ترڪ ’محمد‘ قبل ماضي، ترڪ تون مان تور تَڪ،
ترڪ تقسيمين ترازي، ترڪ ٿيا درسي درڪ.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-1، ص199)
ترڪ ’محمد‘ قبل ماضي، ترڪ تون مان تور تَڪ،
ترڪ تقسيمين ترازي، ترڪ ٿيا درسي درڪ.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-1، ص199)
ديد دمامي دم دم دائم، درسن دِي درگاهه ميان.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-6، ص-235)
سُرتي نِرتي وچ ۾، سُڻائي سُرود،
ديدن جي دُرود، ثابت ڪيو سِر کي.
(محمد فقير، بيت-71، ص-273)
گم ٿي ويکين نينهن نظارا، پاءِ دروني جهاتي،
پي پيالا محبت والا، ڏي هوڪا دم دم ذاتي،
’محمد‘ ڪر اثباتي، سارا سِر سبحان تون.
(محمد فقير، بيت-8، ص-265)
دال- درويشن جو، دُونهون مٿي دَر،
پسن پُرجهن پاڻ ۾، پسڻ وارِي پَر.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-249)
وَفي انفسڪم واري ڪريان،
دريافت دم جي، ڌمال دغن سان.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-26، ص-120)
ديواني ديوار ڏسي، آهي دڙٻاٽي دڙڪن.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-49)
خوشيءَ مان کٽياڻ چئي، دُهل هڻايان دَس.
(محمود فقير، بيگم، ص-116)
ڪنڌ ڪپايس ڌڙ، ڌڌڪايس، ڌڱ اُلاريس دَستا.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-120)
صوفين جو سردار اسان وٽ آيو، سِر ٻڌي دستار اسان وٽ آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-19، ص-117)
حاجي حُسن حُضور ڪا، ديدان والي دستور ڪا،
مين هُون نظاري نُورڪا، بوستان ۾ باقي بقا.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-13، ص-189)
الله اڪبر، رنگِي راز رهبر، ٻڌين دُرس دلبر، تون دولهه دشالا.
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-21، ص-239)
ڪيچي ڪشت ڪري ويا، مون کي دشت ڌري ويا.
(محمود فقير، ڪافي-3، ص-46)
دَغزا هڻين وئين دام، چِت من وئين چوري.
(محمود فقير، ڪافي-29، ص-61)
مون سان حال محرم هڪوار ٿيندو،
ٿي درد دفع ڏک سور ويندو.
(محمود فقير، ڪافي-41، ص-68)
دلبا ديد دلال دا ڌمال دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-32، ص-87)
اُلٽي آر، ٿئي اظهار، دَلبيدار دلبري دي،
شوق شراب، ڪوڏ ڪباب، راڳ رباب رهبري دي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-30، ص-24)
صوفي ٿي سِر صاف سُڃاتا،
دلبا ديد دلال دا ڌمال دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-31، ص-87)
رقص راڳي رنگ پور ۾، دُرس ديد دلاور در ۾،
الانسان سريءَ جي سُر ۾، صاحب سڀ جاءِ سارو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-64، ص-101)
دائم ديري درسن واري، دانهه ڪن دلگير اکيون.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-6، ص-229)
لام- لاهوتي لال ٿيا، اکين جا اصيل،
وڃايائون وحدت ۾، دُوئي جا دليل.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-258)
دائم دم جي دار تي، پيئن دُهرا دُنگ.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-29، ص-24)
سي پڇن ٿيون پريت ۾، محبت ۾ مايون،
کلن ٿيون کٽياڻ چئي، ڏاڍو دم رکي دايون.
(محمود فقير، بيگم، ص-115)
ديد دمامي دم دم دائم، درسن دِي درگاهه ميان.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-6، ص-235)
تنهنجي ديدن جو ديدار پسي، دمي دمبدم دلدار پسي،
درجات درس دربار پسي، ڪيئون هڪ نه ضايع ذوق ذري.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-55، ص-97)
جي ڀائين جوڳي ٿيان، ته پرت پنهون پرينءَ سان پار،
دمبدم دمي دم کي، دم جو ڪر ديدار.
(محمد فقير، بيت-13، ص-266)
دائم دم جي دار تي، پيئن دُهرا دُنگ يار.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-29، ص-24)
نينان والي نظاري، ديد دُنالي به مين هُون.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-5، ص-192)
اسم جسمات جي جملي، احد عبدي سندي اولي،
دُرس دم جي دنگي ديهي، ڀلي آيو ڀلي آيو.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-27، ص-135)
نبيسر جون نام ڪٺيون، ٿيون دام وجهن دُواليون،
جادوءَ ساڻ جمال جون، ٿيون روز هڻن زاليون.
(محمود فقير، ڪافي-9، ص-49)
صورت سچي سينگاري، شوقئون شراب پياري،
ديدن واري دُواري، دلدار ٿيو پاڳارو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-11، ص-14)
دُوئِي دي دام دلاور، دم وِچ دُودُ دُکايا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-4، ص-123)
جتي سدا رنگ سُونهان، اُتي دُونهان دوستار جا.
(محمود فقير، ڪافي-44، ص-70)
بن بيخود ڀيد بياضي، دم دولهه دُرس درازي،
احوال اصل آوازي، پڙهه شائق ٿي شڪرانا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-59، ص-98)
ڌمان اُٺ دونبڪن ٿا، جمان جتن جا،
جهاٻا جهُوڙا جهڪورون، ليڙا لکن جا.
(محمود فقير، ڪافي-39، ص-67)
خيال خفي وِچ عاشق کوڙن، دُوئي والي ٽڳي ٽوڙن،
سِر وِچ سُرت سنڀال، همدم ٿيڙي حڪم هلائي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-40، ص-90)
دائم دم جي دار تي، پيئن دُهرا دُنگ يار.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-29، ص-24)
دشمن ديک اُتهين دهڪارا،
واهه ڪبوتر سرسا سارا.
(محمود فقير، ڪافي-76، ص-103)
هَس، دُهري، ڪٺمال، ڪڙولا، ساڙيان سون زري،
اڻوٽ پائڻ عيب اسان کي، انهي زيب ذري.
(محمد فقير، ڪافي-8، ص-48)
تنهنجي ديدن جو ديدار پسي، دمي دم بدم دلار پسي،
درجات دُرس دربار پسي، ڪيئون هڪ نه ضايع ذوق ذري.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-55، ص-97)
ٻانهي آهيان خان پنهل، تنهنجي ديرن جي دائِي.
(محمود فقير، ڪافي-17، ص-54)
ديدن واري ڌيان ۾، ڌرم نڪو دين.
(محمد فقير، سُر ديسڪار، ڪافي-2، ص-232)
انگ-جُسو، اُرهه- سينو-ڇاتي
جپي نيڪ نالو، نچي ٿي نرالو،
پيئان پُر پيالو، پسي ديد ديهي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-1، ص-122)
ظفر ذات، باصفات،م بشر بات بحالِي،
ڪجل ڪار، مٿس ڌار، خبردار خيالِي.
(محمد فقير، سُر سهڻي، ڪافي-1، ص-203)
گفتار گُن گياني، رفتار رنگ رنداني،
سرشار تي سيلاني، ديدن جو هڻي ڌاڙو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-8، ص-111)
ڌامُ ڌمالي ڪا ڪام لڳئي، شل هام وڃئي، پيا لنب لڙي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-11)
ڌان ڌان ڪر دڙٻاٽ ڪريندا، سُنبين دا سَٽڪار.
(محمود فقير، گهوڙو، ص-101)
ٿو ساري سُڃاڻين معنيٰ مرڻ جِي،
پوءِ ڇاکئون نهوڙيئي ڌُوتيءَ ڌُتاري.
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-1، ص-235)
صورت صفا ڪيو سينگار سِر جو،
ڌرپد ڌُڪڙ سان ڌُن ڌيان ڌُر جو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-9، ص-13)
احمد نام ڌَرائي، ميم جو مضمون ملائي،
مڃي ”محمد“ جي مهندارِي.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-5، ص-157)
صورت صفا ڪيو سينگاري سِر جو،
ڌرپد ڌُڪڙ سان ڌُن ڌيان ڌُر جو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-9، ص-13)
ديدن واري ڌيان ۾، ڌرم نڪو دين.
(محمد فقير، سُر ديسڪار، ڪافي-2، ص-232)
ڌيان دُروني ڌُوم مچائي، ڀول ڀتڪ سڀ ڀاڳي ري.
(محمد فقير، سُر سهڻي، ڪافي-3، ص-204)
صورت واري سير ۾، ٿابت سِر سبحان،
دم جو ڌري ڌيان، عاشق عاليشان ٿيا.
(محمد فقير، بيت-87، ص-274)
ڌڪڙ کنجريان ساز سڀيئي، تن من طبلي تان،
رمز انهيءَ دلڙي رهي.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-1، ص-1)
ڌڳ مڳ ڌڳا ڌڳ دونهين، واهه عجب هي وحشت،
ماس مِکان هڏ هيڻا، چم ته چڪين نال چَردِي.
(محمود فقير، ڪافي-55، ص-80)
هار سينگار، سُهڻي ڪر صورت، ڏاڍي لنئون لڳايا،
گهت اوڙاهه، برهه دان باهيان، دلبر ڌڳ ڌڳايا.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-119)
ڌَنوڻُ ڌڳي، عشق اڳي، لاڳ لڳي هن لوليان.
(محمد فقير، ڪافي-57، ص-81)
تيرهين ڏينهن تڪڙ ڪر تابش، آيا شينهن شڪستا،
ڪنڌ ڪپايس، ڌڙ ڌڌڪايس، ڌڱ اُلاريس دستا.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-120)
جُتي تِنان جوڙي ڏيسان، پراڌوٿڪا لاهان،
دڪان ۾ ڌُمَ ٻڌيو، ڪرين ٿو ڪامان.
(محمود فقير، گنگو، ص-106)
ڌمانا اٺ دونڪن ٿا، جمان جتن جا،
جهاٻا جهوڙو جهڪورون، ليڙا لکن ٿا.
(محمود فقير، ڪافي-39، ص-67)
تارون ٿا تڪرار وڄائن، جيئن گهوگهٽ ڪن گهڙا،
ديوانا ڌمتال اُهي آهن، واڳون جن جي وات.
(محمود فقير، ڪافي-17، ص-54)
صوفي ٿي سِر صاف سُڃاتا،
دلبا ديد دلال دا ڌمال دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-31، ص-87)
مئي جو مُدامي ”محمد“ موالِي، دولهه دلاور درگاهه عالِي،
دائم درامي دانهه ڌمالِي، دربار دم جي ديدار درجو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-9، ص-14)
حَي دِي چاڪ اسان ڪُون چايا،
ڌمڪ گهُور اندر وِچ گهايا.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-143)
صورت صفا ڪيو سينگار سر جو،
ڌرپد ڌڪڙ سان ڌُن ڌيان ڌر جو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-9، ص-13)
ڏنگ عشق دا ڏينڀو، چڪ لڳا پئي چُڙ دِي،
ڌنوڻ ڌڳي، عشق اڳي، لاڳ لڳي هِن لوليان.
(محمود فقير، ڪافي-57، ص-81)
مار رنبا تنهن روڳي ڪُون، ٿڙڪيل مار ٿڏيسون،
دشمن اسانڏا دورنگا ڌوتا، پيرين هيٺ پڏيسون.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-125)
رنبي آر کوٽي کسيئين، رُليا ڪندوسئين روڙ.
پڳ مروڙي پٽ تي، ڌوتيو هڻئين ڌوڙ.
(محمود فقير، گنگو، ص-106)
ٿوساري سُڃاڻين معنيٰ مرڻ جي،
پوءِ ڇاکئون نهوڙيئي ڌوتيءَ ڌُتاري.
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-1، ص-235)
ڪمر ڪُلها ڀا ثمر ٻڌائون، امر لڳو ته اريم،
ڌاڳا ڌوپ لڱن کي لائي، پياسي پنڌ پريم.
(محمود فقير، ڪافي-32، ص-63)
ڪافي ڪُوڪَ، سُڻي ول ڌُوڪَ،
ڳئي ڀڄ ڀوڪ، کٽيا تو ڪوٽ ڪِني.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-112)
پار گهڙيون ڌُوڪار اندر، مون کي تار منجهان رب تاريندو.
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
ڌيان ڌوروني ڌُوم مچائِي، ڀول ڀٽڪ سڀ ڀاڳي ري.
(محمد فقير، سر سهڻي، ڪافي-3، ص-204)
رَن تُرت تيڪون ڪائي سُرت نهين، اڄ ڏرت نغارا ڌوم وڄي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-111)
موکي جي مٽ مٿي ”محمد“، مدامي ماڳ منصوري،
ٿيڻ ديدار جي ڌوڻي، پتنگ پروان مشڪل آهه.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-3، ص-209)
غ- غفلت غير کي، ڌوتائون ڌُڻِي،
برهه وارن بين ۾، انحد گهور سُڻي.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-257)
ڌيان ڌروني ڌوم مچائي، ڀول ڀٽڪ سڀ ڀاڳي ري.
(محمد فقير، سُر سهڻي، ڪافي-3، ص-204)
محبت جي ميدان ۾، پلپل پون پُور،
ڏورج ڪيم ڏُور، ”محمد“ مٺي منٺار کي.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-256)
مين پيا سَڏ ڪران ڏاڍي تڏ ڪئون،
شالا کڏ پوين، نه ڪنهن ڊاءُ ڊِنِي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-112)
ڀنگ پين ٿو ٽنگ ٽُڪيا، ٻي لهر لڳي ٿئي لاڏِي،
پيٽ اٿئي جهڙو ڍُڪي گڏهه، ڊُڍُ اٿئي چاڏي.
(محمود فقير، موالي، ص-131)
وَرَ ڏئِي پڙهون وظيفا، جت ڌم دنياداري،
”من ڪو ڊِنگ ڊهي پوي“، بخت لڳي باري.
(محمود فقير، موالي، ص-131)
چَراخ مُنهين، چَپ تنهنجا ڊُولا جهڙا ڍَڪ،
ڦڦڙ مُنهين ڦوڪڻي، تنهنجو ناسون ٽوپيان نڪ.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
عشق اوقاتي، سير سوغاتي، پئون ٻارهن پُورا ڍارا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-54، ص-96)
”محمد“ اُلٽ اکين جو آرو، وحدت ورق وصال وارو،
عجب ڍول هڻي ٿو ڍارو، رمز جي رباب ۾.
(محمد فقير، شام ڪلياڻ، ڪافي-14، ص-215)
ڪري وحدت جا وسڪارا، ظهورو ڪيو ذات،
وصل سان ورسي.
(محمد فقير، سُر سارنگ، ڪافي-9، ص-207)
اکيان والي اور اشاري، ظاهر ذاتي سُهڻي ساري،
’لا‘ دِي لعلي لائي، صاف صفائي.
(محمد فقير، سور تلنگ، ڪافي-42، ص-92)
ذ- ذاڪر ذات جو، وسارين نه وير،
محبت جي ميدان ۾، پرتئون پري پير.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-255)
عشق عجب عُريان عاشق،
زوران زوري ذُبِحُ ڪريندا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-60، ص-99)
اکيان اندر الله هي، بيشڪ بقا بِاالله هي،
قائم ڪثر ڪُلاهه هي، ظاهر ظفر ذاتي ذڪا.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-13، ص189)
”محمد“ ٿي ماهر، طبل ساڻ طاهر،
ذڪائي ظاهر، پهري ڪلنگي چَٽ.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-26، ص-23)
شاهِ مردان شيرِ يزدان قوتِ پروردگار،
لافتح اِلا علي لاسيف اِلا ذوالفقار.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-17، ص-62)
فڪر فيراقي فن دا، سانڍ سيني وِچ سارا،
ذوق نه ٿيوَئي ضايع، جوش جگر دا جهل تون.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-38، ص-89)
قائم قادر ڪوڏ ڪبابِي، رنگي روپ ربابِي،
راڳ رقص رس راز رچڻ جو، بر سر باغ بهاريان ٿو.
(محمد فقير، سر ڀيروي، ڪافي-34، ص-28)
موالين کي مهر سان، پيو رازق ڏئي روٽي،
ڪونه ڏٺوسين ڪهن ملي تي، قبو ۽ چوٽي.
(محمود فقير، موالي، ص-129)
رُخسار رنگي ۾ راس رچي،
ڪري ثابت سهڻي ڳالهه سچي.
(محمد فقير، سُر ضلع، ڪافي-1، ص-225)
قائم قادر ڪوڏ ڪبابي، رنگي روپ ربابي،
راڳ رقص رس راز رچڻ جو، برسر باغ بهاريان ٿو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-34، ص-28)
مست ٿي ميخان ۾، رندن ڪيا ٿي راڳ روپ،
پِرت جي پيمان ۾، رندن ڪيا ٿي راڳ روپ.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-5، ص-234)
ٽوربي ڪنهن ٽل سان، جيئن راهُو وٺي رند،
سر صدقو تنهن سرور تان، ڪاٽي ڏجي ڪنڌ.
(محمود فقير، خيري، ص-140)
راهُونڊي رهاڻ جي، رنداني رسمات،
گاروڙي گلزار ٿيا، گهورن واري گهات.
(محمد فقير، بيت-45، ص-270)
قطار جا ڪلوار جي، للڪار سان لڏي،
ڪارا اُٺ ڪوهيارل جا، ڪن رائي ۾ رڏي.
(محمود فقير، ڪافي-20، ص-57)
پائي ڇيريون پير ۾، کولي رنگ ربابُ.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-52، ص-95)
هڻي نعرو نينهن جو، نوبت نوابي،
رنگي ربابي، رندي ڪن سي راڳ ٿا.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-250)
رکي راز ربوبي رنگ جو، رمزن سان رندان رچان ٿو.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-4، ص-222)
گلشن گيان گادِي، شائق شراب شادي،
”محمد“ منگهن منادي، رندي رسم رتا هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-6، ص-124)
ڪات وهي مَرڪنڌ تي، رَتي نه وهي رت،
”محمد“ واري مت، مستي جو ذڪور ڪيو.
(محمد فقير، بيت-156، ص-282)
رَث وانئر جيهي تون هئين ڪانئر ڪُتِي.
ايهين شاعر آندئي ني ڇوڙ جنگي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-113)
وڏي پاڳ پائي، کڙا راڳ ڳاوي،
تون بي جهاڳ، وڃي تيڏا روح رڄي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-113)
قائم قادر ڪوڏ ڪبابي، رنگي روپ ربابي،
راڳ رقص رس راز رچڻ جو، بسر باغ بهاريان ٿو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-34، ص-28)
رند رهي راضي رضا تي، روپ رنگينو رکي،
راز رهبر جي رسالت، رمز رندي ۾ رچي.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-3، ص-200)
رخت رلي تي جهڙپ ڏيندا، ول آوندا هڙپ هزارا،
سؤ ڪوهه اُتي پرجوهه رکي، مين لوهه لکي پرتارا.
(محمود فقير، گهوڙو، ص-101)
چوڙي دا چمڪار ٿيا، ڇمڪا سيني وِچ سارا،
رُخسار ڏٺي مختيار ٿيس، اختيار عشق دا آرا.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-123)
آرا تنهن عاشق جا، ٻاروچل ٻُڌا،
وهن ٿا وجود ۾، روغن ٿي رڌا.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
قطار جا ڪلدار جي، للڪار سان لڏي،
ڪارا اُٺ ڪوهيارل جا، ڪن رائي ۾ رڏي.
(محمود فقير، ڪافي-20، ص-57)
بزم نظم رزم جو، سمجهي سارو سِر،
”محمد“ گياني گُر، گگن ۾ گلزار ٿيو.
(محمد فقير، بيت-251، ص-293)
روپ رنگي رُخ راز رنگيني، رمز رندي دِي رسالت هي.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-3، ص-233)
رڳ رڳ رقص راڳ سان، رنگ رموزي رسمات.
(محمد فقير، هفتو-1، ص-262)
رخ رنگيني راز واري، رهبري رفتار سان.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-3، ص-234)
راڳ رقص رس راز رچڻ جو، برسر باغ بهاريان ٿو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-34، ص-28)
رمز رقيب جي، آڌيءَ عجيب جي.
(محمود فقير، ڪافي-7، ص-48)
روحاني راز جي رنگ ۾، رهي راضي رقيبن سان.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-12، ص-189)
مَحل مُحلي، سي طنبيلي، ڇوڙ دهلي رَل ڳئي.
(محمود فقير، ڪافي-64، ص-85)
جيڪو اپنا آپ گنواوي، بيرنگي دِي رمز رلاوي.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي-7، ص-221)
رڳ رڳ اندر رمز رلائي، راڳ رقص رنگ لايان لايان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-34، ص-88)
ڇُٽڪي ٿو ڇُوهه منجهان، سو رانديگر رَلو.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
چشم چراغ، فوج فراق، ڏيون رماڪ رحمت دِي.
(محمود فقير، ڪافي-52، ص-78)
رنگ برنگي رنگو راندر، رِم جِهمِ رنگڙ الا ياهي.
(محمد فقير، سُر سارنگ، ڪافي-3، ص-205)
رڳ رڳ اندر رمز رلائي، راڳ رقص رنگ لايان لايان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي34- ص-88)
رڳ رڳ رقص راڳ سان، رنگ رموزي رسمات.
(محمد فقير، هفتو-1 ص-262)
مار رنبا تنهن روڳي ڪُون، ٿڙڪيل مار ٿُڏيسُون.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-125)
درويشڻ پئي دانهن ڪريندي، روز اُٿامين رنڀ.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-122)
نڀاڳي ننڊ، اجائي ٺنڊ، کڙي جا رَند، وٺيو روڪي.
(محمود فقير، ڪافي-52، ص-78)
رَتُ وَهندِي راند ۾، روئن ڪين رِند.
(محمد فقير، بيت-191، ص-286)
رکي راز ربوبي رنگ جو ، رمزن سان رندان رچانٿو.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-4، ص-222)
سڀ سينگار صفاتي، سارو بهري آيو پوش پڳارو.
ياقي يار يگانو، راز رندانو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-32، ص-87)
رڳ رڳ اندر رمز رَلائي، راڳ رقص رنگ لايان لايان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-34، ص-88)
رنگ برنگي راز سان، وٺي رَئي رَئي رُنگَ يار.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-29، ص-24)
رنگ برنگي رنگپور اندر، رِم جِهم رنگڙا لايا هي.
(محمد فقير، سُر سارنگ، ڪافي-3، ص-205)
رنگ برنگي رنگپور اندر، رم جهم رنگڙا لايا هي.
(محمد فقير، سُر سارنگ، ڪافي-3، ص-205)
سنگي ساز، ننگي ناز، رنگي راز رتيان، مُزگان مست متيان.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-11، ص-159)
مَيا منزل تي، رِنگي ٿيا روانا.
(محمود فقير، ڪافي-33، ص-63)
روٽ ورهائي ڪوٽ کٽيو اٿم، گهوٽ اچي گهر گهاريندو.
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
روُپ رنگي رُخ راز رنگيني، رمز رندي دِي رسالت هي.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-3، ص-233)
رڍون اچن روجهون، ڇانگ ڪيو ڇيلا.
(محمود فقير، خيري، ص-136)
رُوحاني راز جي رنگ ۾، رهي راضي رقيبن سان.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-12، ص-189)
رنبي آر کوٽي کئينسين، رليا ڪندو سنئين روڙ.
(محمد فقير، گنگو، ص-106)
راز رهبر جي رسالت، رمز رندي ۾ رَچي.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-2، ص-200)
رُخ رنگيني راز وارِي، رهبري رفتار سان.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-3، ص-234)
رهلو سڀ رُسي ويو، کڻي خيال خوشي.
(محمود فقير، خيري، ص-140)
رنگ برنگي راز سان، وٺي رئي رئي رُنگ يار.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-29، ص-24)
ڪيفي ڪيف، ريفي ريف، سيفي سيف سلطاني.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-30، ص-25)
ڪفن کوس کٿا لاهين، رُليا هڻ مَ رِيڪ.
(محمود فقير، موالي، ص-127)
ڪاتُ وڙهو ڪنڌ تي، ريلا ڪيا رت.
(محمد فقير، بيت-155، ص-282)
سانگي ڪهڙي نوي ميان، سفر سنباهيئي الا!
رمز انهيءَ دل رهي.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-4، ص-192)
سهڻي سراسر صورت صفاتي، ظاهر ظهورو زابر ٿيو ذاتي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-9، ص-13)
زاغ اُڏاري باغ ڏٺئون، وڃي بديل جا بهشتي.
(محمود فقير، ڪافي-32، ص-162)
زاني ظالم زُنارِي، زاهد ذاڪر زور.
(محمد فقير، بيت-217، ص-289)
ڪٿي زابر ڪٿي زاهد، ڪٿي ساقي ڪٿي ساجد.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-11، ص-214)
تون زائد ٻڌو جَنڊَ هُڙا، کڻي ڏينهن سنڀال.
(محمود فقير، گنگو، ص-107)
زربقت زيور زريون، هيرا ڇڏيان هاري.
(محمود فقير، ڪافي-6، ص-47)
تنهنجي دام زلف زُنار وجهي، اظهار ڪيو ارشاد اسم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-40، ص-31)
ظاهر ذات ظهورو ذاتي، ذوق زنخ جو زم زم زم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-40، ص-31)
چيو ’محمد‘ مير مُربي، احمد زور زمان،
پڙهو حج اڪبر.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-22، ص-118)
نڪو لاڙو لُنگ ڏي، نه زِنا جو ڪو ذوق.
(محمد فقير، بيت-237، ص-292)
تنهنجي دام زلف زنار وجهي، اظهار ڪيو ارشاد اسم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-40، ص-31)
زابر ذاتي، ذوق زلف ڪيو، سُوئرن سان صُنعانا،
زوران زور زُناري زم زم.
(محمد فقير، سُ لوڙائو، ڪافي-6، ص-69)
مار زنبور جگر وچ زوري، سيني نال سٽيوئي.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-118)
محبت مور، ڇڪيندا ڏور، هن زنگ زور زحمت دي.
(محمود فقير، ڪافي-52، ص-78)
زهر دار ظالم، زلف زور زنگي.
(محمد فقير، سُر پيروي، ڪافي-57، ص-39)
دُرس دلير، روزاور زنگي.
(محمود فقير، ڪافي-13، ص-52)
ڌوم هلڻ تي زوم رکيندا، روپ وِڇون رؤ دارا.
(محمود فقير، گهوڙو، ص-101)
زهر دار ظالم زور زنگي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-57، ص-39)
ذاتي زينت زيب جو، ظهورو ظاهر.
(محمد فقير، سي حرفي، ص-250)
سرور جي سُهاڳ جو، سُرهو سمجهي ساٿ.
(محمد فقير، بيت-128، ص-289)
کيڙ وَليُن جا ڦيڙ مٿي تي، سانوڻ جي پئي ساٽ.
(محمود فقير، ڪافي-16، ص-54)
ساٽو مير جو سمجهي سارو، رکيو ساقي ساڻ سوڀارو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-21، ص-118)
ڪرن سودا سِر دا غازي، ساجد ٿي سِر گهور.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-19، ص-19)
سِر سنباهي سورهيه صادق سنڀري ٿيا ساڄا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-32، ص-26)
سُرودي ساز ٿئي ساڄي، وڳي ويراڳ دي واڄي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-14، ص-16)
ساچُ سُنايا سَتگُر ساکي، ساچُ برابر تاپ نهين.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-11، ص-178)
ساڌ سمن ڪي گڏ گرڙا گهمسان.
(محمود فقير، ڪافي-74، ص-98)
صاحب سَنتا ساڌو سُٿرا، صُوفي سُرت سُجان هون.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
ساسن ساسُ سروپي ساجن، نرت نظاري سُرتي ساڌن.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-12، ص-179)
ناب سي نام اُٺايا مئين، ساسُ سرپ سمايا مئين.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-7، ص-173)
ڪُل شيءِ محيط اَلا ڪي، ثابت ٿيئڙا ساسِي.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي-8، ص-221)
ساغر صُراحي ساز سان، سارو سراسر سُود تون.
(محمد فقير، سُر بهاگ، ڪافي-12، ص-60)
ڪِٿان ساقي سُرخ ساغر، ڪِٿان سِر سليندا سليندا.
(محمد فقير،س ُر تلنگ، ڪافي-13، ص-92)
سَروَن گيان مَنَنُ نڌياسين، ساکيا تي سينگار ڪيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
ساچُ سُنايا ستگُر ساکي، ساچُ برابر تاپ نهين.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-11، ص-178)
چاڙهين سرتيون سدا مند ساڳ.
(محمود فقير، ڪافي-14، ص-52)
اَلانسان سِري ڪهه ڪَهندا اي، رنگي رنگ رَلايا هي،
سمجهه سالڪ رندي رايا.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-4، ص-167)
صفا سير سير جي، ڪري سُرت سالم.
(محمد فقير،س ُر بنست، ڪافي-14، ص-161)
سمي جي پئي سامَ، مُهاڻا مخمور ٿيا.
(محمد فقير، بيت-50، ص-271)
سُڻايان سُر صفاتيءَ سان، سنباهي ساز سامانو.
(محمد فقير، متفرقه ڪلام، ص-241)
سامي سانڍي سُور، هليا ويا هنگلاج ڏي.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-1، ص-191)
ويڙهه ڪرين ٿو سِڙهه وانگون، سانڊا ٻَڌا سور.
(محمود فقير، گنگو، ص-106)
فڪر فيراقي فن دا، سانڍ سيني وچ سارا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-38، ص-89)
سڀ سٽي سانگا صفاتي، صاف ٿي سورهيه سخي.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-2، ص-199)
بُلند بانگ، طلب تانگهه، ڪيا سانگ سجايا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي ڪافي-72، ص-49)
شوق دي شاهي شور، آيا ماهِي ميڏي سانگي.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-13، ص-196)
بگو ڍڳو بيسُرو، سائو سرڪاري.
(محمود فقير، خيري، ص-133)
سارو سينگار سمجهي، سُبحان سِر چوان ٿو.
محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-10، ص-112)
سُبحاني ما اعظم شاني، اُلٽو اُلٽ اآلائين ٿو.
(محمد فقير، سُر ڪوهياري، ڪافي-7، ص-184)
سُڃائي سبيل، سِر ڏين ٿا سونهن ۾.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-258)
ثابت ٿيو سَت، اَناالحق آواز جو.
(محمد فقير، بيت-155، ص-282)
شه شهادت شاد ڪيڙو، سَتا شغل جو شرفدار.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-2، ص-233)
صدق ڪران مين سِر سارا، ميڪون قسم هي ستار دا.
(محمود فقير، ڪافي-85، ص-32)
صورت سُرخ سينگاري سُهڻي، سُخن جي سچائي ستار سلي آ.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-27، ص-121)
عشق ’محمد‘ اُلٽ اشاري، صورت والي صاف ستاري،
مچ مئي دِي موج مڇائي هي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-49، ص-94)
سڀئي ساز سِتارون سُرندا، سرگم سُر سمجهايان ٿو.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-7، ص-169)
سُونهن سارِي سِرڪِي، گائون ست سنگ ڪو.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-8، ص-104)
تين گرام سُرودي سرگم، ستگر سِر سمجهائي هُون.
(محمد فقير، سُر ڀونپالي، ڪافي-2، ص-54)
رجوگن تموگن ستوگن سي گائون.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-6، ص-172)
سَتيان ڏيوَن مَتيان مينُون، سُرت ڀريان ڪي سهيلڙيان.
(محمود فقير، بيت، ص-95)
پيتي اٿم پريت مان، ڪا صُحبت جي سُتي.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
مال مايا، سَٽِ اَجايا، چا اِٿون ڳئي هٿ ٺهلي.
(محمود فقير، ڪافي-53، ص-79)
سيف صورت جي سٽڪي، جوش جلالي جَهٽڪي.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪفي-2، ص-105)
سڀ سٽي سانگا صفاتي، صاف ٿي سورهيه سخي.
(محمد فقير، سر درباري ڪانرو، ڪافي-2، ص-199)
موکيءَ واري مٽ ۾، ڪئين سُوڻا سَپَ.
(محمد فقير، بيت-99، ص-272)
زلف بشير ڀالي، هن سنگ چُور سَپ ڪالي
(محمد فقير، ڪافي- 57 ص-81)
تکي چائي کڙا هئي تَبَر، اڳون سينا ڪرتون سِپر.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-146)
سورهيه سِپر سينو ڪري، سجدي صحي سر کي ڌري.
(محمد فقير، سُر بهاگ، ڪافي-10، ص-59)
آهين سردار جو سُجاتو، دُولهه پير لاهي هي درد.
(محمد فقير، ڪافي-73، ص-97)
سِر سُوري سيج سُهاڳي، ڪر سِر دِي سُجاڳي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي59، ص-98)
آپ گنواڪي آپ پڇاني، صُوفي سُرت سُجاني، آتم گياني.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-56، ص-97)
اوري ڇڏ سُڃ، وسئون کان وهي ويا.
(محمد فقير، بيت-176، ص-284)
سِر جو ساٿ سَڃڻ، وحدت طرف وڃڻ.
(محمد فقير، سر ڀيروي، ڪافي-69، ص-47)
ابلق لک گهوڙا ڏِتس هزارا، سُوڌا سُچر ميا متارا.
(محمود فقير، ڪافي-76، ص-103)
احباب ارباب القاب احمر، اسمات جسمات سُخنات سرور.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-53، ص-38)
ڪرم ڪُل ويدانِي، اُپاشن سِڌانِي.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-6، ص-173)
ڪرون گيان سَروَن مها واڪ مذنن،
نرجن نڌياسن ساکياتي سڌاني.
(محمد فقير، سر درباري ڪانرو، ڪافي-3، ص-200)
ساغر جي سينگار سان، سٽي سانگ سڌن.
(محمد فقير، بيت-89، ص-275)
’محمد‘ مير، صاف سُڌير، بي نظير هَڻ نوبت.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-30، ص-25)
رمزان لائي رنگ ٿي رهبر، صاف صورت جي سهڻي سربر.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-22، ص-21)
سُرت نِرت وِچ صورت سِردِي، گام گگن دي گياني گُردِي.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-15، ص-74)
رَن ترت تيڪون ڪائي سُرت نهين، اڄ ڏرت نغارا ڌوم وڄي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-111)
سُرتي نِرتي ساري، عُشاقي اظهاري.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-39، ص-30)
ناب سي نام اُٺا يامين، ساس سرپ سمايا مين.
(محمد فقير، سر ڪانرو، ڪافي-7، ص-173)
رنگ سُرخو زور ڀلو، بور گهوڙو ڏينم کڻي،
پيرين پنڌ ، رُلي رند، آيس هام هڻي.
(محمود فقير، ڪافي-46، ص-71)
ٿيا سُرخرو، صوفي صورت ساڻ.
(محمد فقير، بيت-162، ص-182)
سرڙ سامونڊي، ارڙ ڀٽارا، ناميل نرڙ نغارا.
(محمود فقير، گهوڙو، ص-102)
’محمد‘ وچ ميزان ميثاقي، عشق عجائب ٿي اوطاقي،
سهڻي سُرڪ پلائي، سرس سوائي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-92)
سرهو سرسو ساهه سخي ڪيو، ساغر سان سهڻل.
(محمد فقير، سر پيلو، ڪافي-21، ص-118)
شاهن شاهه شڪار ڪريندا، سڪندر سرشار.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-6، ص-107)
بلهي شاهه ارداس گلاب، سِرشٽ ديا نند ٻُڌ پرتاب.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
سڀ ۾ سمايو سُهڻو، سينگار ساز سُر سان،
سرڪش ڪري سيني کي، ساهي ڪنهن کي سُڻايان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-50، ص-36)
فالم ٿي في الحال، سر ڏي پيوَن سُرڪ.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-40، ص-90)
تين گرامي سَرو دي سرگم، ستگر سُر سمجهائيي هُون.
(محمد فقير، سُر ڀونپالي، ڪافي-2، ص-54)
مين ته ڪَپ گهتئين، شل تپ آوئي،
سُر مان لَپ پاءِ گهمين ڀيڄ ڀني.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-112)
سرمد دا سِر عشق ڪٽايا،
محبت دي ميدان، پڌر پِڙ وِڄ پير ڀريندا.
(محمد فقير،س ُر تلنگ، ڪافي-60، ص-99)
سڀئي ساز سيتارون سُرندا، سرگم سُر سمجهايان ٿو.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-7، ص-169)
سُرت نِرت ۾ سُندر سُرنجن، سرگم سُر سامان هرِي ڪا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-7، ص-176)
کول سُرودي ساز سَريجن، وديا واڪ ويراڳي ورنن.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-12، ص-179)
سَروُ صنوبر سورج سُوسن، گهليئي گل گلابي گلشن.
(محمد فقير، سر بسنت، ڪافي-6، ص-168)
قربان وڃان مهربان اُتون، سروان سڄي ٽولي.
(محمود فقير، ڪافي-17، ص-54)
رُوپ سُروپ اَنوپ اَنيڪي، آد پُرش ڌُن ڌيانِي ري.
(محمد فقير، سورڪو ڪونسيه، ڪافي-1، ص-175)
سُبحان صاف صورت، سرور فقير ڪِي،
لاخوف خود خبر هي، خوشتر فقير ڪِي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-47، ص-146)
سرون گيان مَنَن نِڌياسن، ساکيا تي سينگار ڪيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
جبل جوشي گنجا ٽڪر، ڇرڪيل ڇتي قابو سڪر.
(محمد فقير، سي حرفي، ص-147)
مُرڪي ٿيا مئي، سڱيڻا سردار سان.
(محمد فقير، بيت-51، ص-271)
سومر ڏينهن سماع جو، سهڻو ڪيو سُهاڳ.
(محمد فقير، هفتو-1، ص-262)
کولي سُرخ ساغر صُراحي سماني.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-13، ص-160)
عُشاقن ڪيو عشق کي، اکين ۾ اثبات،
ويساهه وجھ الله ۾، نورالسموات.
(محمد فقير، بيت-29، ص-269)
واڪ وويڪ ويراڳي وِديا، کٽ سمپت برڪار ڪِيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
سمي جي سيج ٿي سُرهي، وصل وارن وِهاڻن سان.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-8، ص-225)
سِر سنباهي سورهيه، صادق سنڀري ٿيا ساڄا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-32، ص-26)
جوڳي سنڌ سنڌ ساز سنڀائن، صاف سُڻائن سِر سبحان.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-7، ص-229)
سورج سُهڻا سوسن سنبل، ڪيتي کيل کٽڻهار کِل کِل.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-5، ص-168)
سنت ڪي مهما ويد نه جاني، سنت ڪا ڀيد نيارا ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-12، ص-178)
صُراحي سيف جي سنتر، اکين واري اثر اَنتر.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-12، ص-189)
خواب ڏٺي ڪو ثاب پيوسين، صاف سَنجاف ڀٽارا!
(محمود فقير، گهوڙو، ص-101)
ڪچائيءَ جي قطري جو پوي ڪونه ٻَرو،
سچائيءَ جو سندرو وزن منجهه ڳرو.
(محمود فقير،، خيري، ص-141)
ثابوتي دي ٻڌ ڪي سندري، سُوري سِر چڙهائون، رنگ لائون.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-31، ص-137)
اپني آپ پَيوسي، ذاتي سنڱ سنڍور.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-18، ص-19)
لقائي لياقت، بنرا برابر، سنرا سراسر.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-245)
سنگ سناسي سڪ ۾ ساري ٿا، وحدت واس وٺن.
(محمد فقير، سُر ڪاريهل، ڪافي-1، ص-185)
ڌومن جو ڌڻي صاحب آيو سنسار ۾.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-253)
مرد ’محمد‘ سُرت سُجاني، سنڪلپ و ڪلپ ڌُن ڪاڌياني.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-11، ص-178)
سَنمُک ٿينديس سانگين سان، الله ڪندم اهڙي.
(محمود فقير، ڪافي-2، ص-46)
ڪِٿان سُرخ سيف سازي، ڪٿان سنگ سچيندا سچيندا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-44، ص-92)
’لا‘ جا لائي لُنگ، دُرس پي مئي دُنگ،
ڪري سيفي سُنگ، ثابوتي سلطان.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪفي-10، ص-71)
زلف بشيهر ڀالي، هِن سنگ چُور سپ ڪالي.
(محمود فقير، ڪافي-57، ص-81)
سهڻا سُهاڳ سنگِي، ثابت صفا صحن ۾.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-10، ص-14)
اَبرو سيف سنگينان ڀالي، گهُوران دي گمسان،
درسن والي دم دم ويهِي.
(محمد فقير، ڪافي-1، سُر آسا، ص-1)
کس دا آوندا گس دا گانڊو،
سوئر وانگون ڪڍ سنگهي.
(محمود فقير، بيت، ص-95)
اپني آپ وِچ آپ پَيوسي، ذاتي سنڱ سنڍور.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-18، ص-19)
بچل ري منان ڀيڏي ڀَن سان، سٽ ڪڍ سي سُوت.
(محمود فقير، گنگو، ص-108)
اَلاِنساني برقعو پايم، سُرت سيني ۾ سُوجهه،
نظر ۾ ڏس نواز منهنجو.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-9، ص-5)
ساغر صُراحي ساز سان، سارو سراسر سُود تون.
(محمد فقير، سُر بهاگ، ڪافي-12، ص-60)
ابلق لک گهوڙا ڏتس هزارا،
سُوڌا سُچر ميا متارا.
(محمود فقير، ڪافي-76، ص-103)
صورت جي سينگار سان، سنڀري چارِن سُور.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-249)
سُهڻِي سُرخ سيج تي، سُوري جي سرانجام.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-50، ص-95)
سنڌ سنڌ سرسو سوز ٿيو، ڪري ڪاهه وڪاهه.
(محمد فقير، بيت-223، ص-289)
سورج سُهڻا سُوسن سنبل، ڪيتي کيل کٽڻهر کِل کِل.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-5، ص-168)
عشق اوقاتي، سِر سوغاتي، پئون ٻارهن پورا ڍار.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-54، ص-96)
مقدار تيڏا جيوين پاڻي ڦوٽا، مين ته مار سونٽا،
تيڏا ساهه نيوان.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-112)
رقص راڳ، سِر سُهاڳ، بلند ڀاڳ بقائي.
(محمد فقير، سُر سهڻي، ڪافي-2، ص-204)
سِر سُوري سيج سُهاڳي، ڪر سِر دِي سُرخ سُجاڳي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-59، ص-98)
لڳي ’لا‘ دِي لامي، سمجهه ويکين سهرا،
چشماندا چهرا.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-243)
سين سهڻي ٻڌ، هتي سهرا،
ڏٺم دلبر داوڃ ديرا.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-145)
پڪا پور پهڻ، سَهمان سور سهڻ.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-69، ص-47)
برسر مهڻا ’محمود‘ بديون سُهِمان ڌار سهن
(محمود فقير، ڪافي، 10، ص، 50)
تکي تار، مان اُڪار، ٻيڙا پار پرور.
(محمود فقير، ڪافي-2، ص-46)
سرءُ آهي ملڪ ۾، ٻيو تپ رو وايو.
(محمود فقير، گنگو، ص-105)
اجهي اوٺي آيا، سيني منجهه سيبابا.
(محمود فقير، ڪافي-18، ص-55)
اوم اونڪاري آدانت هي، لڇمن سيتا رام هَرِي.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-14، ص-179)
سِر سُوري سيج سُهاڳي، ڪرسِر دِي سُرخ سُجاڳي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-59، ص-98)
سرمد وانگي سيس ڪٽاڪي، اڳتي وِک وڌاوين، هٿ لاوين.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-32، ص-138)
ابروسيف سنگينان ڀالي، گهُوران دي گمسان،
درسن والي دم دم ديهِي.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-1، ص-1)
سيفل کي سنڀالي پڪاري پري،
منهنجي دل ڌُتاري چوري ڪيئون چري.
(محمود فقير، ڪافي-28، ص-60)
’لا‘ جا لائي لُنگ، دُرسي پي مئي دُنگ،
ڪري سيفي سُگهه، ٿابوتي سلطان.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-10، ص-71)
پئيمان پُرڪا، سيلان سُرڪا، باني بياني.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-8، ص-174)
سير ’محمد‘ ٿابت ڪيتا، ساڪن ٿي سيلاني، سِر سُبحاني.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-38، ص-189)
سُور تنهين جا گهُور اندر ۾ سيلهه چُڀن سؤ وار.
(محمود فقير، ڪافي-32، ص-62)
سورهين ڏينهن ڏٺوسي سهڻا، سڙڪ لڳا وِچ سيلها.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-121)
هاڻي سينڌن ڏين ٿي سچ، ته تون سونهين ٿي سانگهڙ ۾.
(محمود فقير، خيري، ص-134)
سينهوڙيون اٿن سوکڙيون، سي جنهور جيئن جهرڪن.
(محمود فقير، ڪافي-9، ص-49)
سنها سينئرا، منهن سهڻو، پاڪ پيشاني.
(محمود فقير، خيري، ص-134)
شاهي شابُ، پي شراب، برهه باب پڙهايو.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-21، ص-165)
شھ شهادت شاد ڪيڙو، ستا شغل جو شرفدار.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-2، ص-233)
شمشير شان شفقت، شاهي شِفا شِفا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-17، ص-129)
ڇڏي شرڪ شرارت شارڪ شڪ، لهي لاحد وارو لائق لَڪُ.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
ويدون سي کُٽ شاستر شُد هُون، ڀيد برهم بيدار ڪا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
شان شفقت شعربازي، شرف شم شغلات جا،
ٿو ڪري شاطر شتابي، شوق شاهي شاد سان.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-7، ص-53)
شاغل شجاعي شوق ڪر بشملا ٻڌا شهه شان دا.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص-261)
حَسن حُسين امام زماني، شافع رب ستارا.
(محمود فقير، گهوڙو، ص-101)
شاڪر شوق جا، شوريل شرابي.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-250)
شاهه عنايت صوفي وانگي، نيزي سِر چڙهاوين، هٿ لاوين.
پڇي عشق آفات ڪُون.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-32، ص-138)
شاههِ مردان شيرِ يزدان، شمس العلماءُ شاندار،
شوق جي شادي شفيع ڪئي، عشق واري آشڪار.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-2، ص-233)
مڙس ڏُون زالين والا، جهوٽ ٻهندائين شب خور انڌا.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-114)
اوهنگ سوهنگ شبد سُنائون، صاحب سُر سُجان هِري ڪا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-7، ص-176)
شڪ ۽ شُبهات ”محمد“، ڇوڙ ڳئي سارا صحي،
آپ ٿيا اظهار انور.
(محمد فقير، سر راڻو، ڪافي-1، ص-232)
شاهنشاهي شان جهيندا، پڌرا پيري شبيري بي نظيري.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-35، ص-139)
ناز نقاب، کول شتاب، جوڙ جواب جسماتي،
مزگان موج، فهم فوج، ڪر ڪي اوج آسماتي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-65، ص-44)
شاهنشاهي شور سان، شُجاع ٿي شتاب.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-52، ص-95)
شاهه حسن ڪي شور شاهي، شمع تي سرشار هو،
شان شفقت ڪر شُجاعت، شعر ڪا شمار هو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-4، ص-108)
تنهنجا مطيع شمس و قمر، ماڻهو مَلڪ جن و بشر،
ارض و سماء تارا شجر، توڙي گداگر ڇا امير.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-24، ص-67)
ڪون جزم شد پيش پڙهيندا،
ڪون سوري سردار چڙهيندا،
ڪون قتل ڪنڌ ڪات اناالحق.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-8، ص-150)
ويدون سي کُٽ شاستر شده هُون،
ڀيد برهه بيدار ڪا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
ڇڏي شرڪ شرارت شارڪ شڪ،
لهي لاحد وارو لڪ.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
شان شفقت جي شرح جو، ڇا ڪندو شاعر شمار،
شھ شهادت شاد ڪيڙو، ستا شغل جو شرفدار.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-2، ص-233)
شان شفقت شعربازي، شرف شم شغلات جا،
ٿو ڪري شاطر شتابي، شوق شاهي شاد سان.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-7، ص-53)
ڇڏي شرڪ شرارت شارڪ شڪ،
لهي لاحد وارو لائق لڪ.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
وس ونحن واري وستي ۾،
ڪيو شوق شرف سان شاهه شرو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
شوق شهنشاهه عين شريعت،
شامل تِهندي نال طريقت.
(محمد فقير، سُر ڪوهياري، ڪافي-1، ص-182)
بلهي شاهه ارداس گلاب، سرشٽ ديانند ٻُڌ پرتاب،
وشن ننگر ۾ آپي آپ، شنڪر شريمان هُون.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
شمع تي شاطر شتابي، شجاعت جي شور سان،
شوق ڪيا شاهي شغل، شهلا ٻڌي شهزور سان.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-5، ص-109)
شاهه حُسن ڪي شور شاهي شمع تي سرشار هو،
شان شفقت ڪر شجاعت، شعر ڪا شمار هو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-4، ص-108)
شاهنشاهي شان شُجاعي، شفقت ڪر شادانِي،
شمس قمر شرما ٿي شاطر، شڪل شفيع شاهانِي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-23، ص-119)
ڇڏي شرڪ شرارت شڪ،
لهي لاحد وارو لائق لڪ.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
منگهن موک مڪتي، شريماني شڪتي،
ڀڄن ميري ڀڳتي، سرودي سُجانِي.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-3، ص-200)
چريا ويام چڪوري، بازي باز باڪيلا،
چشمن چمڪار ڪيا، شمس رنگ شڪيلا.
(محمود فقير، ڪافي-43، ص-70)
وِجهان شور شريعت اندر، کڻي شاهي شوق شڪيلو.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-6، ص-148)
شان شفقت شعربازي، شرف شم شغلات جا،
ٿو ڪري شاطر شتابي، شوق شاهي شاد سان.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-7، ص-53)
حُسن جانڻ يار جو، جيئن شاهي ٻرن شم،
فضل ٿيو فقير چئي، رحمي ڪندو رحم.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
شان شفقت جي شرح جو، ڇا ڪندو شاعر شمار،
شھ شهادت شاد ڪيڙو، ستا شغل جو شرفدار.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-2، ص-233)
شوق جي کڻ شمشير مُدامي،
توڪل واري تند وڄائي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-18، ص-81)
شاهه حُسن ڪي شور شاهي، شمع هي سرشار هو،
شان شفقت ڪر شجاعت، شعر ڪا شمار هو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-4، ص-108)
ٻڌي شملو شاهنشاهي، مالڪ مُلڪ مختيار،
عشق اسان وٽ آيو.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-6، ص-8)
بلهي شاهه ارداس گلاب، شرشٽ ديانند ٻُڌ پرتاب،
وشن ننگر ۾ آپي آپ، شنڪر شريمان هُون.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
ٺُهيا ٺُڪيا ٺاهه ۾، اسين شنگ گهمون ٿا شير،
بت اسان جو بهاريءَ ۾، سهڻا پلنگ پير.
(محمود فقير، موالي، ص-126)
شوق دي شاهي شور شور، آيا ماهي ميڏي سانگي.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-13، ص-196)
شان شفقت جي شرح جو، ڇا ڪندو شاعر شمار،
شھ شهادت شاد ڪيڙو، ستا شغل جو شرفدار.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-2، ص-233)
شاهنشاهي شان شَهابي، شفقت ڪر شادان شتابِي،
شغلي ٻڌ شهزور شبابي، ڪيتا شوق شراب اسان.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-2، ص-166)
سڪ سچي جو سندرو ثابت،
شوق شاهي شهباز ڪيو.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-4، ص-147)
شوق جي شهيد کي، شاهي شفاعت ڇا ڪندي،
شوريل شرابي شير کي، شهرت شڪايت ڇا ڪندي.
(محمد فقير، سُر پيم پلاس، ڪافي-6، ص-52)
آواز اَن اِلاهي، بيشڪ بقا باالله،
شهزور شور شاهي، جذبو جلال منهنجو.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-1، ص-54)
’مِن لھ الموليٰ‘ مُک معبودي، ’فَلھ الڪُلِي‘ شوق شُهودِي،
بيرنگ جي بازار، برهه باهه آهي.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-4، ص-202)
بار ملامت وال، سرتي سهه صابر ٿي،
ٺاهه اِهو جنهن ٺاهيا ويک تنهيندا ول تون.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-38، ص-89)
ڪٿي اکين سندو عاشق، ڪٿي صوفي صفا صادق.
(محمود فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪفي-11، ص-213)
صاف صورت جي صحن، صانع ٿيا صوفي صدر،
صادق صراحي ساز سان، صاحب صحيح صلاح جا.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-18، ص-63)
صُراحي ساز کي کولي، ڪئي صحبت سياڻن سان.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-8، ص-225)
صاف صورت جي صحن، صانع ٿيا صوفي صدر.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-18، ص-63)
تازي طبل سان سرتاج شاهي، صمصام سُر سان ساغر صُراحي.
(محمد فقير، سور ڀيروي، ڪافي-8، ص-13)
جام صُراحيون جن سان پيتم، تن وٽ حال هلان.
(محمود فقير، ڪافي-9، ص-49)
برسر بنائي بازي، صورت صفات سازي،
قائم ڪلال قاضي، منصور عشق ڪيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-7، ص-110)
مئين وچ ماهر سڃاتم ساري، ويک حسن دِي ميگهه مَلاري،
ثابت ڪيتم، صاف صفاتي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-3، ص-10)
آدم صورت سبحاني، صحي صاف صفات،
صفي الله چوان.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-5، ص-203)
مئين وچ مئي دِي سورهيه سافي، سُرڪ پلائي بيرنگ باقي،
مُنجهه ڳئي محڪم بانگ صلواتي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-3، ص-10)
مٺا محبوب سبحاني، آهين تون غوث صمداني.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-2، ص-209)
تازي طبل سان سرتاج شاهي، صمصام سُر سان ساغر صُراحي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-8، ص-13)
پارس پيارين جام ٿو، سورهيه سخي صاحب صنم.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-16، ص-129)
جهنگل وچ صَنعان، ڇوڙ زُهد ڪون سُوئر چَريدا.
(محمد فقير، سر تلنگ، ڪافي-60، ص-99)
سنڀري ويو ساٿ سان، صوبن جو سلطان،
فڪر جي فرمان، چوري چِت چريو ڪيو.
(محمد فقير، بيت-185، ص-285)
مديني پاڪ منور دِي لڱين ڪُون خاڪ کڙ لاوان،
ستي وچ سيج تي صوبي، جنت وچ جاءِ ڪر جاني.
(محمود فقير، ڪافي-49، ص-76)
صوفي ٿي سِر صاف سُڃاتا، دلبا ديد دلال دا ڌمال دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-31، ص87)
ثابت سخي سرور علي، ساقي سُرڪ جي ساز جو،
صياد آئون صياد آئون صياد آئون آهيان.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-7، ص-193)
رمزان ڪيف ڪڪوريل ڪيفي،
سُرس سنگينون سُرخي صيفي.
(محمد فقي، سُر ڀيروي، ڪافي-22، ص-21)
عشق اڻجهل به هجي، سُرخ سُهڻل به هجي،
سخن صيقل به هجي، اُتي اَڪمل به هجي.
(محمد فقير، سر بهاڳ، ڪافي-20، ص-64)
ضاد- ضرب ضمير سان، ظاهر ظفر ذات،
پائي پسڻ پاڻ ۾، جهاتي اندر جهات.
(محمد فقير، سي حفري-2، ص-250)
جيئان ڪيئن جهان ۾، برهه کوڙيا بان،
مير محمد مصطفيٰ صه، آهي زور ضمان.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-116)
ضاد- ضرب ضمير سان، ظاهر ظفر ذات.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-250)
زنار ذوق ظاهر، تازو تيار طاهر،
”محمد“ مثال ماهر، مهندار عشق ڪيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-6، ص-110)
شاهنشاهي طبل وڄايم، ڪري اُلٽي اوج،
پتنگ جيئن پرواز منهنجو.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-9، ص-5)
تن من طنبور طبلي، ترنم طبل تياري.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-20، ص-131)
ترڪ تازي جي طراوت، ترڪ ڪيا فاني فرق.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-1، ص-199)
عاشقن تي عام جي، شهرت شڪايت،
طعنا تنڪا تُهمتون، نخرا نهايت.
(محمد فقير، بيت-272، ص-296)
طلب طور، نظر نور، پڌريو پور پتيان.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-11، ص-159)
ترڪ تسبيح تال توبه، ترڪ طاعت طلسمات،
ترڪ تقويٰ جي تماشي، ترڪ ٿيا چوڏهن طبق.
(محمد فقير، سر درباري ڪانرو، ڪافي-1، ص-199)
ڪري خيال خدائي خاص خبر، ڪيو ترڪ طمع جو تال ترو.
(محمد فقير، سر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
تن من طنبوري طبلي، ترنم طبل تياري،
توحيد تر تراني، تن تار جابجا.
(محمد فقير، سر پهاڙي، ڪافي-19، ص-131)
ترت ڇٽا طنبيلا، شهزادا شڪار تي،
هَڪِي حاضر ٿيان وڃي، ڌُو ڌُو ڌڌڪار تي.
(محمود فقير، ڪافي-43، ص-70)
طلب طور، نظر نور، پڌر پور پتيان،
همه حال، دي خيال، بن بحال بتيان.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-11، ص-159)
زنار ذوق ظاهر، تازوپ تيار طاهر.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-6، ص-110)
ساري صفات بنده، ذاتي ظفر خداهي،
دونون ڪي پيچ عادل، انصاف ڪِي اداهون.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-42، ص-143)
ذاتي زور زلف دا زابر، کول زناري ذوق ظهور.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-5، ص-148)
ٿي عادل عارف عالم، بيدار بحالي بالم،
في الحال فقيري فالم، ڪر فرض فنا فرمانا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-59، ص-98)
ٿي عادل عارف عالم، بيدار بحالي بالم.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-59، ص-98)
خود خيال، متوال، احوال عالي،
اصلات، خصلات، وصلات والي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-53، ص-37)
عشق عمل دي عامل، شوق شرابي شامل،
ڪار قتل تي ڪامل، قدم ڪلالي چايا
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-14، ص-196)
اسين عامل پيش الله جا، اسان کي سائينءَ ڏنو سَت.
(محمود فقير، موالي، ص-129)
ڇلا ميم دي مامي، الف عالي عامي،
لڳي ’لا‘ دي لامي، سمجهه ويکين سهرا.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-43)
سُرخ سبزي سير سناسي، زنگي سنبل ويک عباسي،
گاڪي پوريا ڀيم پلاسي، ڇم ڇم ڇننن ڪر ڇمڪار.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-6، ص-169)
نڪي احد نڪي عبد، نڪي حدون حسابا.
(محمد فقير، بيت-44، ص-270)
عبديت دي اولي اندر، شاهي ڪر ڪي شان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-57، ص-97)
اک جو عاشق ٿي ڏس عبرت، ٻي نه چاڻج واهه.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-1، ص-221)
محمد وِچ ميزان ميثاقي، عشق عجائب ٿي اوطاقي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-92)
ڪعبو ڪاشي مام معنيٰ، عرب عجم چين.
(محمد فقير، سُر ديسڪار، ڪافي-2، ص-232)
اعليٰ اصل اوقاتي، عادل عجب عدل جي.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-7، ص-224)
فائض فقر ۾ في الهال فالم، عاشق عدم کان انوار عالم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-8، ص-13)
اَنا احمد بِلا ميمي، هي عربي آپ اَلايا.
(محمد فقير، سُر ججهونتي، ڪافي-2، ص-230)
اکيان اندر عشق اِلاهي، عجائب عُريان،
عاشق ٿي اظهار ڏٺوسي.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-4، ص-8)
علم لُدني سندو عالم، کولي اسرار اکين جو،
عُشاقن تي ڪري آرو، ڀلي آيو ڀلي آيو.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-20، ص-131)
انساني جي اولي اندر عشاقي ارواح،
قرب ڪمائي آيس.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-35، ص-88)
ڇوڙ مصلي عصا ڪوزا، ويرو سانوڻ واري،
جوڳي جڳ جڳ جوڳ ڪماون، جوش جگر ڪر جارِي.
(محمد فقير، سُر ڪسوري، ڪافي-3، ص-181)
علم لدني سندو عالم، کولي اسرار اکين جو،
عشاقن تي ڪري آرو، ڀلي آيو ڀلي آيو.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-20، ص-131)
عاشق مست عليل ٿا، پنهنجي محبت ۾ مرن.
(محمود فقير، ڪافي-10، ص-50)
سانگو سٽي سِر ساهه جو، عقبيٰ ڪنان آزاد ٿي،
اعليٰ عجب عشق جي، احوال آن اثبات سان.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-13، ص-60)
عين عنايت، نين نزاڪت، نر نيهي نور نظارا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-54، ص-96)
غمازي غزلات جو، غواصي غازي يار.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-6، ص-12)
جڏهن خيال تي غالب خيال ٿيا، تڏهن حاصل هردم حال ٿيا.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي-4، ص-218)
ڇوڙ حجاب دُوئي دا دِل تون، غبغب گهيڙ گهڙيجي يار.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-1، ص-74)
ويا غير غبار، سمجهي سير وجود جو.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص-261)
گاروڙي ڪي غرق، گم ٿي ويا گرداب ۾.
(محمد فقير، بيت-119، ص-278)
عجب کيل کيلي وٺي واس وحدت،
کڻن گوءِ غازي غزائي گهٽي تي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-55، ص-39)
عدم کان آوازي، برهه بياضي،
عضنفر ٿي غازي، ڪبابي ربابي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-2، ص-122)
غ- غازي غضنفر غلبا ڪيتا غمازدا،
حسنين دي حسنات وچ ڀير ڀريا پرواز دا.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص-261)
ڪاڪل ڪُنڍڙا ڪار ڪجل جي، سر تي مثل غلاف ڏٺم.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-47، ص-94)
حُسن هزارين ڪيا حيران، حُورون پيون جن غلمان.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-3، ص-68)
غ- غواصي غور سان، غازين ڪيو غماز،
پسڻ واري پڙ ۾، پتنگن جان پرواز.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-253)
غمزو ڪري غمازي، غلمان جي نموني،
قائم ٿيو قلب ۾، قرآن جي نموني.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-16، ص-115)
مٺا محبوب سبحاني، آهين تون غوث صمداني.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-2، ص-209)
سمجهه صحي ڪر مارين غوطا، پاءِ دروني جهاتي،
پي پيالا محبت والا، ڏي هوڪا دم دم ذاتي.
(محمد فقير، بيت-8، ص-265)
غمازي غزلات جو، غواصي غازي يار.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-6، ص-12)
مظهر موجودات ٿيو، معنوي ميزان،
فا اَينما تولو فثم وجھ الله، فرمائي فرمان.
(محمد فقير، بيت-257، ص-294)
اکين تي ٿي عاشق، فرق فنا ڪن فاسق،
حڪم هلائي حاذق، رندي رمز رچي.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-2، ص-65)
فائق فڪر فيراق ۾، فياض ٿيا فاني فدا،
فالم فقر جي فوج سان، فائق فنا في الله جا.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-18، ص-63)
فائز فقر ۾ في الحال فالم، عاشق عدم کان انوار عالم.
(محمد فقير، سور ڀيروي، ڪافي-8، ص-13)
الف اِلاهي آئون ڏسان ٿي، باريءَ جا ته بيان،
سي ته صبر جا درجا دل کي، فائق جا فرمان.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-49)
فائق فڪر فيراق ۾، فياض ٿيا فاني فدا.
(محمود فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-18، ص-63)
وحدت ڪثرت ويس وصالي، فَثم وجھ اِلاهي.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-15، ص-197)
فائق فڪر فيراق ۾، فياض ٿيا فاني فدا.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-18، ص-63)
وَنَحنُ اَقرب نور نشاني، فَذڪرُوني فن فرقاني،
وجھ الاهي حال حقاني، هرجاءِ ڪيو هٻڪارو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-64، ص-101)
’محمد‘ مشتاق محبت ۾، ڏسن ٿا عشق جو آرو،
عجب اسرار اندر ۾، فڪر فرقان ٿي آيو.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-8، ص-212)
عشق بنا دل فشق هي سارا، گوندر گهر هَئي گهاري.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-119)
فائز فقر ۾ في الحال فالم، عاشق عدم کان انوار عالم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-8، ص-13)
پڙهن فرض فنا جو، فالم ٿي فقير،
’محمد‘ ڪو مهمير، مرد مچي منصور ٿيو.
(محمد فقير، بيت-178، ص-284)
درد فراق فڪر جي فن سان، ڪين ۾ قرب ڪمائج تون.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-6، ص-158)
جوڳي ويا اُن جُوءِ جوان، ملڪ فلڪ جي جاءِ نه جا ٿي.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-7، ص-229)
درد فراق فڪر جي فن سان، ڪين ۾ قُرب ڪمائج تون.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-6، ص-158)
ٿي عادل عارف عالم، بيدار بحالي بالم،
في الحال فقيري فالم، ڪر فرض فنا فرمانا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-59، ص-98)
شائق شرابي شوق جا، فائق فياضي فوق جا.
(محمد فقير، سُر پٽ مڃري، ڪافي-1، ص-155)
احد احمد ميم ’محمد‘، فيض فقيري فهم ۾ ڇا ٿيو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-15، ص-80)
الله عالم، باالله بالم، في الله فالم، ڪرين ڪم ڪمالا.
(محمد فقير، سُر گجري، ڪافي-12، ص-239)
فائز فقر ۾ في الحال فالم، عاشق عدم کان انوار عالم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-8، ص-13)
ڏير پئي هن وير، ولهي سي زير، ٿئي في النار،
ننگ ڀرئي، دڪ جنگ چائي، سي باري اُٺاون بار.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-121)
فائق فڪر فيراق ۾، فياض ٿيا فاني فدا،
فالم فقر جي فوج سان، فائق فنا في الله جا.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-18، ص-63)
شائق شرابي شوق جا، فائق فياضي فوق جا،
ظاهر ذڪائي ذوق جا، رمزن واري رنگ ۾ رهيا.
(محمد فقير، سُر پٽ مڃري، ڪافي-1م ص-155)
فائق فڪر فيراق ۾، فياض ٿيا فاني فدا.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-18، ص-63)
احد احمد ميم ’محمد‘، فيض فقيري فهم ۾ ڇا ٿيو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-15، ص-80)
اڏي واري آر تي عاشق، اصل کان اظهار،
ڦرن ٿا ڦرڪي.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-1، ص-101)
درِياء سمونڊ، موج ’محمود‘، سڻڪ صندل ڦلڪا ڦيري،
کٽي کُنڀ تي کڙا ڪپ، تي جهولي جهٽ، ڏي ڪُلف ڪيري.
(محمود فقير، ڪافي-64، ص-85)
هاڻي ڦٽا ڪر ڦندا، نه ته پُري ڪندي سنئين پڌري.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
مَڻِ جني جي مغز ۾، سي ڪي ڪِي ڪلادار،
شاهي ڪن شڪار، ڏيئي ڦوڪ ڦڻ سان.
(محمد فقير، بيت-138، ص-280)
واسينگن جي ويڙهه ۾، جوڳي ڪنٿا جوڳ،
ڦولهي پسن ڦوڳ، منتر هني مام جو.
(محمد فقير، بيت-54، ص-271)
هُو برسن بهاري تي، هو گم ٿي ڪڍن غير،
’محمد‘ ڦولهي ڦير، ڇا سُڻائي سُر سان.
(محمود فقير، بيت-25، ص-268)
چهڪ پيئي چولي، ڦولهي، ڀتلي ڀاڻ تي،
لوڪ سارو ٽوڪ ڪري، کلي ٿو کٽياڻ تي.
(محمود فقير، ڪافي-21، ص-56)
هُو برسن بهاري تي، هُو گم ٿي ڪڍن غير،
’محمد‘ ڦولهي ڦير، ڇا سُڻائي سُر سان.
(محمد فقير، بيت-25، ص-268)
ت- تارڪَ تن جا تَرڪي هليا تُرڪ،
ڦيريدار فقير ٿي فاني ڪري فرق.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-248)
کيڙ وليُن جا ڦيڙ مٿي تي، سانوڻ جي پئي ساٽ،
موج ڪيو ’محمود‘ اُتي آهي بيٺو هت جمال.
(محمود فقير، ڪافي-16، ص-54)
ديد اڙانگي دردن ماري، ڦيهه گَهتِيُس تيڏي ڦيري،
واهه وِنگي هِن زلف زوراور زنگي، وال تيڏي هُڻ ويري.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-118)
قطب قاب قوسيني ڪل ۾، قائم ڪلنگي دار ڏسڻ ۾ آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-24، ص-119)
مرد ڪيئن مئيخان ۾، تو مٽ مٿي مخمور ڪيا،
ڪيفي ڪلالي ڪار تي، قادر قوي تنهنجو ڪرم.
(محمد فقير، سور پهاڙي، ڪافي-16، ص-128)
قلب قالب ڪوڏسان، ڪري ڪُل ڪباب.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-52، ص-95)
ڪاهه قرب دي قادر قائم، دل وِچ ڪيتي دلبر دائم،
پيرِ مُغان ٿي سِر سمجهايم، چڙهه چاهه زنخ دي راهه ڪنون.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي-2، ص216)
جذبو جلال الله جو، روحي رسول الله جو،
ڪلمون ڪلام الله جو، سمجهي قدح جي ڪام سان.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-16، ص-62)
قُدسِي قديم قدرت، قائم قدم قوازي،
’محمد‘ ڪلام قادر ڪاهي، ڪنهن سُڻايان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-51، ص-37)
’انا احمد بلا ميمي‘، قرب ’ڪُن فيڪون‘ قديمي،
سمجهي ڪوڪو قول ڪليمي، قائم قدرت وارو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-64، ص-101)
قصدُ ’ڪُن فيڪوني‘ قائم، ڪوڏ قديمي قدم ۾ ڇا ٿيو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-15، ص-80)
قُطب ’قاب قوسيني‘ ڪُل ۾، قائم ڪلنگي دار ڏسڻ ۾ آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-24، ص-119)
سهڻي کولي صُراحي، بيشڪ بقاالله،
احوال سِر الاهي، ققنس ٻولي جيئن تاڙو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-8، ص-111)
قلب قالب ڪوڏ سان، ڪري ڪل ڪباب.
(محمد فقير، سور تلنگ، ڪافي-52، ص-95)
رت غور شرع سانڏا اور، ڪري تُسان چور، ملان دي هِن قلب ڪالي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-114)
نفي قلبي روحي سِري، خَفِي اَخفيٰ ڪَسب ڪِري،
قتل ڪر شوق شڪ شِري، اَنا الاقرار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-15، ص-17)
ديدان والي درسن دائم، دُور درياهي قلزم قائم،
اکيان وچ اظهار، تارُو ٿي تار تريو سي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-46، ص-34)
عشق اندر ديان ڪاتيان قهري، وڃ اڙي وچ انڌين اَهري،
’محمود‘ منصب لڏ ڳئي لهري، پرکن ڪي ڪي قليل،
سوران والي هي سر راڳ دي.
(محمود فقير، ڪافي-65، ص-86)
’محمد‘ هر مظهر جو مالڪ، حُسن واري فوج،
قُم بِاذني قواز منهنجو.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-9، ص-5)
ٺل جبل دي ولايت دي ونگ،
پڪ پنهل ڪش چايوني هِن قندهاري ڪالڙ ڙي.
(محمود فقير، ڪافي-60، ص-83)
ڪشتا ٻڌ قنديلون، جهنڊا ڏنڊ نغيلون،
طرحين ڪج تحصيلون، نسنگ ٿي نِڪر ڙي.
(محمود فقير، ڪافي-25، ص-58)
مرد ڪيئن مئيخان ۾، تو مَٽ مٿي مخمور ڪيا،
ڪيفي ڪلالي ڪار تي، قادر قوي تنهنجو ڪرم.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-16، ص-128)
قهر نال ڪريندا قابو، قلب ڪنڌ ڪپار.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-6، ص-107)
’محمد‘ مئي پي مام سڃاتي، ڪُلي قيل مقال موليٰ.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-5، ص-8)
کوڙ خَفي وِچ خيال دا خيمان،
ڪر قلب ڪُون قُربئون قيمان،
پايا يار جلالي جامان، وَڄا ناد نيارا وي.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-3، ص-166)
لهي ’لا‘ جي ڪات جو لعل لقب، ڪلتار ٿيو ڪاپار قلب،
ڪري تَنُ مَنُ طبلا تار طلب، برحال بزم برسايان مان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-71، ص-48)
ڪجل سان ڪن قابو ڪُنڍيون، ڪاپڙي ڪن چيراکيون.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-6، ص-229)
هڪڙو عشق اکين کي ڏاڍو، ٻيو دل ڪاڍو بار بار.
(محمود فقير، ڪافي-10، ص-50)
ڪارب آر کوٽي کسئين، رنبيءَ وار ي روهي،
پير پيادو ٻنڌ ڪران، منزل پنج ڪوهي.
(محمد فقير، گنگو، ص-107)
کنئي اٿئي خوشيءَ مان، ڪارنهن جي دانگي،
توڙي هجين ڦلاتڻ ڪانگي، ته به سونهين ٿي سانگهڙ ۾.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
ڪاف- ڪامل ڪاپڙي، ڪلالي ڪلتار،
ڪين ڪمائي ڪين ٿيا، ڪارونڀاري ڪار.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-251)
ڪاريهل ڪر کڻي، جوڙي هڻي جَهٽ،
ڪو آڌوتي الهٽ، جوڳي جهلي جهڙپ کي.
(محمد فقير، بيت-61، ص-272)
ديراَ وير ٿي پير نهاريان، گهيڙ گهٽيون گهاڙي،
خنڪَار کيڏازيس خيال پنهون جي، ڪيچين جي ڪاڙهي.
(محمود فقير، ڪافي-31، ص-62)
هرجاءِ ذات ظهور ظاهر، ڪعبا قائم ڪاسي.
(محمد فقير، سر ٽوڙي، ڪافي-8، ص-221)
ڪبير، ڪرشن، ڪاشي ڪعبو- ڪلڪل وارو ڪام.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-11، ص-79)
ڌام ڌمالي ڪا ڪام لڳئي، شل هام وڃئي، پيا لنب لڙي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-111)
ڪجل ڪار ڪلنگي، قائم ڪر ڪريمي،
قرب ڪامراني، ڪمانوڻ تئون صدقي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-36، ص-139)
ڪونج ڪبوتر ڪامڻي، جنهن ۾ حُسن جون هايون،
پورهيت تنهن وٽ پنج ڄڻيون، ٻانهپ ۾ ٻايون.
(محمود فقير، بيگم، ص-115)
پاڙي پرميسر جي، تون پير لنگهائي پاءِ،
کارِي ڪانبو اَهتُ اُڳاڙين، صحبت ڏيون توکي ساءِ.
(محمود فقير، گنگو، ص-109)
موت ويا سويرا، پڇان پوءِ ٿي پيرا،
جيجل جتن لئه جلن جيءَ جيرا،
مون کي ساهه ۾ سرتيون، ڪشي هڻي ويا ڪان!
(محمود فقير، ڪافي-35، ص-65)
رُتِ وانئر جيهي تون هئين ڪانئر ڪُتي،
ايهين شاعر آندئي ني ڇوڙ جنگي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-113)
ڪنبڻ ڪُسڪڻ مول نه ڏيندا، قهر والي ڪاهه.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-21، ص-154)
جُتي تِنان جوڙي ڏيسان، ڪيم چمڙو سايو،
اڌوڙ اٿم ٽنگي، ڪالهه کوڙي ڪايو.
(محمود فقير، گنگو، ص-105)
پيئان شوق مان شراب، کائي ڪوڏ سان ڪباب.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-51، ص-95)
ڪبير ، ڪرشن ڪاشي، ڪعبو، ڪِلڪِل وارو ڪام.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-11، ص-79)
جي ڀانئين جوڳي ٿيان، ته ڪنبي ڪيم ڪَتُ،
ونحن اقرب اِليھ مِن حبلل وريد، واقف ٿي وحدت.
(محمد فقير، بيت-10، ص-266)
شيشا شوق شراب جا، اڄ کاهوڙي به کڻن،
پياريو ٿا پُر جام پنهل کي، ڪتبن ساڻ ڪَڙِن.
(محمود فقير، ڪافي-24، ص-58)
پد پرڪاشي پُرجهه پڌارٿ، سُنت سُناوي گيان ڪٿا ڪٿ،
اُنپت اُجلي يگٽ يٿارت، ’محمد‘ ميگهه ملارا ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-12، ص-179)
اَڏيءَ نيئي آرام ڪيو، ڪاتيءَ چڙهيو ڪَٽُ،
جنهن تي پيتو پَٽُ، سو پَسڻ ۾ پڳدار ٿيو.
(محمد فقير، بيت-38، ص-270)
اٽڪڻ جون عادتون، اکين کي آهين،
ڪٽڪ سان ڪاهين، ڪوپن جي ڪاپار تي.
(محمد فقير، بيت-163، ص-282)
زيور هس، ڪڙولا، ٻانهيون، ٻار کيون ٻيڙا،
دُهريون، ڪڙيون، ڪٺمالون، ڪي چنگ چڙهيا چوڙا.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
اکيان اندر الله هي، بيشڪ بقا باالله هي،
قائم ڪثر ڪُلاهه هي، ظاهر ظفر ذاتي ذڪا.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-13، ص-189)
ڪون ڪمال قديمي قدرت،
ڪون ڪلام قلم ڪُل ڪثرت،
ڪون قلب قبلات هو يا دم.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-7، ص-149)
قهر نال ڪريندا قابو، قلب ڪنڌ ڪپار.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-6، ص-107)
ڪين ڪين ڪين، بنا ڪين آهي ڪين،
ڪپر ڪنڌي ڪانه ڪا، ڪين سندي ڪين.
(محمد فقير، سُر ديسڪار، ڪافي-2، ص-232)
ڪَڙيا ڪَسيون واهڙ وڪڙ ۽ سڙڪ وهن ٿا طرحين تار،
ڪُن ڪپر ڪن ڪڙڪا قهري، مانگر مچ وڙهن.
(محمود فقير، ڪافي-10، ص-50)
’لا‘ لاهوتي لاشڪ لنگهيا، ڪپيري جو پُرجهي پير.
(محمد فقير، سُر ڪاريهل، ڪافي-8، ص-187)
سَتين سر ربيع الاول جي سنه تيرهن سو چاليهين،
ايڪهٺ عمر عجائب، ڪَج ڪُلھ ڪئي قربدار.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-2، ص-233)
علي عه عيب اسانڏي ڪڄيا، ماهي يار ڳئي مُرلي وڄيا.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-144)
تنهنجو لاڏ لکيسري، تون پنپوران پَرڙي،
جي ڪنڃري آهين، ڪَرڙي، ته به سُونهين ٿي سانگهڙ ۾.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
مائٽ تنهنجا معاملائي، سي ڪَدُ ٻڌن ڪوڙا،
ڪڃر ڪنهن ڪٺار جا، سي هُلُ ڪن هوڙا.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
عشق ”محمد“ آتش لائي، وِسر ڳئي ٻي سڀڪا وائي،
قلب ڪونتل قرب ڪُڏائي، ويک اُلٽ انحد اور.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-18، ص-19)
ڪاريهل ڪاوڙ کان، قهري کڻي ڪَرُ،
نانگ نرالا نر، نيڻن ۾ نروار ٿيا.
(محمد فقير، بيت-136، ص-280)
جوڙ جنازا ڌرتي داخل، سائين ري پئي سام،
حاڪم ڪرڙا ٻَڌي ارڙا، چائي کڙاهي ڪات.
(محمود فقير، ڪافي-50، ص-77)
شهباز قلندر هئي قرارا،
عرش ڪُرش وچ نوبت نعرا.
(محمود فقير، ڪافي-76، ص-103)
ڪبير ڪرشن ڪاشي ڪعبو، ڪِلڪِل وارو ڪام.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-11، ص-79)
وضو ساري وحدت جو قلب رک ڪَرو،
ڪچائيءَ جي قطري جو پوي ڪونه پَرو.
(محمود فقير، خيري، ص-141)
ڪرها اُٺ ڪَوازي، منزل ڇڪين غازي،
اندر ٿيم اُداسي، ڏسي جبل جايون.
(محمود فقير، ڪافي-4، ص-46)
ڪجل ڪار ڪلنگي، قائم ڪر ڪريمي،
قرب ڪامراني، ڪمانوڻ تئون صدقي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-36، ص-139)
دل دڙٻاٽ، ڪر ڪڙڪاٽ، پئي وڻڪار وِچ وڄلي.
(محمود فقير، ڪافي-51، ص-77)
ڌُڪڙ ڌرپد ڌمالان ڌُن، قائم ڪڙڪي ڪپاري ڪُن،
گونا گُوني گرامي گُن، گياني گلزار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-14، ص-16)
شيشا شوق شراب جا، اڄ کاهوڙي به کڻن،
پياريو ٿا پورجام پنهل کي، ڪَتبن ساڻ ڪڙن.
(محمود فقير، ڪافي-24، ص-58)
هس، دُهري، ڪٺمال، ڪڙولا، ساڙيان سون زري،
اڻوٽ پائڻ عيب اسان کي، ناهي زيب ذري.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-48)
مون ته ڀانئيا مهمان، وٺي ويندم پاڙو!
منهنجو ڪوهيارل ڪيچي ڪڙي ويا ڪيچ مڪران.
(محمود فقير، ڪافي-35، ص-64)
دُهريون، ڪڙيون، ڪٺمالون ڪي، چنگ چڙهيا چُوڙا.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
جيم جهومڪ جبل دي جائين،
ڪُزي ڪنڌ ڪڍ ڳئي ڪائين.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-143)
خيري چئي سڀائيءَ کي، تون ڪسبياڻي ڪاري،
سرڪي آئينءَ سانگهڙ مان، نيرو ڀور واري.
(محمود فقير، خيري، ص-133)
ڪاريگر ڪُستان جي رازي ٺاهيا رنگ،
اندر منهنجو اُجاريو، جنهن دڙا ٺاريا دنگ.
(محمود فقير، خيري، ص-138)
تيڏي ڪيتي ويس فقيري، قنديل ڪلهي وِچ ڪِستي،
شڪم پليو سي سوئر دا، حڪم منيو سي هستي.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-120)
ڪيچي ڪشت ڪري ويا، مون کي دشت دري ويا،
مئيءَ کي مست ڪري ويا، چري ڏسي چوري!
(محمود فقير، ڪافي-3، ص-46)
ڪِشتا ٻڌ قنديلون، جهنڊا ڏنڊ نفيلون،
طرحين ڪج تحصيلون، نسنگ ٿي نِڪر ڙي.
(محمود فقير، ڪافي-25، ص-58)
ابرو اکين جي مٿان، ٿا ڪشن ڪج ڪمان،
مست پي مزگان، مقابل مشتاق ٿيا.
(محمد فقير، بيت-172، ص-283)
شوق ڪيا شاهي شغل، شملا ٻڌي شهزور سان،
ڪشي ڪجل وارو ڪان مون کي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-5، ص-109)
ڪعبو قدسي من ۾ ڳولي، حق موجود وجود ۾ کولي،
’محمد‘ ڏس تون ڪير ٿو ٻولي، رمز رندي جي رهڻ جو.
(محمد فقير، ڪافي-37، سُر ڀيروي، ص-36)
قادر قدم قلندر، قبل قل قدح ڪلالي،
ڪلنگي ڪُلاهه قائم، ڪيفي ڪفا ڪفا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-17، ص-129)
جي ڀائين جوڳي ٿيان، ته هر هر ڪر هرنام،
طريقت جي ڪفر ۾، طالب رهه تمام.
(محمد فقير، بيت-181، ص-284)
رمزانِ ڪيف ڪڪوريل ڪيفي،
سرس سنگينون سُرخي صيفي،
سٽي سرواهيون ڪيون سُخن ستيون ستيون.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-22، ص-21)
مڻ جني جي مغز ۾، سي ڪي ڪي ڪلادار،
شاهي ڪن شڪار، ڏيئي ڦوڪ ڦڻ سان.
(محمد فقير، بيت-137، ص-280)
عشق اويڙا قدم ڪُڏايا، ڪيفي ڪيف ڪلال دا ڪمال دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-31، ص-86)
برسر بهاري بيشڪ بحالي، قائم قدم سان ڪوپو ڪلالي،
مئي جي مَٽي تي محڪم موالي، شوريل شرابي شائق شهر جو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-7، ص-12)
’محمد‘ ڪيف ڪڪوريل، قهري ڪجل وارو ڪات،
ڪلام الله چوان.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-5، ص-203)
قامت ڪريم قدسي، قادسر به ڪامراني،
ڪَلنگي ڪُلاهه قائم، ڪيفي ڪلال جو.
(محمد فقير، سر ڀيرو راڳ، ڪافي-2، ص-51)
لهي ’لا‘ جي ڪات جو لعل لقب، ڪلتار ٿيو ڪاپار قلب،
ڪري تن من طبلا تار طلب، برحال بزم برسايان مان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-71، ص-48)
ٻُڌ سُڌ جاني جوڳي جُڳ جُڳ، ڪَلجڳ ڪا ڪلتاري ڪو.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-3، ص-175)
قطار جا ڪلدار جي، للڪار سان لَڏي،
ڪارا اُٺ ڪوهيارل جا، ڪن رائي منجهه رَڏي.
(محمود فقير، ڪافي-20، ص-57)
جُتي تِنان جوڙي ڏيسان، ڪِلڪِل ڪوهه پيو ڪَرسي.
(محمود فقير، گنگو، ص-108)
ڪلنگي ڪُلاهه پائي، پڳدار ٿيو پاڳارو،
هرجا حڪم هلائي، هسوار ٿيو پاڳارو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-11، ص-14)
ڪافر ڪُهي ڪيئون ڪوس ڪَلور،
زخم آهن سِر جهورڻ جا.
(محمود فقير، ڪافي-13، ص-51)
ڪمر ڪُلها ڀا ثمر ٻڌائون، امر لڳو ته اريم،
ڌاڳا ڌوپ لڱن کي لائي، پياسي پنڌ پريم.
(محمود فقير، ڪافي-32، ص-63)
انساني جي اولي اندر، عُشاقي ارواح،
ڪُلي قرب ڪمائي آيس.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-35، ص-88)
قاب قوسيني ڪُل ۾ قائم، ڪلالي ڪلمات،
ڪليم الله چوان.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-5، ص-203)
سُتي ثاب، پيم خواب، ڪو امام آيو،
امام جو ڪِمام، ٿيو سامان جو سعيو.
(محمود فقير، ڪافي-2، ص-46)
ابرو اکين جي مٿان، ٿا ڪشن ڪج ڪمان،
مست پسي مُزگان، مقابل مشتاق ٿيا.
(محمد فقير، بيت-172، ص-283)
ڪاڪل ڪُنڍڙي ڪار ڪجل دي،
قهري ڪاني ڪماني ساماني.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-37، ص-140)
ڪمر ڪلها ڀا سمر ٻڌائون، امر لڳو ته اريم،
ڌاڳا ڌوپ لڱن کي لائي، پياسي پنڌ پريم.
(محمود فقير، ڪافي-32، ص-63)
وجھ اِلاهي نِويميان هوڪا هُليا اَلا،
ڪٿان سُرت سجان ڪٿان ڪملا هي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-5، ص-76)
ڌُڪڙ ڌرپد ڌمالان ڌُن، قائم ڪڙڪي ڪپاري ڪُڻ،
گونا گوني گرامي گُن، گياني گلزار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-14، ص-16)
ڪوڙئين پدم نيلن ڪنان هڪ دم جپڻ آهي وڌيڪ،
دم خزانو هٿ ڪري، جُڳ جيئڻ آهي وڌيڪ.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-21، ص-65)
ڪنبڻ ڪُسڪڻ مُول نه ڏيندا، قهر والي ڪاهه.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-21، ص-154)
اکيون پائي ڪجل قهري، ڪون پرواز ٿيون پهري،
مثل شهباز جيئن بحري، ڪنبائي ڪيئون قتل ڪيئي.
(محمد فقير، سر شام ڪلياڻ، ڪافي-10، ص-213)
هُل اِنهين هِراس ڪَتون، ميڏا قلب ڳيا هي ڪنب.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-122)
ناب سي نرمل نام اُٺايا، هردي اندر هُل هُلايا،
ڪنٺ ڪنول اَرڀونر غفايا، اوم ڪا انگ لڳايا مئين.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-7، ص-173)
هڏ هيڻيءَ جو سڙي ٿيو ڪاٺيون،
ڪلهي ڪنجرو اڳريون ڦاٽيون،
ظلم زنجيرون قادر ڪاٽيون.
(محمود فقير، ڪافي-19، ص-56)
ڪجل سان ڪن قابو ڪنڍيون، ڪاپڙي ڪنچير اکيون.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-6، ص-229)
ڪپر ڪنڌي ڪانه ڪا، ڪين سندي ڪين.
(محمد فقير، سُر ديسيڪار، ڪافي-2، ص-232)
ڪُنڍي ڪيف ڪڪوريل قهري،
جهلڪار ڪجل دي ڪٽڪي.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-3، ص-102)
ڇلا ٿيا اظهار، عشق والي اسرار،
ڪنز مخفي ڪل ڪر گنج گلزار.
(محمد فقير، سر ڇلو لوڙائو، ڪافي-1، ص-242)
يوسف ڪاڻ زليخا ظاهر، قائم ڪيا ڪنعانا،
خوبان خوب خماريل خم خم.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-6، ص-69)
ڇلا ڪُن فيڪون بازي بن بيچون،
ٿيا گوناگون، سُر ريک گنڌار.
(محمد فقير، سر ايشور، ڇلو لوڙائو-1، ص-242)
مين ته ننگ، تيڏا مارا ڪنگ جيها،
شال ونگ، پوئي ڳچي وچ ڳٽي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-112)
ناياب سي نرمل نام اُٺايا، هردي اندر هُل هُلايا،
ڪنٺ ڪنول آرڀونر غفايا، اوم ڪا انگ لڳايا مئين.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-7، ص-173)
صورت ڪر پاڻ سان شامل، اسم جو ٿي اندر عامل،
ڪلالي ڪوپ تي ڪامل، ته لهندين لعل لاثاني.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-4، ص-210)
اُڙد عمر جا ڪُوپا قهري، ديرن تي دربارن،
ديواني ديوار ڏسي، آهي دڙٻاٽي دڙڪن.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-49)
بَرسر بهاري بيشڪ بحالي، قائم قدم سان ڪوپو ڪلالي،
مئي جي مَٽيءَ تي محڪم موالي، شوريل شرابي شائق شهر جو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-7، ص-12)
ڪوڙ ڪرين ٿو ڪوچڙا، اها ناهي چڱي چال،
تون زائد ٻڌو جنڊ هڙا، کڻي ڏينهن سنڀال.
(محمود فقير، گنگو، ص-107)
وڻ ولايت ساڻ صنوبر کليا کيٽ خرار،
ٻوُڪيا ٻُوهه کليا گل گوهر، عجب رنگي اسرار،
ڪوڇي تي جن قول ڪياسي نر ٿيا نروار.
(محمود فقير، ڪافي-16، ص-54)
قدم ڪُل ڪُڏائي قربدار قادر،
ڪري ڪوڏ آيا قتل جي ڪٽي تي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-55، ص-38)
تون اوڙاهن ۾ اوجهرين، نه ڏسين ڪُورَ ڪسي،
چلولي ڪرين چٿرون، ٻَڌي ڦند ڦسي.
(محمود فقير، خيري، ص-140)
ڪڍيا قهري ڪوڏ سان، ڪجل ڪورا ڪات،
گاروڙي ٿيا گهات، گهورن جي گهمسان ۾.
(محمد فقير، بيت-249، ص-293)
ڇوڙ مصلي عصا ڪوزا، وير وسان واري،
جوڳي جُڳ چڳ جوڳ ڪماون، جوشي جگر ڪر جارِي.
(محمد فقير، سُر ڪيسوري، ڪافي-3، ص-181)
عدم ڪنان عشق ٿي، آواز ڪيو مون،
ڪن فيڪون ڪوڪ سان، قواز ڪيون مون.
(محمد فقير، سُر ديسڪار، ڪافي-1، ص-231)
عشق ”محمد“ آتش لائي، وِسرڳئي ٻي سڀڪا وائي،
قلب ڪُونتل قرب ڪُڏائي، ويک اُلٽ اَنهد اور.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-18، ص-19)
اڏاڻو بي اوچتو، جنهن پکيءَ ڪيو پرواز،
ٻڌوسين ٻروچ جو ڪو ڪندهاري ڪواز.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
ڪيتڪي کل ٽانگرلا لان، چيٽڪ چيٽ چٽائي چالان،
ڦٽي ڦول خزان ڪر تالان، ٿي سبزي سرس سوائِي هي،
سُرخ سهڻي صاف صحن وِچ.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-5، ص-168)
برا ڀٽارا ميا متارِي، چائيندا ڪاٺ ڪَيرِدي قنڌارِي،
جنهن داناڻا لک هزاري، اُنها گيهڪڻ ڪجهه نه گهٽايا هئي.
(محمود فقير، ڪافي-63، ص-84)
مُلي تو مروان کي، قهري لڳندا ڪِيرَ،
موليٰ هڻندئي مُڪَ مغز ۾، تاب تکي سان تير.
(محمود فقير، موالي، ص-128)
علم عقل مت شرم شريعت، عشق نه ڄائي ان جي ڪيرت،
برهه بهادر ٿو ڪري سيرت، وِرهه وارن سان ورايو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-19، ص-19)
رمزان ڪيف ڪڪوريل ڪيفي، سرس سنگينون سُرخي صيفي،
سٽي سرواهيون ڪيون سخن سَتيون سَتيون.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-22، ص-21)
انا احمد بلا ميمي، قرب ڪُن فيڪون قديمي،
سمجهي ڪوڪو قول ڪليمي، قائم قدرت وارو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-64، ص-101)
درد فراق فڪر جي فن سان، ڪِينَ ۾ قرب ڪمائج تون،
هِردي اندر جهاتي پائي، خيال سان خيال جڳائج تون.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-6، ص-158)
نِگاري نظم جِي، بهاري بزم جِي،
حُسن جي حڪم جِي، ڪيان ڳالهه ڪيهي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-1، ص-122)
اڻ ڏٺو آهي ڏيهه اڳون، ٻي خير هٿيڪي خبر،
آهي قرض خدا جو فرض نماز، بيل دِي ڪيهي بات.
(محمود فقير، ڪافي-50، ص-76)
ڪم ڪرين تون ڪوجها، ٻڌي بي فائدا بَم،
توَ تر تنهنجي تن ۾، کانجاڻا ۽ خم.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
پاڻي پيچ پتنگ جان، پچڻ سان پورو،
کولي کيلن کيل ٿا، کاهوڙي کورو،
نوراني نورو، لائي لئون سان لعل ٿيا.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-250)
عطر عنبر گلابي گل، کلي خوشبوءِ کٿوري جي،
سَمي جي سيج ٿي سُرهي، وصل وارن وِهاڻن سان.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-8، ص-225)
ڇيڪاريو ڇيلا ترسن تڙن تي، بر ۾ اڏين ٿا ڀاڻا،
کير کٽاڙي مواريان، مارو منهنجا کيندا.
(محمود فقير، ڪافي-47، ص-72)
سرو صنوبر سورج سُوسن، گهليئي گل گلابي گلشن،
ڪيتڪي ڪيئي لالان جهرڪن، کيٽي کليئي کٽڻهار،
اکيان وچ اظهاري آئي.
(محمد فقير،س ُر بسنت، ڪافي-6، ص-168)
جس ڪر تون دم جو، ڇڏي ٻي سڀ کپ يار.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-67، ص-45)
يارا اڙانگي، سٽ سانگي، لنگهه لانگهي لڙدي،
ونگ ووڙن، جنگ جوڙن، کپ کوڙن کڙدي.
(محمود فقير، ڪافي-56، ص-81)
کپر کڻ پدم ٻيا، تليهر توڙان توڙ،
جوڳير جي جوڳو جا، ڪري جنگي جوڙ،
”محمد“ ٻڌي موڙ، اکين ۾ اثبات ڪيا.
(محمد فقير، بيت-74، ص-272)
بخت اسان رو بلاشڪ آسي، گڏ گنائتان کنڊان کچ کاسِي.
(محمود فقير، ڪافي-74، ص-98)
شهباز، مٺي آواز، ڀلي کاهي کدڙي،
لکين لوڪ ڪندا ٽوڪ، توتي خوب کِلڙي.
(محمود فقير، ڪافي-25، ص-58)
منڊي[8] جهڙو موراچي ٽوڙ ٽلندو،
کائي ڏار، ٿيو هوشيار،ا چي کُرڏو کلندو.
(محمود فقير، ڪافي-69، ص-91)
باهيون توکي ڀنگ جون، ٻيا آمل جا آواز،
ڇڏ خبيث کرسايون، ڪوڙا ڪر نه بياض.
(محمود فقير، موالي، ص-130)
آيا پرتئون پياسي پيرَ ڀري، رکي ديد دري ۾ ڌيان ڌري،
سر ڪلنگي قائم قرب ڪري، سُڻي خيال وارن جِي خبر کري.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-55، ص-96)
گوراڙيون گسن تي، مچي ٿيون متاريون،
کَڙڪيون کٽياڻ چئي، چَڙن جون چُونگارون.
(محمود فقير، ڪافي-6، ص-47)
خيري ڪري کسرايون، مارين جو مدعا،
مهڻا ڏي مَ مرڪ سان، سڀائيءَ سڌا.
(محمود فقير، خيري، ص-135)
چي: سونهان ٿي ڙِي سانگهڙ ۾، پروڃي منهنجو کلو،
پاند ٻئي آهيان پِير جي، جانڻ اٿم جَهلو.
(محمود فقير، خيري، ص-134)
بيتالي بازارڻ، ڪا چِٻ آهين چرڙِي،
کوهن ۾ کاوڙڪي، ٻَن پوين شل ٻرڙي.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
ڏُڪڙ کنجريان ساز سڀيئي، تَن مَن طبلي تانَ،
رمز انهيءَ دلڙي ريهي.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-1، ص-1)
کپر کڻ پدم، ٻيا تليهر توڙان توڙ،
جوڳير جي جوڳ جا، ڪري جنگي جوڙ،
”محمد“ ٻڌي موڙ، اکين ۾ اثبات ڪيا.
(محمد فقير، بيت-56، ص-272)
کوکي کيلن کيل ٿا، کاهوڙي کورو،
نوراني نورو، لائي لنئون سان لعل ٿيا.
(محمد فير، بيت-17، ص-250)
ساهه سانگين کي سدا منهنجو ساري،
واڳ وطن تي، والي شال واري،
کوءِ پيا کاڄ عمر جا، پنوهارن پڄاڻا.
(محمود فقير، ڪافي-6، ص-47)
دم حياتي هرگز هلڻا، گاج ڇڏي هي گام،
ڏيک انڌاري، ڏرنهين اڳيون ميت دابه مقام.
(محمود فقير، ڪافي-50، ص-77)
نام ڪي ’محمد‘ مُرلي باجي، طبل تراني ترنم تاجي،
گيت گگن گُن گفته گاجي، سُرت نِرت ۾ سُر ڪرسات.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-5، ص-176)
ڀيد بياس ڪِي بات بتاوي، گاروڙي گرناري ڪو.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-3، ص-175)
عشق دل انگي، وير مُٺ سان ونگي،
جوڳي ڪدِ گاروڙي، آروڙي اڙنگي.
(محمود فقير، ڪافي-39، ص-67)
درخت هڪ دالان ڏٺوسين، چئني جو چوگان،
پنجن تنن جو جهل تون پاسو، گاسو آڻ نه گمان.
(محمود فقير، ڪافي-32، ص-62)
دم حياتي هرگز هلڻا، گاج ڇڏي هي گام،
ڏيک انڌاري، ڏرنهين اڳون ميت دا به مقام.
(محمود فقير، ڪافي-50، ص-77)
گهوران گُر ڪئين گياني گهائي، گهٽي گهٽي ۾ گهوٽ گهمائي،
ڀري گام گرم ۾ گهارن ڪين گهڙيون گهڙيون.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-20، ص-20)
گانجي جا آهيون گاروڙي، کايون مانيت کاروڙي،
سمهون ڏينهن ساروڙي، وئي ننڊ وڻي وڻي.
(محمود فقير، ڪافي-70، ص-92)
امل ڪاڻ اداسي تون، تو کي ڪتي واري ڪَت،
ڀيرا ڏين تون بازر ۾، اها گانڊو تنهنجي گَت.
(محمود فقير، موالي، ص-138)
طبل تال لحن لعل ’محمد‘ ڳالهه ڳتيان،
مئي دي مام وچ مُدام ڪر گرام گتيان.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-11، ص-160)
ڏسيو مرڪي ميت کي، وهنجاري ٿو وار،
غسل جو گپت ۾، ڪفن کوس خوار.
(محمود فقير، موالي، ص-129)
گج چُني چُونڊ سان پاتو اٿم پڙو،
تون اُستاد آهين، تنهنجو ڏسان ويٺي نڙو.
(محمود فقير، ڪافي-71، ص-92)
گوهر گرناٿ دي گفتي، گگن گجڪار هي ڪيتا،
عجب گمسان ڪر گوڙان، وحدت وسڪار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-14، ص-16)
بادل برسي ڀاڳ ڀٽن تي، ڇوهي ڪيا ڇڇڪار،
کنوڻيون کڙيون، گجگاهه ٿيون گوڙيون، ويڙ مٿي وسڪار.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-49)
تنهنجا مُطيع شمس و قمر، ماڻهو مَلڪ جِن و بشر،
ارض و سماء تارا شجر، توڙي گداگر ڇا امير.
(محمد فقير، سور بهاڳ، ڪافي-24، ص-67)
اسم جسم دي جلوه جنگي، چشم دي چالان،
گُني گُر گهُنڊ گهور ڏٺوسي.
(محمد فير، سُر بلاولي، ڪافي-2، ص-7)
رمزان رمزن جي رندي رنگ ۾ رتيون رتيون،
ڪري راڳ رقص کولي گرام گتيون گتيون.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-22، ص-21)
اڙٻنگ اکيون عاشق جون ڪجل پائن ڪاني،
گِرد ڪن گرد ڪٽوريون سُرهي سينگار جون.
(محمود فقير، ڪافي-21، ص-56)
بخت اسارو بلاشڪ آسِي، گڏ گنائنا کنڊان کچ کاسِي،
ساڌ سمن ڪي گڏ گرڙا گهمسان.
(محمود فقير، ڪافي-74، ص-98)
ڀيد بياس ڪِي بات بَتاوي، گاروڙي گرناري ڪو.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-3، ص-175)
گرو مان نه آهيان چيلو، اصل عشق امين اڪيلو.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-6، ص-148)
رينڍ رَنڍن سان ٻُوٿ ٻڌائون، سي گونگا ڪيئن گُڙن.
(محمود فقير، ڪافي-24، ص-58)
لڳا گز اندر وچ گهيرا، تنهن دا چايان ڪٿون پيرا.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-145)
پسي پنهنجو پيچ پسڻ جو، گونان گوني گفت گيان.
(محمد فقير، سُر ڪاريهل، ڪافي-7، ص-187)
چار ويدون سي ويديه نڪلي، گندرپ گُن گفتار ڪيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
صورت صُراحي سُرساڻ ساري، بيشڪ بزم ۾ برسر بهاري،
برسيو بغل سان برحال باري، گياني گگن ۾ گلزار گُر جو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-9، ص-14)
گهڙا جنهين جا گوهر گهگريون مٿي تي مَرڪن،
سينهوڙيون اٿن سوکڙيون سي جنهور جيئن جهرڪن.
(محمود فقير، ڪافي-9، ص-49)
ڇوري ڇپر ڇولي، رائي منجهه رولي،
گگهيرن جي گولي، سسئي آهيان ساري!
(محمود فقير، ڪافي-20، ص-56)
قسم کنيو سي اسم الله دا، سيد دي به سُونهارِي دا،
گل برگ هليا ’محمود‘ ڪون، بهشتي باغ بهاري دا.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-120)
صورت سهڻي شيخ جي، سارو سمجهي سير،
گم ٿي ڪڍي غير، گاروڙي گلزار ٿيا.
(محمد فقير، بيت-132، ص-279)
بادِ صفا بهاري، مئيگون جي ملاري،
سُر سان ڪئي سواري، گلفام ايندي ويندي.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-11، ص-6)
ڍڳا، مينهون، اُٺ آهن، گورب منهنجو گَلو،
شاهه پسند گهوڙو، سو ڀٽارو ڀلو.
(محمود فقير، خيري، ص-134)
’اَلانسان سِري‘ جي سِر ۾، ڇڏي غير گمان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-58، ص-98)
گهورن جي گرم بازي، گمسان جي نموني،
گهائي ٿو گهوٽ گوهر، گُر گيان جي نموني.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-16، ص-115)
دَم دَم دَم دي ڌيان ڌمالي، گُني گاني گياني گمساني.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-37، ص-140)
گُر ٿي گگن ڪِي گادي، گُن گيان هورها هون،
دم دي ڌمال دائم، ڌُن ڌيان هر رهاهون.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-12، ص-15)
ڇلا ٿيا اظهار عشق والي اسرار،
ڪتر مخفي ڪل ڪر گنج گلزار.
(محمد فقير، ڇلولوڙائو، ڪافي-1، ص-242)
چڙهي ڏولي مٿي گندري، مهاڻن ميل ڪيو مُرڪي،
رقص رس راڳ رنگ پورو، رتو روحي رهاڻن سان.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-8، ص-225)
سُر ريکب گنڌار منڌم پا ڌيوت نِکاد سرگرم.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-4، ص-102)
ڌُڪڙ ٻڌئي دُهلڙيون، ٻيو دردر تي ساز،
بد ڳالهائي بڇڙي، ڏس گولاڙيءَ جو گوُاز.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
سرڙ سامونڊي، ارڙيٽارا، ناميل نرڙ نغارا،
دم دنيا دا غم بندي ڪون، هئي سڀ گوٽ خسارا.
(محمود فقير، گهوڙي جو قصو، ص-102)
آدانت مين آتم گياني، گوجن ڪِي ڪُڇ کاپ نهين.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-11، ص-178)
گهٽيون گوراڙيون، ٻهڪن ٻڪراڙيون،
چوڌار چوڙيليون، سي چارين ٿيون.
(محمود فقير، ڪافي-12، ص-51)
پاند پئي آهيان پير جي، جانڻ اٿم جهلو،
ڍڳا، مينهون، اُٺ آهن، گورب منهنجو گلو.
(محمود فقير، خيري، ص-134)
توم گنگا گُر گُن گياني، تو ۾ گورک گيان ميان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-12، ص-79)
موکي هُون ڪِٿ مظهر هُون، ڪِٿ گورکناٿ مڇندر هُون.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-46، ص-93)
ڏُڪڙ ٻڌئي دُهلڙيون، ٻيو در در تي ساز،
بد ڳالهائي بڇڙي، ڏس گولاڙيءَ جو گؤاز.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
گهڻا گهوٽ گياني گهائي گهات ڪيا،
ڪري گُون گرمي گهورن سان گهڻي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-15، ص-115)
گُر گُوناگون گياني، لاريب لقب لاثاني،
اظهار اسم انساني، ٿي صوفي صاف سجانا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪفي-59، ص-98)
نازبوءِ نرگس تُقمان تُل تُل، گونٽه گوهر غنچه گُهل گُهل،
ڪيتي حال حُسن دي هُل هُل، هرجاءِ هٽ هٽ هڪ هٻڪار.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-6، ص-168)
گوهر گُرناٿ دي گُفتي، گگن گجڪار هي ڪيتا،
عجب گمسان ڪر گوڙان، وحدت وسڪار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-14، ص-16)
گهَڙا جنهين جا گوهر گگهريون مٿي تي مَرڪن،
سينهوڙيون اٿن سوکڙيون، سي جنهور جيئن جهرڪن.
(محمود فقير، ڪافي-9، ص-49)
عشق حوسن دِي بيرنگ بازي، سمجهه صحي ڪر تن وچ تازي،
گوءِ ميدانون چاوَن غازي، سِر ڪي سِر دا ڪر واپار.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-13، ص-214)
ٽڳا دين ڪفر جا ٽوڙي، صورت جي پئي سام،
گهورن ۾ ڏس گيان منهنجو.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-11، ص-6)
صورت صُراهي سُر ساڻ ساري، بيشڪ بزم ۾ برسر بهاري،
برسيو بغل سان برحال باري، گياني گگن ۾ گلزار گُرجو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-9، ص-14)
تون ڌرڻو هڻين دعوتن تي، ڪرين ڪُتي واري گير.
(محمود فقير، موالي، ص-126)
سِر سينگاري هليا، گيڙو ٻڌي گهوٽ،
’محمد‘ چڙهي چوٽ، نانگا مليا ناٿ کي.
(محمد فقير، بيت-6، ص-265)
تُسان ٻنهان ڪنهن دي چئي نه لڳو،
اسان بنهه ڪيتي چا هُڻ گيسي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-114)
ذوق ضمير، عشق امير، ويک حمير، هس هادي،
کيليم کيل، مَئي دي ميل، گوهر گيل، ڪر گياني.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-31، ص-25)
جت ڪنهين بي مت ميڪون، ٺوڪ ڌتوني ٺيلها،
اُٺ آيا ڪر جُٺ ڳيا، گل چائي ڳيا هي گيلا.
(محمد فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-121)
پا عشق دا ڳل وِچ ڳانا، مخمور ڦران مستانا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-59، ص-98)
پڊ پراڻا ٿوهر ٿرن ۾، ڳم ۽ ڳانڱيون وجهون ورن ۾.
(محمود فقير، ڪافي-19، ص-55)
ڳائون ڳائون ڳائون، ڳالهه ڳجهي ڳُجهه ڳائون،
اکيان والي اشاري، اناالحق الائون.
(محمد فقير، سُر ججهونتي، ڪافي-3، ص-231)
پوپٽ پتنگ پاڻ ۾، ڪن ٿا ڳالهيون ڳچ،
هُو ٿا گهرن گلزار کي، هُو ٿا چون پچ.
(محمد فقير، بيت-24، ص-268)
آهيان ٻول ٻڌل، موکي جي محفل، مٽ تي مُلهه ڳڌل،
سرهو سرسو ساهه، سخي ڪيو، ساغر سان سهڻل.
(محمد فقير، سُر پيلو ڪافي-21، ص118)
ڏينهن اسان ڪون شينهن لڳا، جنهن نينهن لڳا هي نر،
هڪ ڏينهن مر ”محمود“ وڃي خاڪ مٽي دي ڳر.
(محمود فقير، ٽيهه اکر، ص-124)
حسن هُل هُلائي، وصل وک وڌائي،
پائي ڳل ڳراٽي، ڳڻن سان ڳالهائي.
(محمد فقير، سر بنس، ڪافي-13، ص-160)
نڪاح پڙهون ٿا ننگ جا، ميڙي نبيءَ سٿ،
کائون ڳُرهاڙيون ڳوٺ جون، ڀرم وڏي سان ڀت.
(محمود فقير، موالي، ص-129)
تون مَڏي کڻ مٿي تي، ڏي ڳوٺن کي ڳلو،
پيءُ تنهنجو پنڪيون کائي، در در تي دَلو.
(محمود فقير، خيري، ص-134)
پيرين وچ گهنگهرو ڳَل پيشوازان،
ڳلي ڳلي وچ ڳئونداهي.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-14، ص-152)
پڊ پراڻا ٿوهر ٿرن ۾، ڳم ۽ ڳانڱيون وجهون ورن ۾.
(محمود فقير، ڪافي-19، ص-55)
حُسن هُل هُلائي، وصل وک وڌائي،
پائي ڳل ڳراٽي، ڳڻن سان ڳالهائي.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-13، ص-160)
ڳاڙها ڳوڌا ڪپڙا، توکي پهرايان پالي،
هاڻي دنگو ڇڏ دالِي، ته ڪريون پرچاءُ پاڻ ۾.
(محمود فقير، خيري، ص-140)
’محمد‘ منڊ، وحدت ونڊ، جهولي چنڊ جهلايا،
ڪجل ڪات، بزم بات، ڪئين گهات ڪرايا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-72، ص-49)
جوڙي جوان پائن ٿا جهاتيون، رندي رمز سان ڏينهان راتيون،
نڪا گهوٽ وجهن ٿا گهارِي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-2، ص-75)
برهه بن بلاول بهاري بشر ديِ،
آپي آپ گهائي پيڙا وڻ تئون صدقي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-38، ص-140)
رمز رقيب جي، آڌيءَ عجيب جي،
گهُرِي هُئي نصيب جي، سا ته ڪين ٽري.
(محمود فقير، ڪافي-7، ص-48)
گيت گگن جو ”محمد“ گاوي، گيان اُسي گهر گهولاري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-2، ص-174)
گهُنڊ کول نقاب شتاب مٺا،
مين تن وچ طلب داتاب ڏٺا.
(محمد فقير، سُر ٽوڙي، ڪافي-1، ص-216)
گهمين ”محمد“ گام گگن دي، گهڻ گهڻ گهنگهرو دِي گهڻڪار.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-2، ص-228)
جانب ڳوليان جهنگ جبل ۾، شاهه به رکندو منهنجو شان،
پير کڻان ٿي شير پنهل جا، رستا گهيڙ گسن.
(محمود فقير، ڪافي-10، ص-50)
اکيان والي اور اشاري، ظاهر ذاتي سهني ساري،
لا دِي لالي لائي، صاف صفائي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-92)
ساري رات سيج تي، سورهيه ڪين سُمهن،
’لا اِلھٰ هُوَ‘ پر ۾ پاڻ پَسن،
ڪنهن سان ڪين ڪَهن، قيل قرب جي ڪار جي.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-257)
ڏکيا سُکيا ڏينهڙا، کاڻا ڀائنج خواب،
تون اَمل کائين اِلاهي، توکي مَهتي وارو لاب.
(محمود فقير، موالي، ص-128)
ڇڏي شرڪ شرارت شارڪ شڪ،
لهي لاحد وارو لائق لڪ.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
لُنگ جي لاڏ سان، لائق لال آهيان،
خُوبان خُوب خوديءَ جو، خيال آهيان.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-28، ص-121)
خود ٿي ’محمد‘ نويميان، برسر برسي الا،
لاحد والي لاري، ’لا‘ دِي لالي به مين هُون.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-5، ص-192)
گُر گُونا گُون گياني، لاريب لقب لاثاني،
اظهار اسم انساني، ٿي صوفي صاف سجانا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-59، ص-98)
لامڪان لاهوتي لنگهيا، ’لا‘ سين ٿي لاغم.
(محمد فقير، سُر ڪوهياري، ڪافي-9، ص-185)
لام- لاڙو لاف ڏي، ڪيم ڪر کٽياڻ،
سارو دوز دنيا جو، فنا فاني ڄاڻ.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-259)
ملڪ اباڻو مون لئه ماکي، لوئي اباڻي نه لاهيان لاکي،
سور سوين هِت مون لئه ساکي، ڳڻيتن ۾ پاڻ ڳاريان.
(محمود فقير، ڪافي-26، ص-59)
ڏنِگِ عِشَق دا ڏينڀو چڪ لڳا پئي چُڙدي،
ڌنوَڻِ ڌڳي، عشق اڳي، لاڳ لڳي هِن لوليان.
(محمود فقير، ڪافي-57، ص-81)
لاوجودي لاڳ سان، ’لا‘ جي سنگهي لام،
’محمد‘ واري مام، پسڻ ۾ پگدار ٿي.
(محمود فقير، بيت-43، ص-270)
ايرادو عشق جو آهي، ڏسڻ محبوب کي ڪاهي،
لاڳاپا لوڪ جا لاهي، نهاري ناٿ نوراني.
(محمد فقير، سُر شاهه ڪلياڻ، ڪافي-4، ص-210)
لنگ جي لاڏ سان، لائق لال آهيان،
خوبان خوب خودي جو، خيال آهيان.
(محمد فقير، سُر پيلو ، ڪافي-28، ص-121)
اکيان والي اور اشاري، ظاهر ذاتي سهڻي ساري،
’لا‘ دي لالي لائي، صاف صفاتي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-92)
لاوجودي لاڳ سان، لا جي لنگهي لام،
محمد واري مام، پسڻ ۾ پڳدار ٿيو.
(محمد فقير، بيت- 43، ص-270)
صاف ساڌو، زلف جادو، منڊ واڌو وڙهه دي،
ونگ واري، ڪر اُلاري، ڏي لاماري لڙ دي.
(محمود فقير، ڪافي-64، ص-85)
معنيٰ واري ميگهه ملار، لامقصد ٿيو مقصد منهنجو.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-1، ص-146)
ت- توڪل تار ۾، طالب ٿيا تمام،
لامقصود في الدارين، ڪهي اِيءُ ڪلام.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-254)
لامڪان مڪان ’محمد‘، لال لاهوتي لهي لهي،
لاثان لحجن للڪار سان.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-5، ص-106)
ميم جو مولهيو ٻڌي، موجود لاموجود ٿي،
’محمد‘ سندي مصلات ڪيو، مظهر علي مظهر علي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-15، ص-128)
لُنگ بند لعل لانگوٽيا، لاهوتي لاثان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-27، ص-23)
ناسوت ڇا ملڪوت، معنيٰ جبروت، ڇا لاهوت لام،
ها هوت ڇا همدم هنگامون، باهوت ڇا آهي بيان.
(محمد فقير، ڀيم پلاس، ڪافي-8، ص-53)
لُنگ بند لعل لانگوٽيا، لاهوتي لاثان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-27، ص-23)
لامقصود لاهوتي لائق، شاهنشاني شرابي شائق،
لاحد جي سي ڪن ٿا لات.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-21، ص-82)
ڪجل ڪاڪل ڪيف ڪمالي، ڪج ڪار ڪجل ڪي ڪالي،
ڪج لعل لبان سِر لالي، ڪج روپ روحي رُخسار.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-6، ص-223)
لوڪ لاڳاپا لاههِ ڇڏي لڄ، لوڪ لاڳاپا لاههِ ڇڏي لڄ.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-1، ص-221)
باغ ڏٺوسين بيگم جو، جت ليمان ڳاڙها لس،
ڦاروا فقير چئي، کڻي توت پرايان تس.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-116)
طاهر، طيب، پيراڻي جا پٽ، ماڻهو مون وٽ مور،
تون برميچين ٿو ڀائٽيي سان، آهين ڪو لُچ لغور.
(محمود فقير، گنگو، ص-108)
ڇلا ”ط“ دي طاقتِ، صفائي صداقت،
لقائي لياقت، بَنِرا برابر.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-245)
فضيلت سان فقير چئي، تون وِک وڌائي وَرڙِي،
تنهنجو لاڏ لکيسري، تون پنپوران پَرڙي.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
للڪار لڳي، نروار نيسنگ هلڪار، ڇپر منجهه ڇولي،
مشڪ عطر، ميدان رنگيا، هنڪار لڳي ويئي هرلي.
(محمد فقير، ڪافي-11، ص-51)
قربان وڃان، مهربان اُتون، جنون لَلي جُهڪايا ليڙا.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-124)
ڪري سيفي سُنگ، ثابوتي سلطان.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-10، ص-71)
لُنگ بند لعل لانگوٽيا، لاهوتي لاثان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-27، ص-23)
ليار هيٺيون هڪ وارنه وڃان،
مار گهتن چا لنگهي.
(محمود فقير، ڪافي-72، ص-96)
ڇوڙ ڀڄايئي ٻروچ بيشڪ، لوف لنگهي وڃ لانگها.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-123)
شاهنشاهي شان جنهيندا، لقب اصل لولاڪ تَهيندا،
سِر وِچ صاف سمايا، هي.
(محمد فقير، سُر ڪسوري، ڪافي-1، ص-181)
لُون لُون دي وِچ لالڻ لايا، نينهن نسنگ نروازيدا،
چشمان دا چالان ڏٺم.
(محمد فقير، سور ڌناسري، ڪافي-8، ص-230)
برهه بازار جا بانگا، نسنگ نروار ٿي نانگا،
لنگهي لاحد وارا لانگها، لڱين لوهو لڳائن ٿا.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-12، ص-214)
ليار هيٺيون هڪ وار نه وڃان،
مار گهتن چا لنگهي.
(محمود فقير، بيت-1، ص-96)
لقائي لياقت، بنرا برابر، سنرا سراسر.
(محمد فقير، سي حرفي-1، ص-245)
پرڀات جو اوطاق، ڏسي تاڪ تاڙيون،
هنئين هور ٿيئم زور، ڏسي محل ماڙيون،
لڳو عيب عمر جو، لقب ڪيس ليڙي.
(محمود فقير، ڪافي-2، ص-45)
ساريان تنهن سردار کي، جنهن جي محبت ٻاريا مچ،
تون ڪارِي ديجهان ڪُني جهڙي، ماڃر جي آهين مڇ!
(محمود فقير، خيري، ص-134)
’محمد‘ تي ڪرهاڙ مُدامي، هادي حزبُ الله،
ورهه جي ويراڳ وسڻ جي.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي-10، ص-227)
’محمد‘ منور ماڳ مُدامي، ڏيئي مستي جي مک مام آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-2، ص-107)
گهنڊ گنگو، شاعر کٽيا نراري گانرو،
عاشق اڳي ها، لڳو نِينهن نعرو،
من مانجو سو ڦيري جا سِي ملتان.
(محمود فقير، ڪافي-74، ص-98)
تو جو ساڻيهه ڀانئجو، مانجهاندي جو ماڳ.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-3، ص-191)
’محمد‘ مُدام موکي، مختيار جي نموني،
مخمور مست مانجهي، مهندار جي نموني.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-17، ص-116)
هردم هلندڙ تنهن ۾، محڪم آهي ماڻ،
مُقام ۽ مساڻ، ڳڻي ڳڻيندين ڪيترا.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-259)
بي مثل جو ’محمد‘ مالڪ، مثل وارو ماهه اسانوٽ آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-20، ص-117)
’محمد‘ مست و مست مدامي، مستي والِي مايا هي.
(محمد فقير، سُر ڪاريهل، ڪافي-5، ص-186)
هنڌ کٽولي، طول وهاڻي، ڪين ٿئي ڪنهن دي بلي،
مال مايا، سٽ اجايا، چا اِٿون ڳئي هٿ ٺلهي.
(محمود فقير، ڪافي-53، ص-79)
لامقصود في الدارين اِلا هُوَ، اُلٽو سمجهي اَت،
’محمد‘ مئي جي مَت، همه سان همذات ٿي.
(محمد فقير، بيت-10، ص-266)
جزب سان جلالي، دلاور ڌمالي،
’محمد‘ مئي موالي، مَئيءَ تي متارا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-21، ص-132)
خود خيال، متوال، احوال عالي- خصلات، وصلات والي،
حُسنات، حرفات، حضرات حالي، بيدار، بازار، بردار بالم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-53، ص-37)
اظهار ٿي آوازي، محلي مچي مجازي،
قائم ڪري قرازي، اثبات جو آڇاڙو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-8، ص-110)
مرشد مڪمل مهلقا، محبت واري ميدان ۾،
محڪم مُدامي مجتبيٰ، مثلات جو مغفور ٿيو.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-2، ص-54)
ديڳ، زهر جي ويڳ ولوٽيين، مجني کي مُجرا،
جهنگ جبل ۾ جنت جايون، هنڌ اُتي حُجرا.
(محمود فقير، ڪافي-16، ص-53)
صاف صفاتي سير جي سانگي، سڀائي سانگ صورت جو،
صُراحي صاف جي سُرڪِي، پيئان مُرڪي مجرب ٿو.،
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-1، ص-188)
مجمع مثل مُحسن منڊل، مخلوق مظهر معنوي،
منور ملثالي مرتبا، منظور مئيخاني مين هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-40، ص-142)
عشق عجيب، نر نجيب، مُنهن مُجيب وِکايو،
نرت ناٿ، ڪري هاٿ، سُرت ساٿ سنڀايو.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-17، ص-163)
موکي هُون ڪِٿ مظهر هُون،
ڪٿ گورکناٿ مڇندر هُون.
(محمد فقير، سور تلنگ، ڪافي-46، ص-93)
’محمد‘ مثل موج سان، مُورت جي محراب.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-52، ص-95)
’محمد‘ منور محرم من دا، برهه بن بنا بن بن دا،
ڪِٿان عشق اِلاهي امن دا، ڪٿ سير سُوري دا ساياهي.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-4، ص-167)
مجمع مثل مُحسن منڊل، مخلوق مظهر معنوي،
منور مثالي مرتبا، منظور مئيخاني مين هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-40، ص-142)
’محمد‘ مير مجلس جو، ملاحن جي مچي محلي،
ڪري محصول سڀ معافي، ٿيو ماهر مياڻن ۾.
(محمد فقير، سُر کنڀات، ڪافي-8، ص-225)
’محمد‘ ٿي متوالا محڪم، مئي دي مست مقال،
مست و مست ملنگ ڏٺوسي.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-1، ص-6)
عجب اخفيٰ جي اثباتي، سُڻي آواز اَنحد جو،
’محمد‘ موج مستيءَ ۾، محو مردان ٿي آيو.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-6، ص-211)
محويت دي مام ملاڪي، ملڪ معنيٰ دي ٿي مسرور.
(محمد فقير، سُر ڌناسري، ڪافي4، ص-228)
رندي ريت، ٿي محيط، ڳايم ڳيت، ٻڌ ڳاني،
سُهڻي ساز، دي آواز، ويکيم ناز، نوراني.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-31، ص-26)
ميم- معنيٰ ملڪ دا مخدوم ٿيا مالڪ مُدام،
پيالا پرت دا پاڪ پي پُر پيشوا ڪيتا امام.
(محمد فقير، سي حرفي-4، ص-261)
ناز نظر دا نينهن نزاڪت، ڏيندا پيالا شوق شهادت،
راز ربوبي سِر وِچ ثابت، مرد پروڙن مخفي مام.
(محمد فقير، سر ڀيروي، ڪافي-17، ص-18)
مئيخان ۾ مدامي، مذڪور عشق ڪيو،
متوال مست موکي، مخمور عشق ڪيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-7، ص-110)
’محمد‘ مست پيالو مَد جو، پوءِ پياري ٿو لاحد جو،
دلئون دوست ڏئي دلداري.
(محمد فقير،سُر تلنگ، ڪافي-1، ص-74)
مست و مست مُدامي محڪم،
’محمد‘ ميگهه ملار دا مهندار دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-91)
سورهيه سرڪش هئي سرڪارا،
’محمود‘ مُدعِي تي هئي مارا.
(محمود فقير، ڪافي-76، ص-104)
مُطرب مَڌهم مُغني مُغان، معنيٰ مدح مضمون ڪا،
منصف مقالي مجتبيٰ، مخمور مئيخاني مين هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-40، ص-142)
مهندار موکي ’محمد‘ مُدلل،
مئيخان مسجد، مسجود مندر.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-48، ص-35)
پراپشتي مُدما ويکري، تُريا ساچ سکاتِي ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-13، ص-179)
محبوبن جو ’محمد‘ مُربي،
مليو مئي قدح جي ملار مدن سان.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-26، ص-120)
اجهي اوٺي آيا، مون ڳليءَ ڳليءَ ۾ ڳايا،
هي سرڙو صدقي، مَڏي مال مايا.
(محمود فقير، ڪافي-27، ص-60)
مئيخان ۾ مُدامي، مذڪور عشق ڪيو،
متوال مست موکي، مخمور عشق ڪيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-7، ص-110)
’محمد‘ مُربي ميلي مئي جي، ملي ماهر ٿي مهندار آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-1، ص-107)
’محمود‘ چئي مُربي، تنهنجي مدد گهُربي،
آري ڄام عربي، ڪندو ڇپر ڇانيون.
(محمود فقير، ڪافي-4، ص-47)
سُون عمر تنهنجو ڪين قبوليان، موتي ڇا مرجان،
باغ عمر تنهنجا داغ دلين تي، اوسيئڙو ارمان.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-49)
ڳِيَسُ پلڪ پاڙي، لنگهه خلق ڪيتي دي
ملڪ مهڻي مُردار ڪرين.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-112)
منڌم ’محمد‘ مِرڌَنگ مُرلي، مُک سي بين بجائون.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-5، ص-52)
مرغ وانگي مرد مريندا، ’محمد‘ مارو مار.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-6، ص-107)
مل ’محمد‘ جا محبوب مُغان، مسجود مٺا مطلوب مُغان،
مخمور پسن مرغوب مُغان، منهن مو تو قبلل مرد مري.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-56، ص-97)
ترڪ دنيا ترڪ عقبيٰ، ترڪ موليٰ ترڪ ترڪ،
مقصد ڇڏي مخمور ٿيڻ، مردن سندو آهي مرڪ.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-1، ص-199)
ڀنڀا وار ڪُنڍا ڀرون ڪارا،
مِرگهه مثالي چوڏس چنڊ تارا.
(محمود فقير، ڪافي-44، ص-70)
منڌم ’محمد‘ مرڌنگ مُرلي، مک سي بين بجائون.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-5، ص-52)
هردم هلندڙ تنهن ۾، محڪم آهي ماڻ،
مقام ۽ مَساڻُ، ڳڻي ڳڻيندين ڪيترا.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-259)
مهندار موکي مُدَلِل، مئيخان مسجد مسجود مندر
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-48، ص-35)
گهُورن سان گيان کولي، ٻولِي عجب ٿو ٻولي،
آواز انس اولي، مسرور عشق ڪيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-7، ص-110)
’محمد‘ مشتاق محبت ۾، ڏسن عشق جو آرو،
عجب اسرار اندر ۾، فڪر فرقان ٿي آيو.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-8، ص-212)
آهيان مان عشق جو عاشق، رکان رندي مشرب ٿو،
رقص ۽ راڳ جي رنگ ۾، سڏايان رمز سان رب ٿو.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-1، ص-188)
سهڻي صورت سِر سُبحان، مشرڪ ٻاجهون ڪير سُڃاڻي.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-17، ص-153)
مظهر سندو مسجود تون، ’محمد‘ مُدامي مُرتضيٰ،
موليٰ علي مُشڪل ڪُشا، مهندار مالڪ مختيار.
(محمد فقير سُر بهاڳ، ڪافي-18، ص-63)
ڇوڙ مُصلي عصا ڪوزا، وير وسانوڻ واري،
جوڳي جُڳ جُڳ جو ڪماون، جوش جگر ڪر جاري.
(محمد فقير، سُر ڪسوري، ڪافي-3، ص-181)
’محمد‘ ٿي مصور، مورت مک صورت جو،
معنيٰ جي ملت سان، منڊل مئي مچايان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-63، ص-43)
مُطربَ مَڌهم مُغني مُغان، معنيٰ مدح مضمون ڪا،
منصف مقالي مجتبيٰ، مخمور مئيخاني ۾ هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-40، ص-142)
مل ’محمد‘ جا محبوب مُغان، مسجود مٺا مطلوب مُغان،
مخمور پسن مرغوب مُغان، مُنهن موتو قبلل مرد مري.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-56، ص-97)
تنهنجا مُطيع شمس و قمر، ماڻهو مَلڪ جن و بشر،
ارض و سماء تارا شجر، توڙي گداگر ڇا امير.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-24، ص-67)
مالڪ مُلڪ مظفر مَلَڪَ، موکي مگهن مئيگون سي،
’محمد‘ مُدامي مصطفيٰ، منصور مئيخاني مين هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-40، ص-142)
’محمد‘ بار ملامت والي، مظفري ميدان،
مجتبيٰ مهندار ڏٺوسي.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-4، ص-8)
’محمد‘ هر مظهر جو مالڪ، حُسن واري فوج،
قُم بِاِذنِي قواز منهنجو.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-9، ص-5)
معافي چڙهيا مير منور، پوندي آوي ڀيڄ ڀيڄ،
پوندي آوي ڀيڄ ڀيڄ، پوندي آوي پوش پوش.
(محمد فقير سُر راڻو، ڪافي-1، ص-232)
مسجود، مشهود، معبود ’محمد‘ سِر صاف، مصحاف، انصاف احمد،
لاهوت، آڌوت، ثابوت سرمد، مخمور مشهور، مذڪور معالم.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-54، ص-38)
مجمع مثل مُحسن منڊل، مخلوق مظهر معنوي،
منور مثالي مرتبا، منظور مئيخاني مين هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-40، ص-142)
احمد زمان ’محمد‘ مُغان، مشهرو معنيٰ ميم جي،
مالڪ مَلڪ مظهر ملڪ، مهندار مک منور ٿيو.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-5، ص-56)
مرشد مڪمل مھ لقاء، محبت واري ميدان ۾،
محڪم مُدامي مجتبيٰ، مثلات جو مغفور ٿيو.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-2، ص-54)
مُطرب مَڌهم مُغَنِي مُغان، معنيٰ مدح مضمون ڪا،
منصف مقالي مجتبيٰ، مخمور مئيخاني مين هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-40، ص-142)
’محمد‘ ٿي متوال محڪم، مئي دِي مست مقال،
مست و مست ملنگ ڏٺوسي.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-1، ص-6)
هردم هلندڙ تنهن ۾، محڪم آهي مساڻ،
مُقام ۽ مَساڻ، ڳڻي ڳڻيندين ڪيترا.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-259)
وصالي ونهوار سان، وحدت واري واڳ،
’محمد‘ منور ماڳ، مقابل مقبول ٿيو.
(محمد فقير، هفتو-1م ص-263)
محيسي مام معنيٰ جي، متل مئيخاني ’محمد‘ جي،
مقابل موج منصوري، مچايان مچ مقرب ٿو.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-1، ص-188)
ترڪ دنيا ترڪ عُقبيٰ، ترڪ موليٰ ترڪ ترڪ،
مقصد ڇڏي مخمور ٿيڻ، مردن سندو آهي مرڪ.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-1، ص-199)
رنگ ڀريون آهن ريتيون تن جون، چست چڱيون چاليون،
ٿر ٿوهر مَڪ مانڌاڻا، منهنجا ويڙهيچا ور ڪن!
(محمود فقير، ڪافي-9، ص-49)
لامڪان مڪان ’محمد‘، لعل لاهوتي لهي لهي،
لاثان لحن للڪار سان.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-5، ص-106)
موحد ٿي موجود منڊل وِچ، مهرا مام مُڪايا،
مستي والي ملڪ مُدامي، مزگان مچ مچايا.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-13، ص-114)
نڪوسيءَ سرير ۾، نڪا لڳس لُڪ،
’محمد‘ ٿيو سو مُک، منصوري مئيخان ۾.
(محمد فقير، بيت-266، ص-296)
ڪري پاڻ پسڻ جي پوري پڪ،
کڻي بار ملامت سِر تي ڳرو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
مڻ جتي جي مغز ۾، سي ڪي ڪي ڪلادار،
شاهي ڪن شڪار، ڏيئي ڦوڪ ڦڻ سان.
(محمد فقير، بيت-138، ص-280)
موتيا رومي ’محمد‘ مندر، برس باغ بقائي بندر،
ڪٿان آس الاسي اندر، اُسر عدم ڪنون آئي هي.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-5، ص-168)
مُوتو قبلل اَنت مُوتو، سالڪ سِر سُڃاڻ.
(محمد فقير، سر آسا، ڪافي-3، ص-2)
ميم جو مولهيو ٻَڌي، موجود لاموجود ٿي،
’محمد‘ سندي مصلات ڪيو، مظهر علي مظهر علي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-15، ص-128)
’محمد‘ موجودات رنگي، راز ڪيو مون.
(محمد فقير، سُر ديسڪار، ڪافي-1، ص-231)
’محمد‘ موحد ماهر مظهر، ميم معنيٰ مهلاتي.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-3، ص-105)
مورت محلات وِچ ماهر، محو ’محمد‘ ٿيا ظاهر،
جيڪا نادر تيها ٻاهر، نظر نروار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-15، ص-17)
چاطر سُڌ اَبناسي نرگن، مورک ڪيا ٻڌواني ري.
(محمد فقير، سور ڪونسيه، ڪافي-4، ص-175)
ميگهه ’محمد‘ موڪ ملاران، ٿئيان ٿئيان ڪر ٿئيان وي.
(محمد فقير، سُر سارنگ، ڪافي-1، ص-205)
ميڏا جلويدار هئي جاني،
ملي موڪ ’محمود‘ ڪون ماني.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-145)
ڇَو ٿِي منزل مَوڪَشِ اَڇيا، ’محمد‘ ميگهه ملار ڪيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
منگهن موک مڪتي شريماني شڪتي،
ڀڄن ميري ڀڳتي سرودي سجاني.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-3، ص-176)
’محمد‘ مام مِلا ٿي موکي، مستي دي مُختيار يار.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-6، ص-3)
عشق ڪريندا شڪار، تڙڦڻ مُول نه ڏيندا ڏيندا.
(محمد فقير، سُر مانجهه، ڪافي-6، ص-107)
الله عالم جو ڌڻي، احمد زمان اطهر ٿيو،
ميم جو مولهيو ٻڌي، موجود حق مظهر ٿيو.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-5، ص-56)
بيوس بي حال مان ڀوري،
ملڻ جي مُونجهه آهيان مارِي.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-1، ص-208)
پائي مُنهن مُونن ۾، پسي نيڻين نور.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-1، ص-191)
زيور زهر ڀانيان ٿي زرجا، مولا مليج مير موهر ۾،
ڪين وڻن ٿا چٽيل چاندي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-2، ص-10)
ديدن ڪيا درسن، اڄ ڀيڄ ڀني برسن،
ماڙيچا منهنجا موهر ۾، شل پاڙيچا پرچن.
(محمود فقير، ڪافي-9، ص-49)
مذهب ملت ڀُل ڳيوسي، رمز جڏهان رنگ لايا،
’محمد‘ ڀيد بتايا، مالڪ ملڪ حُسن دي.
(محمد فقير، بيت-105، ص-276)
’محمد‘ ملحد نال مُدامي، لاهه نقاب لڙيجي يار،
اندر گهور نفي اثباتي، پُختا پيچ پڙيجي يار.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-1، ص-74)
ناسوت ڇا ملڪوت معنيٰ، جبروت ڇا لاهوت لام،
هاهوت ڇا هڊم هنگامون، باهوت ڇا آهي بيان.
(محمد فقير، سُر ڀيم ڀلاس، ڪافي-8، ص-53)
ملنگ موج محبت، ڪري سانگ صحبت،
ڪيئن ناد نوبت، وڄائن نقارا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-21، ص-132)
مُوتو قبلل واري ’محمد‘، ميندي مٺي مهندار مَلِي آ.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-27، ص-121)
مُزگان ’محمد‘ ماري مَنتر، صاف صورت جي سهڻي منتر،
لهي لعل لقب ڪري لاڏ لڙيون لڙيون.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-21، ص-20)
چي، سونهان ٿي ڙِي سانگهڙ ۾، تو ويتر ٻڌي وِنڌ،
بوگا ڪڍي بڇڙا، مولهيا نه پئي مُنڌ.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
سُرت نرت ۾ آپ گنواوي، من ڪي منشا من ۾ پاوي،
ڌرڪي ڌُن ڪا ڌياني، هو ٻڌواني.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-56، ص-97)
’محمد‘ مُطرب واري منصب، ساز سُرود سُڻايان ٿو،
سمجهي صورت جو سالم.
(محمد فقير، سُر پوريا، ڪافي-9، ص-150)
ماڳ مستيءَ جو ملهائي، منصفي ميزان ۾،
ڪري لاهوتي لاثان مون کي.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-6، ص-109)
عشق سُوري منصور چڙهايا،
’محمد‘ ڪر مَستان، اَناالحق دي دم مريندا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-60، ص-99)
هُو واس وٺن وڻڪار جو، هُو سچ مٿي مختيار،
پروانا پڳدار، ’محمد‘ منگل موج جا.
(محمد فقير، بيت-23، ص-268)
ياد جي ڪن يار کي، سي منگتا ميراثي،
سورهيه سناسي، سير سڃاڻن سر جي.
(محمد فقير، بيت-97، ص-275)
مَٽيءَ تي ’محمد‘ مُدامي مسيحيٰ،
ڪئي موج مستي منگهن مئي ملاري.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-58، ص-40)
’محمد‘ منور ماڳ مُدامي، ڏيئي مستي جي مک مام آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-2، ص-107)
مُرشد مِيري مُنيرِي بي نظيرِي،
جِهندا برهه بحال هي، قرب ڪمال هي.
(محمد فقير،سُر پهاڙي، ڪافي-35، ص-139)
ڪرون گيان سرون، مها واڪ من نن،
نرجن نڌياسن، ساکيا تي سُڌاني.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-3، ص-200)
مهاديو بم بم، سُنا ساز سَرگم،
کيلون کيل کٽ سم، پدڪا پراني.
(محمد فقير،سُر دَرباري ڪانرو، ڪافي-3، ص-200)
آري آون، جهول پاون، پيچ پاون پرت دي،
اُٺ قطاران، گهت مَهاران، ڏي هونگاران حرص دي.
(محمود فقير، ڪافي-56، ص-80)
اَلانسان سِري وَانا سِره، اَنوري القاب،
ميم واري مهتاب، احمد ’محمد‘ احد ٿيو.
(محمد فقير، هفتو-1، ص-263)
اثبات عشق اندر، مهندار مهت مندر،
برسر بحال بندر، بيشڪ بقا بدن ۾.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-10، ص-14)
مهدي منور مهدي منور، پير مُغان پاڳارا هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-24، ص-133)
مُنهن موڙ مَيَڙَ، اُٺ گوڙ گجن، ڌڌڪا ڪن ديوان،
بينا، برگ، بگا اُٺ بهري، مَهري ٿيا مستان.
(محمود فقير، ڪافي-17، ص-54)
رچڪ سي رجوگن، ڀيانڪ تموگن،
يٿارت ستوگن ڪِي مهما ملائون.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-6، ص-172)
اسين خلقيا آهيون خاوند جا، اسان جي پُٺ ڀريندو پِير،
اسين سمن شاهه جا پيالا پيئون ٿا، موالي مهمير.
(محمود فقير، موالي، ص-128)
مارينديسئين مهميز سان، پوري ڄاڻج پَڪَ،
چَراخ مُنهِين، چَپَ تنهنجا ڊُولا جهڙا ڍَڪَ.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
مهندار موکي ’محمد‘ مُدَلِل،
مئيخان مسجد مسجود مندر.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-48، ص-35)
حبيباڻي هٽ تي هردم، ’محمد‘ مئي مختيار،
رنگ بيرنگي راز آهي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-45، ص-93)
ميثاق کان مهندار مک، مستي واري مئيخان ۾،
مئي جي مُدامي موج سان، ’محمد‘ موکي معبود تون.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-12، ص-60)
ياد جي ڪن يار کي، سي منگتا ميراثي،
سورهيه سناسي، سير سڃاڻن سِر جي.
(محمد فقير، بيت-97، ص-275)
مُرشد ميري، مُنيري بي نظيري،
جِهندا برهه بَحال هي، قرب ڪمال هي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-35، ص-139)
’محمد‘ مُدلل مُربي مسيحيٰ، ميگهه منڊل ديان ميريان.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-11، ص-126)
جن جي آهيان جهڙي، تن کي ملان تهڙي،
ٿيندو مُرسل ميڙي، بلي ڪنديس ڀيڙي.
(محمود فقير، ڪافي-2، ص-45)
معنيٰ جي ميزان ’محمد‘، مُدامي مردان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-58، ص-98)
ڀيرو، مالڪوس، هڊول، سري، ميگهه، ديپڪ ترنم.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-4، ص-102)
’محمد‘ مظهر ميم مثالِي، ختم خوشتر خوب خيالِي،
چٽِي چشمن واري چالِي، چوڏس ڪيو چمڪارو.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-64، ص-101)
نج نفي اثبات نٽڪي، نازنين ’محمد‘ نگار،
نظم جو ناطق نقارو، نجيبي ٿيو ناب ناب.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-1، ص-170)
نانگا ناٿ نِهاري نيهي، پاڻ ۾ پنهنجي وِڙا پِيهي،
ڳالهه ڪبي ٻِي تن جي ڪيهي، پِرتئون پلپل ٿيا پئيمال.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-5، ص-3)
ناٽڪ نُور نظاري واري، نانگو ناچو ناٿ نحال آهيان.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-28، ص-121)
نينهن جو نعرو هڻي، ٿيا نظر جي نيشان تي،
نَرپسن ناپيد نيارا، نيڻ نرگس نيم خواب.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-1، ص-170)
ڪري، قابو دلبر دلڙي، برهه جي بازار،
نسنگ ناد وڄايو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-12، ص-15)
نازبوءِ نرگس تقمان تُل تُل، گونٽه گوهر غنچه گُهل گهُل،
ڪتي حال حُسن دي هُل هُل، هرجاءِ هٽ هٽ هڪ هُٻڪار.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-6، ص- 168)
ناسوت ڇا ملڪوت معنيٰ، جبروت ڇالا هوت لام،
هاهوت ڇا همدم هنگامون، باهوت ڇا آهي بيان.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-8، ص-53)
چَراخ مُنهين، چپ تنهنجا ڊُلا جهڙا ڍڪ،
ڦڦڙ مُنهين ڦوڪڻي، تنهنجون ناسون ٽوپيان نڪ.
(محمود فقير، خيري، ص-137)
نامور نيزي نظر ناطق، نظاري نوڪ تي،
نانگو نسنگ نِشان ٿيو، نيڻن واري نچ نار نار.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-6، ص-77)
نام والا دم ڄاڻ غنيمت، نام بنا دم ناقص هي،
فذڪُروني اَذڪرڪم دا، حڪم هلايا وارث هي.
(محمد فقير، سُر سورٺ، ڪافي-1، ص-201)
پنهل پنهنجي پر ۾، ٻَڌي ٻول ويو،
صدقو ٿيان تنهين تان، جنهين نال نِيو.
(محمود فقير، ڪافي-5، ص-47)
بگو ڍڳو بينسرو، سائو سرڪاري،
نام ڪُٺيا نارن ۾، ٿا هر وهن هاري.
(محمود فقير، خيري، ص-133)
نسنگ ٿيا ناتي نِگهه جي نقش جانا ميا نقاش،
نئون بنون نازڪ نظارو، نُور جو ٿيڙو نجاب.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-1، ص-170)
نانڪ هُون ڪِٿ نجفي هُون،
ڪِٿ سچل صاف سمندر هُون.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-46، ص-93)
نانگا ناٿ نِهاري نيهِي، پاڻ ۾ پنهنجي ويڙا پيهي،
ڳالهه ڪبي ٻِي تن جي ڪيهِي، پرتئون پلپل ٿيا پئيمال.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-5، ص-3)
نانگا ناني ناٿ پُڇائن، سمر سڪ ڪيو پاڻ پچائن،
ورق وجودي ۾ ٿا ڄاڻن، سير سڀوئي گهمڻ جو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-37، ص-29)
نظر ۾ نانهن ٿي، نانگا ٿيا نِهال،
هٿ ڪيائون خيال، خُدائي خمار سان.
(محمد فقير، بيت-86، ص-274)
گناهه ۾ غرق ٿي ثابت ڪيو ثواب،
نسنگ ڪئي نايابُ، ’محمد‘ خبر خلق جي.
(محمد فقير، بيت-256، ص-294)
نينا والي نظاري، نٽڪي نقاب نياري،
نروار ناز نغري، نيشان هورها هُون.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-12، ص-15)
نحن اقرب نور نچ، ناطق نظر جي نوڪ تي،
پاڻهي پسڻ پنهنجو پسي، پڳدار ٿيو احمد زمان.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-4، ص-55)
مخلوق نه مين خالق، معشوق نه مين عاشق،
خود عشق عجب اعليٰ، نيهي نسنگ نِداهون.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-42، ص-143)
نيٺ ني کولا نظارا، نقاشي نِڌان ۾،
نُور نر نروار نٽڪي، ناز ڪي نيشان ۾.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-4، ص-108)
ٽنڊي ۾ ٽڪاڻا، وحدت ۾ وڪاڻا،
نظر محمد شاهه نر جا هلي ڏسو نيشان.
(محمود فقير، ڪافي-45، ص-71)
رکي نوڪ نظر تي ناتو نر،
پئيمان پسڻ جي پاري پر.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-62، ص-100)
سُرت نِرت وِچ صورت سِردِي، گام گگن دي گياني گُردِي،
ديدن والي دائم دُر دِي، ڌيان دلاور دي درجاتي.
(محمد فقير، سُر لوڙائو، ڪافي-15، ص-74)
نازبوءِ نرگس، تُقمان ٿَل ٿُل، گونٽه، گوهر غنچه گُهل گهُل،
ڪيتي حال حُسن دي هُل هُل، هر جاءِ هٽ هٽ هڪ هٻڪار.
(محمد فقير، سُر بسنت، ڪافي-6، ص-168)
نرگن ڪا گُن سمجهي صاحب، سچ کنڊ اُس ڪا کولاري.
(محمد فقير، سور ڪونسيه، ڪافي-2، ص-174)
ارڙهين ڏينهن ڳياهي آري، ثابت نه ٿيم سار،
ننڍ نڀاڳي نرڳ نهوڙيا، دوست ڳيا دلدار.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-121)
ساسَن ساسُ سروپي ساجن، نرت نظاري سُرتي ساڌُن،
نِس دِن نِرمل نج نڌياسن، ساکيا تي سوڀارا ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-12، ص-179)
ٿئي دُک دُور، کلئي په حضور، وسِي پيا نُور دا نظارا،
چقمق چُور، ڏيون گهُور، هِن ڪي نُور نرمل دي.
(محمود فقير، ڪافي-51، ص-77)
ڪرون گيان سرون، مها واڪ من نن،
نِرجن نڌياسن، ساکيا تي سُڌاني.
(محمد فقير، سُر درباري ڪانرو، ڪافي-3، ص-200)
نيڻن واري نوڪ نظر تي، نچي نازن سان نروار آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-3، ص-108)
گَج چُني چونڊ سان، پاتو اٿم پڙو،
تون اُستاد آهين، تنهنجو ڏسان ويٺي نڙو.
(محمود فقير، ڪافي-71، ص-92)
نامور نادر نرالا، ناٿ نر نروار ڪيا،
نوڪ نيزي جي نزاڪت، نيڪ ٿيا ننگي نياب.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-1، ص-170)
ساسن ساس سروپي ساجن، نرت نظاري سرتي ساڌن،
نِس دن نرمل نج نڌياسن، ساکيا تي سوڀار ري.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-12، ص-179)
نقش نقاشي نور نظاري، نينان وِچ نيشان،
نينهن نِسنگ نروار ڏٺوسي.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-4، ص-8)
آديسي اڙٻنگ، تازا ڇڪين تنگ،
نيلا اُٺ نِسنگ، هليا ويا هوايون.
(محمود فقير، ڪافي-4، ص-47)
نفس نفي ڪر نوڪ نظر تي، شور شراب مچائون، رنگ لائون.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-31، ص-137)
نفي، قلبي، رُوحي، سِري، خَفِي، اَخفيٰ، ڪسب ڪِرِي،
قتل ڪر شوق شَڪ شِرِي، اَنا اِلاِقرار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-15، ص-17)
ناد نفيلان نوبت نعري، نينهن واليان دِي نزاڪت هي.
(محمد فقير، سُر راڻو، ڪافي-3، ص-233)
ڪشتا ٻڌ قنديلون، جهنڊا ڏنڊ نفيلون،
طرحين ڪج تحصيلون، نسنگ ٿي نِڪر ڙِي.
(محمود فقير، ڪافي-25، ص-58)
نقش نجاب، نينهن نواب، کول نقاب نوراني،
نرمل نار، رندي راز، ساري ساز سبحاني.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-30، ص-25)
نقش نقاش دا ناز نظارا، سورهيه ويکن سِر وِچ سارا،
عاشق ٿي اظهار، ٻولِي ٻولن وحدت والِي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-39، ص-90)
نينان والي نُور نظاري، نِت نِت ناچ نچايا،
مار نقارا اناالحق دا، شاهي طبل وچايا.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-13، ص-113)
نين ني کولا نظارا نقاشي نِڌان،
نُور نر نروار نٽڪي، نازڪي نيشان ۾.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-4، ص-108)
سُر ريکب گنڌار منڌم، پاڌيوت نِکاد سرگم.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-4، ص-102)
نِگاري نظم جِي، بهاري بزم جي،
حُسن جي حڪم جي، ڪيان ڳالهه ڪيهي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-1، ص-122)
دُرس دلير زوراور زنگي،
ننگ ڀرياسي نرمل ننگي.
(محمود فقير، ڪافي-13، ص-52)
ڀڄي ويو ڏوهه ثواب، نچي نينهن ٿيو نواب.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-52، ص-95)
نرت نرنوائي، سراسر سوائي،
سُرت جي سچائي، سلان سير سارو.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-44، ص-144)
’محمد‘ مک مشتاقي محبت، نينهن نوالي واري نوبت،
مئي جي مست مقال سان متوال سان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-41، ص-91)
’محمود‘ چئي محبت، سرور جي صحبت،
لڳو نينهن نوبت، چٽا سڀ ڏوهاري.
(محمود فقير، ڪافي-20، ص-56)
فرمُودي فُرقان جي، نورالسمٰوات،
نيڻن واري نوڪ کي، عاشق ڪن اثبات.
(محمد فقير، بيت-238، ص-292)
پچي جو پروان جيئن، سو پِرت ۾ پورو،
نوراني نُورو، لائي لاثان ٿيو.
(محمد فقير، بيت-118، ص-278)
جوشان جوش، نوشان نوش، پوشان پوش پاساري،
نٽڪي نور، گهري گهُور، پلٽئي پور پرور دي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-30، ص-25)
چشمان چوڪ، مُزگان موڪ، نينا نوڪ دي نعري،
ڇم ڇم ڇير، گم ڪر غير، ڪيتي سير سِر ساري.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-30، ص-25)
آرانبيون عشق ازل جون، رهيون دل ۾ اندر دل جون،
پيا اٿم ننگ نِيرَ جا.
(محمود فقير، ڪافي-36، ص-65)
ونحن اقرب نِت نِت نيڙا، وحدت ورق ولايا،
ٽوڙ دُوئي دي دام دلاور، دم وِچ دُود دُکايا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-4، ص-123)
دُک درد، ٿيم ڏور، لڳو نور نارو،
هينئون هير، ٿيم سڌير، وريو وير وارو،
ويٺي وِرههُ ولوڙيان، نَهير کي نيڙي.
(محمود فقير، ڪافي-2، ص-46)
نون نقطا ڪر نيزار، چوڏس چنڊ چارئي يار،
پنجتن پاڪ اُڪارن پار، آيئي نيلي دي هسوار.
(محمود فقير، سي حرفي، ص-148)
ڪوڙيين پدم نيلن ڪَنان، هڪ دم جپڻ آهي وڌيڪ،
دم خزانو هٿ ڪري، جُڳ جُڳ جيئڻ آهي وڌيڪ.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-21، ص-65)
عشق اصيلي، رنگ پيلي، نانگ نيلي اٽڪي،
لٽڪ لهرن، پلٽ پهرن، زلف جوهر جهٽڪي.
(محمود فقير، ڪافي-56، ص-80)
سوين ساز وڄن ٿا، اڏي واري آر،
قدم وارو قواز آهي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-45، ص-93)
کوءِ پيا عمر تنهنجا خُومچا کاڄا،
توڻي وڄن هِت سؤ سؤ واڄا.
(محمود فقير، ڪافي-26، ص-59)
پسي پنهنجي پسڻ کي، پسڻ واري پَر،
’محمد‘ وارث وَر، وحدت جي ويساهه سان.
(محمد فقير، بيت-212، ص-288)
واسينگ جي ويڙهه ۾، جوڳي ڪن ٿا جوڳ،
ڦولهي پسن ڦوڳ، منتر هڻي مام جو.
(محمود فقير، بيت-54، ص-271)
خبردار خاصل، واري واڳ واصل،
ڪري حال حاصل، حُسن جي هڪل سان.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-45، ص-45)
واڪ وَويڪ ويراڳي وِديا، کٽ سَمپتِ بڪار ڪيا.
(محمد فقير، ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
ملڪيت سِر ’محمود‘ چوي، ۽ ساهه صدق سؤ ڀيرا،
ڀاڳ ڀلو ٿيو ماڳ ملڪ تي، اوڳ وطن تي واريندو!
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
سمنڊ سواريان، ٻڌ سونهاريان، باز بحريان بر اُڏار،
مرد چڙهندي، مُول نه مڙندي، واگهو وڙهندي ڪرشڪار.
(محمود فقير، ڪافي-53، ص-79)
اڄ سُڀاهُو، واٽ واهُو، يار تيڏي، هِن ادا،
توءِ جيڏي، يار تيڏي، راند کيڏي ٿئي جُدا.
(محمود فقير، ڪافي-53، ص-79)
اکين ۾ اثبات، جهاتي اندر جهات،
ڪري ظاهري ذات، وحدت واري وٽ.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-26، ص-23)
دل دڙٻاٽ، ڪر ڪڙڪاٽ، پئي وڻڪار وچ وِڄلِي،
برسر بار، مٿي تي وار، تُرهي يار توڪل دي.
(محمود فقير، ڪافي-51، ص-77)
ونحن واري ويڙهه وِرهه جي، وصل جو ووڙي وٿاڻ،
وحده واحد وجودي، وجھ اِلاهي ٿي ويچار.
(محمد فقير، سور لوڙائو، ڪافي-13، ص-73)
ونحن اقرب واري ويڙهي، وحدت جي ويساهه،
وصل واڳ ورائي آيس.
(محمد فقير، سور تلنگ، ڪافي-36، ص-89)
واڪ وَويڪ ويراڳي وِديا، کٽ سَمپت برڪار ڪيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
وندر وڻڪار جي ور ۾، وسائي وس وِره واري،
ويراڳي واٽ وحدت جي، وصالي وک وڌايان ٿو.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-14، ص-190)
پسي پنهنجي پسڻ کي، پسڻ واري پَر،
’محمد‘ وارث وَرُ، وحدت جي ويساهه سان.
(محمد فقير، بيت-212، ص-288)
ليار هيٺون هڪ وار نه وڃان، مار گهتن چا لنگهي،
مول نه ڇوڙان محمد ڪون، ورت وڪوڙي چا ونگي.
(محمود فقير، بيت-2، ص-96)
نانگو نظر نظاري، وحدت جو ورق واري،
پيالو پڌر پياري، منظور عشق ڪيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-7، ص-110)
واسينگ ڪيئن ورن سان، ڪاريهل ڪروڙ،
کپر، کڻ، پدم ٻيا، تليهر توڙان توڙ.
(محمد فقير، بيت-56، ص-272)
آهي عشق اسان جو امام آيو، ويڙهي وحدت جي وريام آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-2، ص-107)
وندر وڻڪار جي ور ۾، وسائي وَس وِره واري،
ويراڳي واٽ وحدت جي، وصالي وک وڌايان ٿو.
(محمد فقير، سور ڪلنگڙو، ڪافي-14، ص-190)
وارث وسعت وارا، ڏسان آريءَ جا اوتارا،
برسيا باغ بلوچ جا، ٿيا هاڙهي ۾ هٻڪارا.
(محمود فقير، ڪافي-18، ص-55)
ديرا جن جون دايون، جنت ۾ اٿن جايون،
وِسوڙل وڻڪار ۾، اَجهي انهن جي آيون.
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
اسم جسم دِي جوڙ جلالِي، ونحن اقرب ويسن وصالِي،
بيرنگ بات بتائي، وحدت وائي.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-42، ص-91)
’محمد‘ سنڀاريان سنڀاريان نا وساريان،
واحد ورق واريان، وصل ويس وارو.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-44، ص-144)
وَفي انفسڪم فرق نه ڪوئي، فالم فائق دي فرمان.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-7، ص-77)
ڪرم ڪُل ويدانِي، اُپاشن سڌانِي،
گيانِي و گِياني ڪي سِر مين سمائون.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-6، ص-173)
اٿم اميد اهڙي، اباڻي اچان ٿي،
ملڻ ’محمود‘ پنهنجي وڳر کي وڃان ٿي.
(محمود فقير، ڪافي-6، ص-48)
عشق بازيءَ جو مزو، ماڻن جتي مشتاق ٿا،
صنم سنگدل به هجي، اُتي وَل ڇل به هجي.
(محمد فقير، سُر بهاڳ، ڪافي-20، ص-64)
ونحن اقرب اُلٽ اشارو، ڄاڻِ اهو تون ڇاڻ.
(محمد فقير، سُر آسا، ڪافي-3، ص-2)
ونفخت في الحال، من الروصي دِي مقال،
خود خُدائي خيال، ميگهه، ديپڪ، ملار.
(محمد فقير، سُر چلو لوڙائو، ڪافي-1، ص-242)
وندر وڻڪار جي وَر ۾، وسائي وس وِره وارِي،
ويراڳي واٽ وحدت جي، وصالي وک وڌايان ٿو.
(محمد فقير، سُر ڪلنگڙو، ڪافي-14، ص-190)
چي، سونهان ٿي سانگهڙ ۾، تو ويتر ٻڌي وِنڌ،
بوگا ڪڍي بڇڙا، مولهيا نه پئي مُنڌ.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
ڪجل ڪار، واري ڌار، ڪري مار مڃايو،
صورت سنگ، واري ونگ، رنگي رنگ رچايو.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-21، ص-165)
جنهن بختاور تي بارو، سمجهي جڳ ٿو سارو،
ونگ، پنهل جا انگ، لکيا تنهن ننگ پنهونءَ تي نعرو.
(محمود فقير، ڪافي-1، ص-45)
وڃ وطن تي واڳ واري، واٽ ويراڳي وٺي،
وهٽ ويسه کان سواءِ ٻي وهم جي آهي ونگار.
(محمد فقير، سُر لوڙاڻو، ڪافي-13، ص-73)
اي مائي، تون زال ڌمالي، دِي حال ڀائِي،
وَل تال ڪرين پئي ويڙهه ونگي.
(محمود فقير، ڌمالي، ص-113)
لٽا ليڙون اڳڙيون، ٽُٽي ٿيون ٽڳا،
ونهيا ڪيئن وساريان، ساريان سيڻ سڳا.
(محمود فقير، ڪافي-29، ص-61)
وڻج وحدت دا ’محمد‘ ڪَرتون، پپر نه پٺتي بلڪل ڀَر تون،
توڪل والي تُرهي تَر تون، جَهل جگر دا جوش جلال.
(محمد فقير، سُر ڪوهياري، ڪافي-1، ص-182)
قلب ۾ پاءِ جهاتي جوڙي، نيڙو نيشان ۾ کوڙي،
مٺي محبوب کي وؤڙي، سِري ڪر ساهه قرباني.
(محمد فقير، سُر شام ڪلياڻ، ڪافي-4، ص-210)
وِههُ سان ڪيئن واسينگ وِهاٽيا، تليهر ٿيا تر تار ميان.
(محمد فقير، سُر ملار، ڪافي-2، ص-102)
سٽي سانگ سِر جو، پيئن صاف سُرڪي،
ڪيئن وِير وارث، وِهاٽيا وٽيءَ تي.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-55، ص-38)
ف- فوج فراق ۾، فائق ڪيا فضل،
عاشق اُڃ اُساٽ ۾، وِهسن لاءِ وصل.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-257)
ڪوڪو ڳالهيان يار پنهل ديان، ول ول وڃان وهلور،
ڏک اسان ڪون بک برهه دِي، سک اهي هن سور.
(محمود فقير، ٽيهه ڏينهن، ص-122)
ونحن اقرب والِي وائِي، فثم وَجھُ الله وڌائِي،
وَفِي اَنفسڪُم ويس وڏائِي، واحد ڪر وهنوار آيا.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-25، ص-134)
جاڳڻ سندي جُهن ۾، وحدت جا وينجهار،
ٻيائي ٻاري ٻارُ، غرق ٿيا گرداب ۾.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-254)
ويد يجر، رگ، شام اٿرون، برمان مُک پرچار ڪيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
ڪرم ڪُل ويدانِي، اُپاشن سِڌانِي،
گياني و گياني، ڪي سُرمين سمائون.
(محمد فقير، سُر ڪانرو، ڪافي-6، ص-173)
ڇوڙ مُصلي عصا ڪُوزا، وِير وَساون واري،
جوڳي جُڳ جُڳ جوڳ ڪماون جوش جگر ڪر جاري.
(محمد فقير، سُر ڪسوري، ڪافي-3، ص-181)
گنوت گام گگن ڪا گوبند، مني مرد محيسي ’محمد‘،
ويراڳي ويداني، ورو دواني.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-56، ص-97)
عشق دل انگِي، وِير مُٺ سان ونگِي،
جوڳي ڪڍ گاروڙي آروڙي اڙ ٻنگي.
(محمود فقير، ڪافي-39، ص-67)
بادل برسي ڀاڳ ڀٽن تي، ڇوهي ڪيا ڇڇڪار،
کنوڻيون کڙيون، گجگاهه گوڙيون، ويڙهه مٿي وسڪار.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-49)
آهي عشق اسان جو امام آيو، ويڙهي وحدت جي وريام آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-2، ص-107)
تار لڳي وئي تن، منهنجو موج ڪري ٿو من!
ڪير ٽِڪي هِت ڪوٽن ۾؟ آئون وينديس ويڙهيچن!
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-48)
وَنحن اقرب واري ويڙهي، وحدت جي ويساهه،
وصل واڳ ورائي آيس.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-36، ص-89)
پير نه ٽِڪي پٽ تي، مُلان ڏنو تو ڍِيڪ،
نه رکو ادب اشرافن جو، اها وِلها اوهان ۾ وِيڪ.
(محمود فقير، موالي، ص-127)
منهنجا وينگس ولر ويا ويڙهه ۾، آئون ساڳيا سڳر پنهنجا ساريان،
نيڻ کڻي ٿي نهاريان، آئون ڪيئن گهڙي هِت گهاريان.
(محمود فقير، ڪافي-19، ص-55)
عشق عجيب، نر نجيب، مُنهن مُجيب وِکايو،
نر ناٿ، ڪري هاٿ، سُرت ساٿ سنڀايو.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-17، ص-163)
رمز رندي دارايا، گهن هاڙهي ڏي هل تون.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-38، ص-89)
سيد سالار، حُسن هالار، ڏٺي ديدار لٿي ڌوڪي،
فوج فقير، پارس پير، اجهو اڪثير اُمت دي.
(محمود فقير، ڪافي-52، ص-78)
عشق حُسن جا هُل هُلائِي، هڻي حملي سان هڪ هام آيو.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-2، ص-107)
هام انهيءَ ۾ عاشق اڳهين، گوهر ٿي گذريا،
ديڳ زهر جي ويڳ ولوٽيين، مجني کي مُجرا.
(محمود فقير، ڪافي-16، ص-53)
ناسوت ڇا ملڪوت معنيٰ، جبروت ڇا لاهوت لام،
هاهوت ڇا همدم هنگامون، باهوت ڇا آهي بيان.
(محمد فقير، سُر ڀيم پلاس، ڪافي-8، ص-53)
هڪل حقيقت والي هادي، حال هميشه حياتي،
حُسن حقيقي هُل هُلاڪي، هرجاءِ ڪر هٻڪارا.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-23، ص-119)
هِجر وَصل دا سير سُڃاتم، لاشڪ ٿي لاثاني، گوهر گياني.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-37، ص-89)
تون ڪسبياڻي ڪميڻي حرامڙي هَچا،
ديس ڇڏيئي ديواني، ڪٿي ٻار ٻچا.
(محمود فقير، خيري، ص-136)
هِردي ۾ هرنام، تيرٿ تنهنجو تو ۾ آهي،
هري هرچند هندو مومن، هنگلاچي ها گام.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-2، ص-54)
ڏاڍا جوان ڏُنگرا، سي دُهرا ڌمالِي،
اندريان هڻن اوچتو، سي هرڻا حمالِي.
(محمود فقير، خيري، ص-140)
هِر دي ۾ هرنام، تيرٿ تنهنجو تو ۾ آهي،
هرِي هرچند هندو مومن، هنگلاچي ها گام.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-11، ص-79)
ٽور هلي هڪ او عجائب، آوندا مور متارا،
رخت رلي تي جهڙپ ڏيندا، ول آوندا هڙپ هزارا.
(محمود فقير، گهوڙو، ص-101)
سير سمونڊ جي پير اُڪاري، آئون ويندين ويڙهه وري،
هس، دُهري، ڪٺمال، ڪڙولا، ساڙيان سون زري.
(محمود فقير، ڪافي-8، ص-48)
ڏند مبارڪ موتي موهن پئي متوالي،
هر هر هسن، دلڙي کسن، رس ٻانهپ مين ٻولان.
(محمود فقير، ڪافي-7، ص-81)
پيرِ مُغان ٿي پيچ پسڻ دي، رنگ برنگي راز رُسڻ دي،
هرجاءِ حاضر حال هسڻ دي، تازي طبل وَڄائون.
(محمد فقير، سُر پيلو، ڪافي-12، ص-113)
حُسن والِي هولِي هرجاءِ، حقيقي هَسوار،
حاضر همدم حال ڏٺوسي.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-3، ص-7)
آيا هسوار، جنهن دي اختيار، مٺا مهندار ٻهڳڻ ٻولي،
مخدوم نوح، سرور سونهن، لاهه ورونهن دي ويلي.
(محمود فقير، ڪافي-52، ص-78)
اڳي هُئم پٺ پِير جي، مون کي ڏاڍي حال هُشي،
رهلو سڀ رُسي ويو، کڻي خيال خوشي.
(محمود فقير، خيري، ص-140)
حُسن هلان ڪر حڪم هلايا،
جلوه کول جمال دا جلال دا.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-31، ص-86)
اول آخر ذات صفت ۾، ڪري ناز نگاهه،
حَقِي هُل هُلائي آيس.
(محمد فقير، سُر تلنگ، ڪافي-31، ص-86)
ونحن اقرب وارِي وائِي، هرِي حال هُماءُ جيئن هوائِي،
چاهيان چاهيان چاهيان.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-45، ص-33)
ناز نيشان، عاليشان، سُرت سُجان سِر سارا،
حال حيات، وِچ هندات، ٿي حُسنات هُٻڪارا.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-65، ص-44)
حُلاجي هوش حق حق دا، حرف هموار هي ڪيتا،
سُخن سينگار هي ڪيتا.
(محمد فقير، سُر بنس، ڪافي-2، ص-156)
هرجاءِ همه همذات ٿي، هوڪو حَقِي هَٽ هَٽ ڏئي،
همدم حُلاجي حال جو، حاڪم هلائين ٿو حڪم.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-16، ص-129)
هه- همه اوست جي هڪل هڪ هلالھ،
همه ۾ همذات ٿي، بيشڪ بي مثال.
(محمد فقير، سي حرفي-2، ص-252)
ونگ واهوٽي ڀڃيندا ٽاري،
مليا ”محمود“ ڪُون هاٿي هنباري.
سامي سانڍي سور، هليا ويا هنگلاج ڏي.
(محمد فقير، سُر جوڳ، ڪافي-1، ص-191)
دُوارانند ڪبيرا ڪاشي، ڪرشن ڪنهيا ڪان هُون،
لڇمن رام تي سيتارانون، لنڪائي هنومان هون.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-16، ص-180)
هُوَ اِلاول هُو الآخر، ظاهر باطن جوش جلال.
(محمد فقير، سُر بلاولي، ڪافي-7، ص-9)
ر- رباني راهه جو، رندي پروڙي راز،
هڻي هئڻ هوڏ کي، پڙهه نوڙت جي نماز.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-255)
تخت هزاري دي جوڳي جنگي، ڪيتي حملي هور هور،
آيا ماهي ميڏي سانگي.
(محمد فقير، سور جوڳ، ڪافي-13، ص-196)
پرڀات، جو اوطاق، ڏسي تاڪ تاڙيون،
هنئين هور، ٿيم زور، ڏسي محل ماڙيون.
(محمود فقير، ڪافي-2، ص-45)
ڪڃر ڪنهن ڪٺارجا، سي هُل ڪل هُوڙا،
نانگا پنهنجي نسل تي، سي ڳل پون ڳوڙها.
(محمود فقير، خيري، ص-139)
ٻوڙ پُلاءَ تي هونگ لڳي پئي آ، کارڪان را کوڙ،
پڻ ڀائٽيو تنهنجو بي عقل آهي، ٽڪران ران رو ٽوڙ.
(محمود فقير، گنگو، ص-109)
برهه جي بازار ۾، ٿي حُسن جي هولِي،
گهوري گهوٽ پنهونءَ جي، ٿيس ڳوٺن ۾ ڳولي.
(محمود فقير، بيگم، ص-117)
ويک حُسن ديان هوليان، اکيان والي اولي اندر.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-10، ص-126)
ر- رباني راهه جو، رندي پروڙي راز،
هڻي هئڻ هوڏکي، پڙهه نوڙت جي نماز.
(محمد فقير، سي حرفي-3، ص-255)
’محمد‘ ميثاقي، اکين ۾ اوطاقي،
ٿيو يار ياڪي، ڪري شوق شاهي.
(محمد فقير، سُر پهاڙي، ڪافي-2، ص-122)
يار ياڪي، ٿيون اوطاقي، مين فراقڻ ڦِر دِي،
سچي سيالي، پون پالي، مين پُڪاران ڪر دِي.
(محمود فقير، ڪافي-64، -85)
’محمد‘ يوسف جو ياور يرانو،
يڪدم يسر ٿيو ياڪي يگانو.
(محمد فقير، سُر ڀيروي، ڪافي-7، ص-12)
ويد يجر، رگ، شام، اٿرون، برمان مُک پرچار ڪيا.
(محمد فقير، سُر ڪونسيه، ڪافي-6، ص-176)
’محمد‘ مَهڻي مرد قبولن، محبت دِي مهندارِي،
يڪدل ٿي يڪبار يگاني، ياور ڪرڪي يارِي.
(محمد فقير، سُر ڪسوري، ڪافي-3، ص-182)
يگانو يار ٿي ياڪي، ڀلي آيو ڀلي آيو،
صُراحي جو سخي ساقي، ڀلي آيو ڀلي آيو.
(محمد فقير، سُر پهاڙي. ڪافي-29، ص-136)
[1] هڪ دفعي محمود فقير کٽياڻ کي بڙد جي بيماري ٿي پئي. پاڻ ان دور جي مشهور حڪيم سيد حاجي علي مردان شاهه راشديءَ کان دوا درمل ورتي. حڪيم صاحب موسيٰ کٽياڻ کان ٽي ڪلوميٽر اتر طرف ڳوٺ واحد ڏنو انڙ ۾ رهندو هو. حاجي علي مردان شاهه مشهور بزرگ سيد محمد راشد روضي ڌڻيءَ جو اولاد هو. کانئس پوءِ سندس وڏو پٽ حڪيم پير حاجن شاهه حڪمت ۾ وڏو نالو ڪڍيو. راقم به ننڍپڻ ۾ کيس ڏٺو هو. هو حڪمت کان علاوه ٻني ۽ شڪار جو وڏو شوقين هو. سندس مشهوريءَ جي ڪري، هاڻي هي ڳوٺ سندس نالي سان سڏجي ٿو. سندس عمر سؤ جي لڳ ڀڳ هئي. 1986ع ۾ پاڻ وفات ڪيائين ۽ سندس اولاد به حڪمت سان لاڳاپيل آهي. (اقتباس: ڪلام محمود فقير)
[2] بابا بلهي شاهه پنجابي زبان جو مشهور شاعر ۽ صوفي بزرگ ٿي گذريو آهي. سندس اصل نالو سيد محمد عبدالله شاهه هو، پر درويشيءَ ۽ بزرگيءَ جي ڪري ”بلهي شاهه“ جي نالي سان مشهور ٿيو. سندس والد سخي محمود ’اُچ گيلان‘ (بهاولپور) کان ملڪوال ۾ آيو. جتان ”پانڊو“ ڳوٺ ۾ اچي رهيو، جيڪو قصور ۾ آهي، بلهي شاهه اتي جند ورتو. سندس ڄم جو سال 1106/ 1692ع ڄاڻايو وڃي ٿو، پر ڪجهه محققن جي خيال موجب بلهي شاهه 1103هه/1691ع ۾ ڄائو. سندس نسبي سلسلو چوڏهينءَ پيڙهيءَ ۾ حضرت عبدالقادر جيلاني رحه سان وڃي ملي ٿو. سندس تعليم بابت مستند احوال نٿو ملي، پر سندس استادن ۾ سندس والد کان سواءِ ٻن عالمن مخدوم غلام محي الدين ۽ خواجه غلام مرتضيٰ جا نالا ورتا وڃن ٿا. بلهي شاهه کي لاهور ۾ پير عنايت شاهه (آرائين) قادري عطاريءَ جي آستاني تي دلي سڪون مليو. پاڻ سڄي زندگي شادي نه ڪيائون. بلهي شاهه 1171هه/ 1757ع ۾ وفات ڪئي ۽ هر سال محرم مهيني ۾ سندس عرس ٿيندو آهي. (اقتباس. انسائيڪلوپيڊيا سنڌيانا جلد-1، 79-478).
[3] بيدل فقير سنڌ جي ڪلاسيڪي ادب/ شاعريءَ ۾ تاريخ جو اهم نالو آهي. سندس ڪلام، شاهه لطيف ۽ سچل سرمست کان پوءِ سنڌ ۽ هند ۾ تمام گهڻو مقبول ٿيو. بيدل فقير جو اصل نالو قادربخش هو، پر حضرت عبدالقادر جيلاني رحه جي عقيدت منديءَ جي ڪري پاڻ کي قادربخش سڏائڻ لڳو. هن 1815ع مطابق 1231هه ۾ فقير محسن قريشيءَ جي گهر روهڙيءَ ۾ جنم ورتو.
فقير قادربخش بيدل تعليم تربيت ۽ سير سياحت کان پوءِ تصنيف ۽ تاليف جو وڏو ڪم ڪيو. هن 59 سالن جي حياتيءَ ۾ عربي، فارسي، سنڌي، سرائيڪي ۽ اردو نظم ۽ نثر جا 30 ڪتاب تصنيف ڪيا. جن مان اڪثريت عربي ۽ فارسي ٻوليءَ ۾ آهي. سندس مشهور (ڪتابن ۾ ”مثنوي رياض الفقرا“، ”ديوان ملوڪ الطالبين“، ”رموز القادري“، ”ڪرسي نامه“ (سنڌي ۽ سرائڪي ڪافين جو مجموعو) ”وحدت نامو“ (سنڌي بيتن جو مجموعو) ”غزليات هندي“ (اردو ڪلام) ”ديوان بيدل“ (فارسي) ”پنج گنج“ وغيره شامل آهن.
پنج گنج فقير بيدل جو مقبول ترين ڪتاب آهي، جنهن ۾ قرآن، حديث، مثنوي، فارسي شاعري ۽ شاهه جا سنڌي بيت پڻ ڏنل آهن.
بيدل فقير 16 ذوالقعد 1289هه مطابق 15 جنوري 1873ع ۾ وفات ڪئي. هر سال سندس مزار تي روهڙيءَ ۾ ميلو ۽ عرس منعقد ٿيندو آهي. (اقتباس: انسائيڪلوپيڊيا سنڌيانا جلد پهريون، ص-516-517)
1 شاعر جو پنهنجي ڳوٺ، موسيٰ خان کٽياڻ ڏانهن اشارو.
[4] 1 هتي محمد فقير پنهنجي مرشد ڪامل حضرت سيد حزب الله شاهه راشدي ”مسڪين“ ڏانهن اشارو ڪيو آهي. جناب پيرسائين حزب الله شاهه ڇنڇر جي ڏينهن تاريخ 18 شوال 1258 هه ۾ ڄائو هو. پاڻ پنهنجي والد پير سائين علي گوهر شاهه ’اصغر‘ عرف ’بنگلي ڌڻي‘ جو اڪيلو فرزند هو. سندس عمر اڃا چار سال ست مهينا کن هئي جو پير سائين ’اصغر‘ صاحب جن 11 جمادي الاول 1263هه ۾ وفات ڪئي. تنهن هوندي به سندن پڙهائيءَ جو سلسلو جاري رهيو. پاڻ عربيءَ ۽ فارسيءَ ۾ وڏي مهارت حاصل ڪيائون. پاڻ فارسيءَ جا اعليٰ اديب ۽ شاعر ٿي گذريا آهن. فارسي شاعريءَ ۾ پورو ديوان لکيائون، جيڪو ”ديوان مسڪين“ جي نالي سان ڇپجي چڪو آهي.
پاڻ عمر جي پنجين سال ۾ پنهنجي والد ماجد جا جاءِ نشين، حضرت روضي ڌڻي جي درگاهه ۽ حُر جماعت جا ’پيرپاڳارا‘ ۽ تخت ۽ بخت جا ملڪ ٿيا. پيرصاحب 45 سالن جي وڏي عرصي تائين ’مسند نشين‘ رهيا ۽ جماعت کين ادب ۽ پيار مان ’مسندنشين‘ يا ’تخت ڌڻي‘ ڪري سڏيو آهي.
پاڻ پنجين محرم الحرام سن 1308هه مطابق 21 آگسٽ 1890ع ۾ هن فاني دنيا مان لاڏاڻو ڪيائون،. (قتباس: ’ديوانِ مسڪين‘ ص-12، 13، 14 ۽ 57. فيبروري 1985ع).
[5] سنڌ ۾ حضرت غوث الحق مخدوم لطف الله المعروف مخدوم نوح بحيثيت درويش ۽ وڏي گاديءَ جا سجاده نشين طور مشهور آهن. پاڻ مخدوم نعمت الله جا وڏا فرزند آهن. سندن ولادت 21 رمضان 911 هه/ 21 فيبروري 1506ع تي ڳوٺ ٽوڙي هالا ڪنڊيءَ ۾ ٿي. هي ڳوٺ پراڻن هالن کان اندازاً ٽن ميلن جي مفاصلي تي آهي. مخدوم نوح جو شجره نسب حضرت ابوبڪر صديق رضه سان ملي ٿو.
مخدوم نوح، عربي ڌياني وٽ پڙهيو سندس علم، فضل ۽ ڪرامتن جون ڪيئي ڳالهيون مشهور آهن. سندس ڪيل قرآن شريف جو فارسي زبان ۾ ترجمو هڪ شاهڪار آهي.
مخدوم نوح جا ملفوظات به موجود آهن. سندس ڪي شعر به ڪتابن ۾ آهن. مثال طور:
پيئي جا پرڀات، سا ماڪ نه ڀانئيو ماڻهئا،
روئي چوري رات، ڏسي ڏکوين کي.
مخدوم صاحب 27 ذوالقعد 998هه بمطابق 26 سيپٽمبر 1590ع ۾ وفات ڪئي.
(سنڌي ادب جي تاريخ (جلد پهريون) ص. 61، 62 ۽ 64.
[6] سنڌ جو هي ناميارو صوفي ۽ انسان دوست انقلابي درويش، تعلقي ميرپور بٺوري جي نصريه ڳوٺ ۾ 1656ع ۾ پيدا ٿيو. پاڻ جوانيءَ جي دور ۾ حق ۽ علم جي طلب ۾ پنهنجو وطن ڇڏي پرديس ويو. سير سفر ڪندو حيدرآباد دکن ۾ هڪ درويش شاهه عبدالملڪ سان ملاقي ٿيو. ظاهري علم شاهه غلام محمد کان حاصل ڪيائين. اهو شاهه عنايت سان گڏ شاهه جهان آباد کان سنڌ موٽيو. شاهه غلام محمد جي عقيدت ۽ شاهه عنايت ڏانهن خلق جي رجوعات نه ٺٽي جا ظاهر پرست برداشت ڪي سگهيا ۽ نه مقامي مُلا موراڻا، وڏيرا، گادي نشين ۽ حاڪم سهي سگهيا. لهٰذا هڪ سازش سٽي ويئي ۽ ان ۾ ٺٽي جو نواب، مقامي ماڻهن مان ڪريمي درگاهه جو مسند نشين سيد عبدالواسع، وڏيرو نورمحمد پليجو ۽ حمل جت شامل ٿيا.
هوڏانهن حاڪم جي ڇاڙتن اهو مشهور ڪيو ته شاهه عنايت ۽ صوفي فقير پنهنجي حڪومت قائم ڪرڻ گهرن ٿا. بادشاهه لاءِ اها هڪ قسم جي گار هئي. تنبيهه جي تياري هيئن ٿي جو ميان يارمحمد جي مدد سان مقامي ڇاڙتن، صوفين تي لشڪر چاڙهيو. هن حملي ۾ شاهه عنايت جا ڪافي مريد شهيد ٿي ويا. شاهه عنايت جي مريد مير جان الله شاهه رضويءَ مقابلي جي اجازت گهري، پر صوفي شاهه عنايت اجازت نه ڏني. گهيرو اٽڪل ڇهه مهينا هليو. ٺاهه جون ڪوششون ٿيون. شاهه عنايت کي گورنر جي درٻار ۾ گهرايو ويو. اها به هڪ سازش هئي. ڳالهين مان جڏهن کڙ تيل نه نڪتو ته گورنر شاهه عنايت کي ڪاوڙ ڏيارڻ جي ڪوشش ڪئي. نواب ۽ شاهه عنايت جي وچ ۾ ٿيل گفتگو ۾ شاهه عنايت هر سوال جو جواب فارسي شعر ۾ ڏنو آهي. جڏهن هي ارڏو انسان پنهنجي اصول تان نه هٽيو ته جلاد کي اشارو ڪيو ويو. شاهه عنايت شعر پڙهيو:
رهانيدي مرا از شرهستي- جزاک الله في الدارين خيرا.
سر دڙکان ڌار ٿيو ۽ جان، جان آفرين جي حوالي ٿي ويئي، صوفي شاهه عنايت جي شهادت جو واقعو 1130 هه/ 1718ع ۾ ٿيو.
(سنڌي ادب جي تاريخ (جلد پهريون) ڊاڪٽر عبدالجبار جوڻيجو. ص: 177-179)
[7] 1. حضرت پيرسائين شاهه مردان شاهه اول 7 صفرالمظفر سن 1279هه آچر جي ڏينهن ”پيرجوڳوٺ“ خيرپورميرس ۾ پيدا ٿيا. پاڻ پير سيد حزب الله جا چوٿون نمبر فرزند هئا. پاڻ پنهنجي وڏي ڀاءُ حضرت پير سيد علي گوهر شاهه ثاني محافي ڌڻيءَ جي وفات 27 جمادي الآخر سن 1314 هه کان پوءِ 35 ورهين جي عمر ۾ گاديءَ تي ويٺا. پاڻ علم وارن جي عزت ۽ تمام گهڻو قدر ڪندا هئا.
پاڻ جمات ۽ عام مسلمانن جي ڀلائيءَ لاءِ سندن والد جو لکرايل قرآن شريف جو تفسير، ”تفسير ڪوثر“ ڇپرائي مسلمانن ۾ مفت تقسيم ڪرايائون. ان کان علاوه چار رسالا هزارن جي تعداد ۾ ڇپائي جماعت ۾ تقسيم ڪرايائون.
آخرڪار اهو فيض، هدايت ۽ جودو سخا جو سج 7 ربيع الاول سن 1340 هه بروز اڱارو، 61 ورهين جي ڄمار ۾ وصال ڪري ويا.
(اقتباس: جامعھ راشديه، ص-217، 221، 223)
محمد فقير هيٺين ڪافي ۾ سندن سڄي سوانح حيات کي منظوم ڪيو آهي:
شاههِ مردان شيرِ يزادان، شمس علماءُ شاندار،
شوق جي شاديَ شفيع ڪئي، عشق واري آشڪار.
ستاويهين ماهه ثاني، تخت تي ٿيو تاجدار.
شَه شهادت شاد ڪيڙو، ستا شغل جو شرفدار.
ايڪهٺ عمر عجائب، ڪج ڪُلھ ڪئي قربدار.
نينهن جو نعرو هنيو، نرناٿ نيهي نامدار.
5.پير مُغان پارس پساري، پرت جي پيمان جو،
محو ٿيو مخمور ”محمد“ پاڪ پرور پاڳدار.
(منطوق محمد، سُر راڻو، ص-233)
[8] ڳوٺ موسيٰ کٽياڻ ۾ ٺارو خاصخيلي نالي هڪ ماڻهو رهندو هو، جو ٽنگ کان منڊو هوندو هو. کل مک ۽ چرچائي به هوندو هو. هڪ دفعي، محمود فقير تي به چرچو ڪيائين ۽ فقير کي چيائين ته، ”اهڙو شاعر پٽ آهي، ته مون تي ته ڪا اِتي جو اِتي ڪافي ٺاهي ڏيکار“! جنهن تي محمود فقير مٿانئس ڪافي ٺاهي. (ڪلام محمود فقير کٽياڻ)
1[9] لفظ ويد جو مطلب معنيٰ جاچڻ، سوچڻ، غور ڪرڻ ۽ حاصل ڪرڻ آهي. ويد لفظ مشهور ڪتابن جي لاءِ استعمال نه ٿيو آهي، پر هي اهو ادب آهي جيڪو ٻه هزار ورهين جي عرصي ۾ هند وارن مختلف علمن ۽ رسمن جي باري ۾ گڏ ڪيو ۽ ان جو نالو ”ويد“ رکيو.
هونئن ته ويد مختلف ڪتابن جو نالو آهي، جيئن ايورد ويد (طب) سرپ ويد (نانگ جو ويد) پشاج ويد (چڙهيلن جو ويد)، آگر ويد (شيطانن جو ويد) ڌرويد تير ڪمان جو ويد)، اتهاس ويد (تاريخ)، پر ان ويد (قصن ڪهاڻين جو ويد).
ويد جا هيٺيان چار مشهور ڪتاب آهن:
(اقتباس: غير سامي مذهبن جا باني، ص-32، 31)
